[Cyrene]

Other than the moonlight, our enhanced senses are the ones helping us move through this cold, quiet, and dark forest.

To be a hunter, you should at least, have one enhanced sense.

Maliban sa pisikal na lakas, kumpara dapat sa ordinaryong tao, dapat higit sa bente ang talas ng pandama mo.

Ang mga nasa harapan ay ang mga hunters na matatalas ang paningin. To the point that they can see what is in front of them even if its pitch black. 

Ang mga sumunod ay ang mga hunters na matatalas ang pandinig. They can hear even the quietest steps made by the hunters in front of them. That's how they can know where to step.

Their skills are nothing compared to a project tho. But still, it's far better than a normal individual.

Bandang hulihan ako sa grupo, sinisigurado kong walang nahuhuli at naiiwan. I can see all of them even tho its pitch black and I can hear every steps the hunters in front take.

"W-W-We're almost there, C-Cap." Rinig kong boses na sumabay sa paghampas ng hangin.

It's from the person I assigned to be in the front. The project who has the greatest and strongest eyesight among all of us, Captain Yuki.

Mag-iisang kilometro ang pagitan namin, pero rinig na rinig ko ang boses niya.

"Copy." Bulong ko rin sa hangin. "Accelerate."

With just a one word, I felt everyone moved quicker, but still, quiet. I looked at my left and right first, making sure that no one's behind. Nang masigurado kong wala ng natirang hunter sa likuran ko, o ilang metro sa harapan at magkabilang gilid ko, mas binilisan ko ang pagkilos ko.

Para kaming sumasabay sa paghampas ng hangin sa loob ng kagubatan, sa kabila ng mga tuyong dahon at mga maliliit na kahoy na pwede naming matapakan, mas tahimik pa kami sa paggalaw ng mga insekto.

Ilang minuto lang matapos banggitin ni Yuki na malapit na kami, naaninagan ko na sa dilim ang watchtower ng district. At hindi rin nagtagal, nakikita ko na rin ang liwanag palabas ng gubat.

There I saw the huge wall connected to the watchtower, surrounding the district. 

Bago tuluyang makalabas sa gubat at tamaan ng sinag ng buwan, nagsihinto at pumwesto sa mga puno ang mga hunters na nauuna. Dahilan para mauna akong makalabas ng gubat, sinundan ng iba pang mga captains.

"How did the vampires manage to enter this district?" hindi makapaniwalang tanong ni Captain Jake.

Pare-parehong nakaangat ang tingin namin sa mataas na pader na nasa harapan.

"It's a pureblood vampire, nothing to be surprised about," sagot ni Captain Aurie.

"But the walls are still too high than normal." Captain Rimson chuckled. "How funny it was that they're so extra yet they still got attacked." He joked.

Walang natawa sa sinabi niya, bagkus ay masama pa siyang tinapunan ng tingin ng mga kasama ko dahilan para matigil siya sa pagtawa.

Nagkrus ang braso ni Captain Rowel. "But yeah, it's still too high, Captain Cyrene. Most, rather, all of our hunters can't jump that high," kumento niya.

I sighed. Pinagmasdan ko rin ang mataas na pader na nasa harap ko. 

True, it is too high than a normal wall for a border. But as a project, I'm sure that I can jump that high, even the captains.

Pero ang ibang hunters, hindi kakayanin na makatalon diyan, kahit sa kalahati lang. 

I clicked my tongue, giving the hunters a side look. "Give me three daggers," ma-awtoridad na sambit ko.

Daliang may lumabas mula sa madilim na gubat para abutan ako ng pinapabigay ko. A hunter handed me three daggers.

Inikot-ikot ko 'to sa kamay ko at pinagmasdan itong mabuti. I don't use daggers, but I know a good one when I see it.

And this . . . this is definitely a good one.

Muli kong tinapunan ng tingin ang mataas na pader. Malalim akong huminga habang iniikot-ikot ang dagger sa kamay ko.

I made sure to control my strength so that I don't jump too high. I counted to three inside of my head, before preparing myself to jump.

Madiin ang pagkakaapak ko sa lupa nang umamba ako at tumalon. I jumped directly at the walls.

1.

2.

3.

Inayos ko ang buhok ko nang makarating ako sa tuktok ng pader. Sumabay sa paghampas ng hangin ang buhok ko habang nakatingin ako pababa sa kanila.

I jumped at the walls fast enough to not make me fall, still, slow enough for me to pierce the three daggers through it. Itinurok ko sa sapat na pagitan ang mga daggers na binigay sa akin, at nagsilbi itong tapakan.

Walang buhay ang mga mata ko habang nakatingin sa baba.

"Ascend," malamig na bigkas ko.

Pagkatalikod ko sa kanila ay ang sunod-sunod na pagsiakyat ng mga hunters gamit ang daggers na inilagay ko sa pader. Sa kabilang banda, seryoso kong pinagmasdan ang kabuoan ng district mula sa itaas ng border.

District 76.

It is bigger than I thought it was.

Now that I look at it from above, I can understand why the vampires chose this district.

Naramdaman ko ang mga presensya ng mga captains na tumalon na rin paakyat. Magkakasunod silang pumwesto sa tabi ko para pagmasdan din ang kabuoan ng district.

I heard Yuki gasp. "T-T-This . . ."

What we're looking at right now is a town, enveloped by darkness.

Imbis na makatulong ang border ay naging dahilan pa ito para maging pugad ito ng mga bampira. Because of the huge and tall walls, there's no light that can enter the district.

This is a perfect place for vampires to stay. Unlimited foods, and no light.

"Tonight, we'll cleanse this stained town," walang kaemo-emosyon kong sambit habang walang buhay ang mga mata na nakatingin sa ibaba.

"We'll hunt, every vampire that lurks in this district."

━━━ † ━━━