Verschrikt keek Juule om haar heen, alle ogen keken naar haar en duwde haar langzaam richting de steen. Juule probeerde nog om de andere richting op te gaan, maar ze was niet sterk genoeg tegen de menigten van mensen. Toen ze bijna geplet werd tegen de steen, gaf ze in en begon ze met de klim omhoog.

Met starende ogen in haar rug klom ze langzaam de steen op, ze probeerde zoveel mogelijk tijd te rekken maar wou ook niet van de steen af vallen. Toen ze boven kwam keek ze naar Faolan, hopend dat hij haar kon helpen. Faolan stond naar daar, emotieloos voor zich uit te kijken door de menigten.

'Mag ik erbij?' vroeg Juule voorzichtig omdat Faolan nog steeds om het zwaard stond. Verward keek Faolan haar aan en zette hij een stap opzij. Juule ging staan waar Faolan net stond, pakte het zwaard vast en ademde diep in. Met haar ogen dichtgeknepen trok ze voorzichtig aan het zwaard. Toen ze voelt dat er beweging in zat liet ze het zwaard zo snel mogelijk weer terug in de steen vallen, in de hoop dat niemand het gezien had.

Zonder na te denken stapte Juule langs Faolan en liet ze zich aan de andere kant van de steen af glijden. Ze rende zo snel als ze kan weg, weg van de menigte en wat net was gebeurd. Het drong haar amper door wat net was gebeurd, dit had onmogelijk geweest moeten zijn.

Toen ze bijna bij de achterdeur van het huis was, besloot ze er niet naar binnen te gaan omdat de gasten daar waarschijnlijk langzaam weer naar binnen zouden gaan. In plaats daarvan rende ze naar links, richting een klein steegje. Aangekomen stopte ze en kwam ze even op adem, terwijl het besef langzaam kwam van wat er net was gebeurd. Juule zakte tegen de muur aan en de eerste tranen begonnen over haar wangen te vallen.

Terwijl ze daar zo zat, hoorde ze twee stemmen. Het kwam vanaf de ingang van de steeg. Toen Juule haar naam in gesprek hoorde vallen tussen die twee mensen, werd ze geïnteresseerd en kroop ze langzaam richting het geluid. Daar zag ze twee schimmen staan, aan de stemmen kon ze horen dat het haar ouders waren die daar stonden te discussiëren.

'We kunnen geen meisje hebben als leider van het volk, en al helemaal niet Juule,' zei haar vader, duidelijk boos tegen haar moeder.

'Wat was je dan van plan om te doen? Zelf voor altijd koning blijven?,' antwoordde haar moeder geïrriteerd terug.

'Als dat nodig is wel ja,' zei haar vader.

'En als je dood gaat dan, wie moet je dan opvolgen? Nolan is dood, Faolan kan het zwaard er niet uithalen. Alleen Juule lukte het, Juule is de uitverkorenen,' zei haar moeder, de geërgerde klank in haar stam had plaatsgemaakt voor een boze. De stemmen werden steeds zachter doordat haar ouders doorlopen. Nadat het niet meer te verstaan was wat er werd gezegd, had Juule besloten om via de zij-ingang, het huis in te gaan naar haar kamer.

Zo zacht als ze kon opende ze de deur en was ze richting de trap geslopen. Daar rende ze snel naar boven. Eenmaal in haar kamer liet ze zich op haar bed vallen met haar gezicht in haar kussen. In het steegje had ze tijdens het gesprek haar best moeten doen om haar tranen te verstoppen, zodat haar ouders het niet zouden horen. Maar nu kwam het er allemaal uit, al haar emoties kwamen mee het haar tranen. Haar leven was zo veranderd sinds Nolan's dood, ze wist nu niet eens meer zeker of ze nog veilig zou zijn thuis.