[Cyrene]

I felt the wind passing by, it smell like smoke because of this woman—Kira's smoking pipe.

Honestly, I don't know what to say. . . nor to react. I don't know if she's saying the truth, but she have a point. Kung totoo nga ang sinasabi niya, mas paniniwalaan ko pa rin ang paniniwala ko.

Bakit hindi? Hindi kati-katiwala ang mga bampira. . . lahat sila.

"We're not one of those bloodsuckers you mentioned, miss hunter." Nilahad ni Kira ang kamay niya sa 'kin. "Now, will you accept my offer?-"

"No." Tumalikod na 'ko. "I have no reason to believe you nor come with you. I will act as if nothing happened, and the next time we meet, I'll kill you."

Kahit nakatalikod ako, alam kong nakakurba ang labi niya sa isang ngisi. I talk big for someone who's just trying to make her way out. Dahil alam ko ngayon, wala akong laban sa kanila, sa kaniya.

I guess I owe her one for sparing me tonight.

I was about to take a step when she talked once again. Kusang tumigil ang katawan ko sa mga salitang binanggit niya.

"Oh I see, I hope you won't encounter any humans or hunters on your way. . . specially any time soon, since the sun is about to rise."

Napalingon kaagad ako sa kalangitan. Hindi ko napansin ang pagtakbo ng oras, o ang pagbago ng kulay ng langit. Ngayon ko lang napagtanto na palubog na ang buwan—paangat na ang araw.

My eyes slowly widened, I tried to conceal the worried expression on my face. Nawala sa isip ko na hindi na 'ko tao, hindi ko na kakayanin pa ang sikat ng araw. Hindi pa tumagal ang isang araw mula no'ng minulat ko muli ang mata ko ay tuluyan na ulit itong magsasara.

I will perish. I will die.

I won't be able to continue my hunt.

"My offer is still open."

Napatingin ako kay Kira, may ngiti sa labi na alam niya sa sariling panalo siya.

I clicked my tongue. "Where are we going?"

Her smirk widened.

"To our place, to show you our organization is real."

━━━ † ━━━

I was expecting some kind of hidden mansion, perhaps a cave, or a literal underground headquarters.

But instead. . . I was greeted by-

"This is a district."

Terror became visible on my face. Sa unang pagkakataon, nagawa kong maipakita ang emosyon na nararamdaman ko. It's a combination of fear, disgust, anger.

A scenario came inside of my mind. Pumasok bigla sa isipan ko ang mga kaganapan no'ng gabing 'yon. Ang huling misyon ko no'ng tao pa 'ko, at ang pinakaunang misyon na hindi ko tagumpay na nagawa.

District 76.

Ang district kung saan naging pugad na 'to ng mga bampira. Kung saan ginawa nilang iisa sa kanila ang mga tao, o ginawa nilang mga food supply.

Nag-igting ang bagang ko at humigpit ang pagkasasara ng kamao ko. Napatingin ako sa langit, malapit ng magliwanag, nakikita ko na ang pagkaasul nito.

Napasulyap ako sa mga kasama ko, kaswal lang silang naglalakad. Mas lalo akong naiinis. Nakikita ko ang nakakurbang labi ni Kira. Niloko niya 'ko!

Malapit na kami sa nakasarang gate ng district nang may napansin ako. Konting kumunot ang noo ko. Mataas ang border, pero katulad lang ito ng karaniwang border, hindi katulad ng sa district 76 kung saan mas mataas ito.

They chose this as their base?

Nang tuluyan kaming makalapit sa gate ay kusa kaming huminto. Natigilan ako nang pare-parehong umangat ang tingin nila—sa pwesto kung nasaan ang watch tower.

Doon ay may bumungad sa aming isang lalaki. I can clearly see his features. And the thing that caught my attention the most is that. . .

"He's alive—he's a human," bulong ko sa sarili.

Namimilog ang mga mata ko habang nakatingin sa itaas. What-

"Nandito na sina Chief Kira! Buksan ang gate!" ani ng lalaki.

Rinig ang tunog ng pagbukas ng bakal na gate na nasa harapan namin. Nang tuluyan itong bumukas ay doon ko nakita ang dahilan kung paano nagagawang manirahan ng mga bampira rito.

Inside, is a huge shade—that covers the whole district. It's a whole damn dome.

Napaawang ang bibig ko, hindi makapaniwala sa nakikita.

Hindi pa kami tuluyang nakapapasok ay may sumalubong na sa amin. It's a group of people—alive, humans.

They glanced at the vampires who's with me, with a smile.

"Natagalan kayo chief ah, mag-uumaga na." Halong pang-aasar at pag-aalala ang tono ng isa sa mga babaeng nagsalita.

Kira smiled. "Yeah, we met some friends along the way," sagot niya.

Dahil sa sinabi niya ay napansin ako ng mga tao. Nalipat sa akin ang mga tingin nila. Bigla na lang humarang sa pagitan namin si Hunter, at naging alerto rin ang iba pa naming kasama. Pinalibutan nila ako.

"She's not friendly, so it's better to have some distance." He gave me a side look.

"O-Oh. . ."

Mabilis na iniba ni Kira ang usapan. "She's just shy." She chuckled. "Be careful on your way out."

Bumalik sa kaniya ang mga atensyon ng mga tao na pare-parehong napangiti. "Thank you, welcome home, owls!"

Sinundan sila ng mga mata ko nang tuluyan nila kaming daanan. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nakikita ko. How the fuck this happened? Right under the association's noses?

"It's not something you'll see everyday, right miss hunter?" pag-iiba ni Kira na nakaagaw ng atensyon ko.

Nagsimula na kaming pumasok sa loob. Habang nagsasalita siya ay inililibot ko ang tingin ko sa paligid.

"I-I can't believe it. . . how is this possible?" tanong ko. Inside, is an ordinary city. Maliban lang sa takip sa itaas, dahilan kung bakit mukhang gabi pa rin dito. But the thing is, it's full of lights.

Different colors of lights, different kinds of shops and house structures. It's lively, full of people—with vampires.

"This was built over a century ago," ani Kira. Tinitignan niya rin ang kabuoan ng bayan. "Made specially for us."

Napapailing akong napatingin sa kaniya. "That's impossible! Saklaw ng association ang lahat ng district! Imposibleng may ganito na hindi namin alam!"

"I already told you right? Maaring narinig niyo na ang tungkol dito, pero hindi niyo pinaniwalaan," Kira scoffed. "Again, the world is bigger than you think it is, way bigger."

"Still! How can you control your thirsts?! You'll die if you won't drink blood!"

Kira showed me a mocking look. "Of course, we still drink blood. I told you that we drink, but not directly."

Saktong may nadaanan kaming bukas na tindahan kung saan may nakahelera ritong mga baso. Baso na iba-iba ang kulay at laman.

Kaswal na kumuha rito si Kira nang makadaan kami, hindi niya inalis ang tingin niya sa 'kin.

"We drink. . . from this."

"They. . . give you their blood?" I asked in disbelief. These people offers their blood?

"Yes, in exchange for their safety. . . in exchange for protecting them during the night."

Sa deretsong sagot na 'yon ni Kira, pumasok sa isip ko kaagad ang kaganapan kani-kanina lang. Doon ko napagtanto, ang dahilan kung bakit dudang-duda sa 'kin si Hunter, ang dahilan kung bakit galit na galit siya sa 'kin no'ng inisip niya na may pinatay ako.

Ay dahil dito. . . dahil sa tungkulin nilang 'to.

Kumunot ang noo ko. "But I don't understand. How did these people trusted you?! Vampires like you!"

This maybe possible. . . but it doesn't make sense. Because they're vampires, it's their nature to attack and kill. . . and these people, won't trust them, will never co-exist with them.

Tinignan ako ng babaeng kasama ko, na para bang kanina niya pa hinihintay na itanong ko 'yon. Inikot niya ang basong hawak-hawak niya. Nakakurba ang labi niya sa isang ngisi bago sumagot.

"Of course they would. . . after all, they trusted me— us, when we're used to be humans."

━━━ † ━━━