[Cyrene]

Napakurap-kurap ako sa pwesto ko, hindi pa rin napoproseso ng utak ang mga nangyari. I fell on my knees, dropped my gun.

I gently held my neck as I felt the red liquid coming out from it. Napasuka ako ng dugo kasunod ng tuluyang pagtumba ko. Walang tigil ang paglabas ng dugo sa leeg kong hiwa na ngayon.

I can't see Crown, she's behind me. But I can picture her expression, her psychotic look and grin- having fun watching me.

Ang kirot na nararamdaman ko sa leeg, ang katawan kong wala ng lakas, ang dugong lumalabas na rin sa bibig, mata, at ilong ko. I knew that... I'm going to die.

"Humans... are still humans." I heard Crown's sweet voice, from behind.

Hindi ko maigalaw ang buo kong katawan. Nakadapa ako sa sahig habang nakahawak sa leeg. Nararamdaman ko na ang pagbasa ng buo kong katawan ng pulang likido.

"You can change your eye colors,"

"You can enhance your senses,"

"You can even increase your strength..."

Rinig ko ang malambing at nakatitindig balahibo niyang pagtawa.

"But in the end... a human, is still a human." Pag-uulit niya.

Slowly, her voice is becoming faint... o baka ang pandinig ko ang unti-unting nanghihina. Hindi na 'ko makagalaw pa, at tuluyan ng nanlalabo ang paningin ko.

Is this... the end?

"I had fun tho... a little." Muling sambit ni Crown.

Ramdam ko ang pagtapak niya papalapit sa akin. Tumama sa akin ang buhok niya nang yumuko siya para bumulong sa tenga ko. Ang malamig niyang paghinga ang nagpataas ng lahat ng balahibo ko sa katawan.

"It was nice meeting you, the association's strongest."

"Project Zero."

May kung anong tumama sa dibdib ko sa mga katagang binitawan niya. My eyes slowly widened, as if a shrill sound passed in my ear, making me hear nothing but a high pitched noise.

Napako ang tingin ko sa harapan ko, kung saan wala akong nakikita. Suddenly, my memories flashes before my eyes. So this is what they're talking about...

That your memories will flash before your eyes— when you're about to die.

Sunod-sunod silang nagsipasukan sa isipan ko, pero ang pinakamatagal at ang paulit-ulit na nakikita ko ay walang iba kung hindi siya.

Lishia.

Mas lalong sumikip ang dibdib ko nang maalala ko ang mukha niya... ang huling sandali niya na kasama ako.

"M-Magtago ka lang... d-darating din ang mga hunters."

I will never forget that night. Nakaukit na ang mukha niya sa isipan ko at parang isang sirang plaka na ang boses niya na lagi kong naririnig.

That night that it felt like we're already in hell. Houses are burning, people are screaming— crying for help as each one of them gets devoured.

And there he was.

Malabo ang itsura niya sa alaala ko, pero ang ngiti niya, ang boses niya, ang tattoo na nakalagay sa leeg niya... nakatatak na sa isipan ko.

Naalala ko ang ngisi na pinakita niya sa akin... nag-aapoy ang mga mata ko kapag naalala ko 'yon, parang madiin na dinadaganan ang dibdib ko.

"You..." Isang ngisi ang pinakita sa akin ng lalaki, tumutulo ang dugo sa kaniyang bibig.

Kasabay ng pagtulo ng dugo sa labi niya ay ang pagtulo rin ng mga luha sa mga mata ko. Walang tigil ang panginginig ng mga kamay ko.

Napunta ang tingin ko sa ate kong unti-unting nagbabago ang mga mata, nanginginig ang katawan, lumalabas ang mga ugat... nagiging isang bampira.

"You really are---"

Mabilis na namulat ang mga mata ko at napadura ako ng dugo, bumilis ang pagtibok ng puso ko. I can't feel my body, it became numb.

I knew that... I'm going to die— but I can't...

I can't... die yet.

Not yet...

I still have something to do. Someone to kill. Someone to hunt.

It's not over yet...

My Blood Hunt.

"Well, then. Tutupad ako sa usapan, hahayaan ko ang lalaki."

Kahit medyo mahina na ang pandinig ko, nagawa ko pa rin maintindihan ang mga salitang binitawan ni Crown. Naaninagan ko rin siyang maglakad papunta sa pintuan. She then stopped to look at me for the last time.

"Losing you... it will be hard for the association."

"But there's nothing-"

Tila natigilan sa siya sa pagsasalita at napako ang tingin sa akin dahil sa biglaang ginawa ko. Kahit wala akong maramdaman sa katawan ko, alam kong gumagalaw ang kamay ko ngayon— sinusubukan siyang abutin.

"N-Not... y... yet..."

Kada salitang lumalabas sa bibig ko ay ang paglabas din dito at sa leeg ko ng dugo. Hindi ko na nakikita ang babaeng sinusubukan kong tignan dahil sa tuluyang pamumuo ng dugo sa mga mata ko.

"N... no... n-n...not... y-yet..."

Even though I can't talk straight, nor at least make a noise with my voice, because of the silence here in the room, it's enough to make anyone hear it. Binubulong ko lang sa sarili ko ang mga salitang sinasabi ko, pero alam kong naririnig din ni Crown 'yon.

"Still alive, huh?"

"I guess you really weren't just the association's strongest for nothing."

Tuluyang bumaba ang kamay ko. Hindi ko na rin magawang ibuka ang bibig ko, o ipikit ang mga mata ko.

At this moment, I'm going to greet death with my eyes open, full of regrets.

Sa dugong tumutulo sa mga mata ko, naramdaman ko ang pagpatak ng luha ko sa huling pagkakataon. Ito na ang-

"You're really beautiful..."

Natigilan ako nang makaramdam ako ng marahang pag-angat sa leeg ko. Malamig ang kamay na tumama sa balat ko na nakatitindig balahibo. Tumatama sa akin paghinga niya at rinig na rinig ko ang pagbulong niya sa tenga ko.

"It's a shame to waste it..."

The terror definitely became visible in my face.

I want to move my head- to shake it. I want to scream- to tell her to stop. I want to die at this moment- instantly.

I'll rather greet hell with a pathetic look on my face full of regrets...

Than to be--

"Make sure you'll survive... and let's play again."

"Show me your beautiful face."

"With a pair of red eyes."

Ang bilog na buwan na sumisilip sa bintana ang huling nakita ng namimilog kong mga mata, bago maramdaman ang mariin at matutulis na pangil sa leeg ko. Hindi ko magawang maglabas ng kahit anong tunog habang nararamdaman ang unti-unti nitong pagbaon sa laman ko.

Ang pangil ng babaeng bampira na lumulubog sa balat ko ang natatangi kong nararamdaman sa kabila ng nagdudugo kong mga parte ng katawan. The pain that I felt a moment ago increased, with a pain in my chest...

The pain of knowing that... there's a chance that I'll survive and live... only to be in a situation where I'll be in hell for the rest of my life.

The heaven gave me a chance...

I will not greet death today, for I will be standing next to it in my whole life instead.

Matapos ng ilang segundo na pakiramdam ko ay ilang oras na tumagal, bumitaw ang babaeng may hawak-hawak sa leeg ko.

"You taste delicious..."

Bumagsak ako sa lapag, hindi ko pa rin nagagalaw ang kahit anong parte ng katawan ko, pero parang sinusunog ang buong laman ko.

"I gave you a chance to live again..."

"It depends on you if you'll accept it, or not."

"Well, actually, it depends on your body first if you can live." I heard her soft laugh, followed by a sinister and seductive voice.

"Until next time..."

"Project Zero."

━━━ † ━━━