POV Emma:

Ik liep naast Noah, maar het voelde anders dan daarvoor. De woorden die ik had uitgesproken, die ik zo lang had weggestopt, hingen nog steeds tussen ons in. Maar in plaats van dat ze een muur vormden, was het alsof er nu een onzichtbare brug was die ons dichter bij elkaar bracht, al wist ik niet precies hoe dat moest voelen. Hoe het voelde om iemand eindelijk de waarheid te vertellen zonder bang te zijn voor wat die ander zou denken.

Noah had gelijk. De jongen uit mijn verleden had me altijd laten geloven dat ik niets waard was, dat ik een speelbal was in zijn handen, dat ik niet zonder hem kon. Maar daar was ik weer  hier, in het moment, zonder zijn invloed. En ik besefte dat ik sterker was dan dat ik dacht.

Toch... er was nog steeds een restje angst. Dat gevoel van niet helemaal vrij zijn, als een touw dat altijd net iets te strak om mijn polsen zat, hoe vaak ik het ook probeerde te negeren. Het was moeilijk om mezelf helemaal te omarmen als ik het gevoel had dat mijn verleden me altijd zou blijven achtervolgen.

Noah keek af en toe naar me, zoals hij altijd deed, maar nu voelde het anders. Niet meer die haastige blik die me altijd zo irriteerde, maar een blik die zo veel dieper was. Alsof hij probeerde me te begrijpen, te zien wie ik echt was, en niet alleen wie ik op dat moment leek te zijn. Het maakte me ongemakkelijk, en tegelijkertijd voelde het goed. Te goed.

"Heb je ooit gedacht dat je zou kunnen vergeten wat er is gebeurd?" vroeg hij ineens, zijn stem zacht, bijna alsof hij niet zeker wist of hij die vraag überhaupt had moeten stellen. We waren inmiddels buiten, de koude lucht van de avond waaide om ons heen, maar het voelde niet koud. Niet met hem hier.

Ik dacht even na, mijn ogen gericht op de grond voor me, terwijl de vraag door mijn hoofd raasde. Vergeten was een groot woord. Een woord dat ik nooit echt had gekend. Ik had geprobeerd te vergeten, had me gedwongen om dingen te verdringen, maar nu... nu voelde het alsof het me elke keer weer inhaalde.

"Ik weet niet of ik ooit echt kan vergeten," antwoordde ik uiteindelijk, mijn stem rauw van de eerlijkheid. "Maar misschien hoef ik dat ook niet. Misschien is het genoeg om verder te gaan, om niet te laten dat het alles bepaalt."

Noah was stil, alsof hij mijn woorden op zich in liet werken. We liepen verder, de afstand tussen ons langzaam kleiner wordend, maar niet ongemakkelijk. Het was een andere soort stilte dan voorheen. Een stilte die niet gevuld werd met vragen of twijfels, maar met iets dat ik niet helemaal begreep.

We bereikten de deur naar het gebouw, en voor het eerst in dagen voelde het niet alsof ik me wilde verstoppen. Niet meer achter een muur van woede of pijn, maar gewoon als mezelf. Zelfs met het gewicht van alles wat ik had gedeeld, voelde ik me niet breekbaar, zoals ik verwacht had. Het was eerder alsof ik een deel van mijn verleden had losgelaten, iets had gedeeld wat ik altijd verborgen had gehouden. En het voelde alsof er ruimte was om adem te halen.

Toen we de gang inliepen, keek ik naar Noah. Zijn blik was rustig, maar ik kon de onuitgesproken vraag nog steeds in zijn ogen lezen: Hoe gaat het nu verder, Emma?

"Ik weet niet wat er gaat gebeuren," zei ik, mijn woorden voorzichtig, als een stille belofte aan mezelf. "Maar ik weet dat ik nu hier ben. En dat is genoeg voor vandaag."

Noah knikte. "Vandaag is alles wat we kunnen doen."

Het was niet een verklaring, geen grote belofte van wat komen zou. Maar het was meer dan dat. Het was een bevestiging. Dat we het samen zouden doen. En ik voelde, misschien voor het eerst, dat ik dat wel kon toelaten.

Toen hij zich omdraaide om naar zijn eigen kamer te gaan, voelde ik iets in me verschuiven. Misschien was het vertrouwen, misschien was het de erkenning van wat we nu waren – twee mensen die, ondanks alles, op hun eigen manier elkaar hadden gevonden. En hoe ver het ook zou gaan, ik zou het niet langer alleen doen. Dat wist ik nu zeker.