Juist op dat moment kon Zaya een doek zien wapperen en tussen de opstuivende wolken kon ze een glimp opvangen van wat leek op haar huisje. Ze voelde opluchting door zich heen gaan, maar niet voor lang. Het zand vloog alle kanten op en Zaya wist dat als ze nu niet meteen naar binnen zou gaan, ze het niet zou overleven.

Het was een strijd tegen de krachten van de natuur, maar uiteindelijk wist Zaya naar binnen te strompelen en met veel moeite de deur dicht te duwen.

Maar eenmaal binnen, kwam ze erachter dat ze de ramen vergeten dichtdoen was, waardoor er nu nog steeds zand en wind tegelijkertijd naar binnen kwam.

Zaya griste haar sjaaltje van de grond en bond het vast rond haar mond en neus. Ze had een paar zandkorrels binnengekregen, maar dat negeerde ze. Nu was het belangrijkste dat de ramen toe gingen.

Het eerste raam dat ze tegenkwam was dat in de woonkamer, de houten zijkanten hingen al los waar de schroeven door de wind van de muur waren losgerukt.

Juist op het moment dat ze het raam terug op zijn plaats wou duwen, kwam er een enorme windvlaag en ze viel achterover met haar rug op de grond. Ze had een stekende pijn aan haar ruggengraat en moest even bijkomen, maar daarna kwam ze weer recht en focuste zich op de ramen die ze nog moest toedoen.

Het eerste raam was al gemaakt, maar ze had er nog een hele hoop te gaan. Haar eerste reactie was om naar boven te gaan, waar waarschijnlijk nog meer ramen open stonden, maar ze zag al meteen dat de vloer en de trappen vol met zand lagen.

Buster hupte van achter een muur naar haar toe.

'Alles beneden is dicht!' meldde hij.

Zaya knikte en liep de trappen op, ze kon het geluid van de wind boven al horen en vele zandkorrels kwamen haar tegemoet.

Ze kwam boven en ook daar lag op de houten vloer een laagje zand. Boven waren er maar twee kamers; een slaapkamer en een opbergruimte.

Achter haar hoorde ze Buster de trap op gaan en hij kwam naast haar staan. Tussen de gleufjes van zijn metalen poot en kop zaten al een paar zandkorrels en Zaya vroeg zich af of het niet schadelijk kon zijn voor hem. Maar het konijn zag er gelukkig nog uit zoals het zou moeten zijn.

Een windvlaag bracht een hele hoop zand de kamer in en Zaya hield haar arm voor haar hoofd om haar ogen te beschermen. Ze ging op haar knieën zitten zodat ze meer weerstand zou bieden en niet -opnieuw- zou omver worden geblazen.

De kamer vulde zich met zand en er kwam een nieuw laagje op de vloer terecht.

Het raam tegenover haar dreigde net zoals het raam beneden los te komen en klapte tegen de muur aan toen er opnieuw een windvlaag kwam. Ze wou er naartoe gaan, maar ze hoorde nog een ander geluid. Het geluid van... een loskomende plank. Zou het... een plank, van de muur kunnen zijn?

Net toen ze zich omdraaide naar het geluid, hoorde ze Buster nog haar naam roepen.

Ze was te laat om te zien wat er gebeurde en het enige wat ze hoorde voor ze een enorme klap tegen haar gezicht kreeg, was het geluid van hout dat afbrak.

~~~

Alles werd zwart en ze had geen idee hoelang ze uiteindelijk op de vloer had gelegen.

Ze werd weer wakker na iets wat op een paar uur later leek.

Ze bewoog haar hand, en dan haar vingers, en voelde zand. Haar eerste gedachte was dat ze in de woestijn lag, maar daar was de plaats waar ze lag te hard voor.

Langzaam opende ze haar ogen en wat ze toen zag, was het donkerbruine dak van haar huis, de planken mooi naast elkaar, als een patroon. Alleen ontbraken er een paar planken. Waar het gat was -en waar enkele planken weg waren- kon ze de lucht zien.

Mooi lichtpaars, als de kleur van de ondergaande zon. Het was bijna avond.

Met moeite hief ze haar nek op, om dan te ontdekken dat ze een wonde had aan haar been, aan de pijn te merken.

Ze deed haar best om rechtop te zitten en eenmaal dat gelukt was, werd ze draaierig. Ze wist niet of het was vanwege het feit dat ze hier al lang lag, of vanwege de wonde op haar been.

Toen ze naar haar been keek, zat er volgens haar een stukje hout in. Ze wreef in haar ogen om te controleren of ze alles wel goed zag. Toen ze ook haar hoofd weer helder kreeg, lukte het haar om alles weer op een rijtje te zetten.

Ze herinnerde zich alles weer. Van de zandstorm, de ramen en tenslotte... de planken. Was dat de reden dat ze bewusteloos was geweest?

Ze keek om zich heen om te zien of het waar was, en inderdaad, achter haar was een enorm gat in de muur, waar een paar planken waren weggerukt.

Naast haar op de vloer, tussen de zandhopen, lagen verschillende planken.

Dat was er dus gebeurd.

Wat ze nu in ieder geval wel wist, was dat de zandstorm voorbij was.

En dat ze nog leefde.