Er klonk luid gekraak toen Buster één van de gedroogde bloemen in zijn mond stopte. Met zijn mond nog vol van de vorige bloemen, at hij er schaamteloos nog één. Hij had al zoveel bloemen gegeten dat de al voorgekauwde blaadjes in het zand vielen. Het konijn had twee grote bulten in zijn wangen, volgepropt met witte bloemen. 

'Hoor eens, Buster', zei Zaya toen ze zich recht zette van haar werk met de groene stengels. 'Ik wed dat als je zo luid blijft kauwen, de aardwormen snel wakker zullen worden om een lekker hapje konijn te eten.' 

Het wit met bruine konijntje spitste zijn oren en keek haar dan met toegeknepen ogen aan. 

Het metalen deel dat zijn rechteroog verving, schitterde in het zonlicht. Zijn oog was heel lang geleden -zelfs nog voor Zaya hem leerde kennen- op één of andere manier stuk gegaan en is dan vervangen door een metalen plaatje. Ook al had Buster nu nog maar één echt oog, ze werkten allebei nog even goed. Zaya wist het niet meer zeker, maar volgens haar was er ook een deel van zijn hersenen vervangen. 

Nijdig trok het konijn zijn oren naar achter. 

'Dan gaan ze jou wel eerst opeten', reageerde hij met zijn typische robotachtige stem.

Vervolgens draaide hij zich vliegensvlug weg van Zaya, om een eindje verder opnieuw witte bloemen te eten. 

Zaya ging weer op haar hurken zitten, naast een kluitje groene stengels, waarvan ze wist dat hun lange stengels wel dertig centimeter lang konden worden. Dit was de perfecte tijd om groene stengels te plukken. In het vierde seizoen, ook wel bekend als het op één na warmste seizoen, waren ze het beste om te eten. Hun structuur was als fruit, lekker sappig en zoet, maar eigenlijk waren het planten. Ze groeiden alleen maar in de woestijn, het beste zo dicht mogelijk bij de evenaar. 

Zaya schraapte het zand weg bij één van de groene stengels en probeerde de plant zo diep mogelijk uit te graven. 

Terwijl ze druk bezig was met de planten uit te graven, klonk er opeens een geluid.

Een dof geluid. Het leek ver weg te zijn, maar toch van iets groot. 

Ondanks de hitte, voelde Zaya een rilling over haar rug lopen. 

Ze keek naar het zand waar ze op zat en zag hoe het langzaamaan steeds donkerder werd van kleur. 

Onwillekeurig ging haar hart sneller slaan. Ze keek achter zich en haar gedachte werd bevestigd. 

Een zandstorm.

Haar eerste reactie was om Buster te zoeken, en dus zette ze zich vliegensvlug recht en liep zo snel als ze kon naar het konijn toe, die net op dat moment de zandstorm ook in het oog kreeg. 

Zaya moest niets zeggen en het konijn hupte, met zijn mond nog steeds vol met bloemen, achter haar aan. 

De zandstorm was momenteel nog redelijk ver van hen verwijderd, maar Zaya wist wel beter. Een zandstorm kon heel snel dichtbij komen. 

En dat was niet het enige probleem. Hun huis was heel ver weg van hier, en om er te geraken nog voor de zandstorm zou komen, zouden ze heel had moeten rennen. 

Terwijl de wind in kracht steeds toenam, renden Zaya en Buster alsof hun leven ervan afhing. En dat was misschien ook wel zo. 

Maar het zand en de hitte maakten het er niet makkelijk op. Telkens als ze haar voet op het zand zette, zakte die steeds weg. En dus zorgde ze ervoor dat ze zo snel mogelijk rende en met grote passen, zodat haar voeten niet lang met het zand in contact kwamen. 

Hun huisje kwam al langzaam in het zicht, maar het lopen werd steeds vermoeiender en de zandstorm kwam steeds dichterbij. Zaya was uitgeput en kwam even op adem, al hijgend boog ze zich voorover. 

En dan zag ze de zandstorm, steeds dichterbij komend. 

Het zand op de bovenste laag van de woestijn werd alle kanten op geblazen. 

Haar bruine krullen werden voor haar gezicht geblazen en ze spuugde het zand uit haar mond. Haar hart ging sneller slaan toen ze besefte dat het misschien wel te laat was. De zandstorm was nu zo dichtbij, dat het nipt zou worden. 

'Zaya!' Buster draaide zich met zijn kop en lange oren naar haar om en bleef op een eindje van haar stilstaan. 'Kom! De zandstorm komt steeds dichterbij!' 

Zaya ademde nieuwe energie in en snelde achter het konijn aan. Het zand werd via de wind in haar kleren geblazen en ze kon amper nog zien. 

Ze hield haar arm voor haar ogen, maar het hielp niet. Het zand kwam overal en het enige wat ze nog kon zien was het glimmende metaal van Buster's poot.