Σα να τον χτύπησε ρεύμα με άφησε απότομα και απομακρύνθηκε από κοντά μου, από εκεί που μας χώριζαν λίγα εκατοστά τώρα μας χωρίζουν μέτρα και δεν εννοώ μόνο κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Όλος αυτό ο ερωτισμός που υπήρχε στην ατμόσφαιρα μετατράπηκε σε έκπληξη και έπειτα σε καχυποψία.

"Ε; Ποια; Νομίζω θα σε ήξερα αν ήσουν ξαδέρφη της Ανδρομάχης! Η Ανδρομάχη έχει μόνο μία ξαδέρφη, την Αθηνά"

Παρατηρώ το πρόσωπο του όταν είναι καχύποπτος σηκώνει το δεξί του φρύδι, αυτό προσδίδει μια ειρωνεία στο λόγο του. Δε μου αρέσει καθόλου αυτή η απότομη αλλαγή του αλλά αποφασίζω να μη το σχολιάσω προσωρινά.

"Και η Αθηνά ξαδέρφη μου είναι αλλά δεν είμαστε δεμένη οικογένεια γι'αυτό δε με ξέρεις. Άλλωστε σου το είπα έχω δέκα χρόνια να έρθω στην Ιλύρια"

Προσπαθεί να επεξεργαστεί αυτά που του λέω όταν ξαφνικά γουρλώνει τα μάτια του, η αλήθεια τον χτύπησε κατακέφαλα.

"Είσαι η κόρη της Ιφιγένειας Λεονταρίδη;"

Και εκείνου του θνητού;

Μόλις κατάλαβα τι εννοούσε για τις σκέψεις μας όταν είμαστε ταραγμένοι γιατί αυτό το τελευταίο δε το είπε φωναχτά, το διάβασα στο μυαλό του και το χειρότερο; Ένιωσα την απογοήτευση του.

"Ναι, είμαι η κόρη της Ιφιγένειας Λεονταρίδη και εκείνου του θνητού"

Τόνισα ειρωνικά τις τελευταίες λέξεις για να καταλάβει ότι μπορώ και γω να τον διαβάσω και το πόσο με πείραξε ο τρόπος που σκέφτεται.

"Μπόρεσες να.... ;"

"Όπως είπες όταν είμαστε ταραγμένοι το μυαλό μας γίνεται ευάλωτο"

Έχει ξεκινήσει και δε με κοιτάει στα μάτια για την ακρίβεια το πάτωμα έχει αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον.

Μισή θνητή; Δε γίνεται να μου το έκανε αυτό η μητέρα Σελήνη! Όχι δε γίνεται! Είναι κρίμα αλλά δε μπορεί κάποια που δεν είναι καθαρόαιμη να γίνει γυναίκα του ηγέτη, αλλά είναι μεγάλη ύβρις να απαρνηθείς αυτό το δώρο της μητέρας Σελήνης. Τί θα κάνω;

"Εξακολουθώ να σε ακούω και για να σε βγάλω από τη δύσκολη θέση ξέρεις που είναι η πόρτα, χρησιμοποίησε την κιόλας"

Έχω γίνει έξαλλη, δε του ζήτησα τίποτα και έρχεται εδώ μέσα στην αρχή να μου το παίζει μέλλοντας σύζυγος και μετά να με προσβάλλει;
Ε δεν είμαι αναγκασμένη να τον ανεχτώ.

"Συγγνώμη εντάξει! Μακάρι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα αλλά δεν είμαι ένας απλός λυκάνθρωπος. Τέλος πάντων καλύτερα να φύγω για τώρα, έχω και τους αγώνες. Θα... θα ξαναμιλήσουμε.Τα λέμε!"

"Μάλιστα... Δε χρειάζεται να ξαναμιλήσουμε, δε νομίζω να έχουμε κάτι να πούμε. Καλή τύχη στους αγώνες! "

Μ' αυτά του γύρισα την πλάτη και ξεκίνησα να ετοιμάζω το πρωινό μου, αρκετά το αμέλησα για χάρη του.

Ένιωθα την παρουσία του, τα μάτια του στην πλάτη μου καθώς κινούμουν στο χώρο, την ανάσα του όταν πήγε να μιλήσει αλλά το μετάνιωσε και σταμάτησε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα ακούστηκαν βήματα να απομακρύνονται από κοντά μου και τέλος την εξώπόρτα να ανοίγει και να κλείνει πίσω του. Η μοναξιά με κατέκλεισε και πάλι αλλά δε μπορώ να καταλάβω το λόγο, δεν είναι ότι τον ήξερα και από χθες ή ότι είχαμε κάτι.

Προσπαθώ να μη πιστέψω ότι υπάρχει πράγματι αυτή η έλξη διαφορετικά είναι εντελώς υποτιμητικό να σε απορρίπτει το ταίρι που υποτίθεται ότι είναι η αδερφή ψυχή σου, προορισμένο από τη μητέρα Σελήνη να σε αγαπήσει άνευ όρων.

Μασουλάω τα δημητριακά μου και αναρωτιέμαι, μήπως φταίω εγώ τελικά;
Μπααα κομπλεξικός, κολλημένος με τους τίτλους και τη καθαρότητα του αίματος. Λες και θα τον μολύνω επειδή είμαι μισή άνθρωπος ή θα εξευτελιστεί αν η σύντροφος του γεννήθηκε από πατέρα θνητό.

Ίσως αν ήμουν λίγο πιο ευαίσθητη ή αν δεν είχα συνηθίσει την απόρριψη και τη μοναξιά, το να μη ταιριάζω πουθενά να έκλαιγα με το που έκλεισε την πόρτα πίσω του αλλά δεν κλαίω συχνά. Θα κλάψω όταν δω ένα αδέσποτο στο δρόμο ή διαβάσω άρθρο για κάποιο εγκαταλελειμμένο ζωάκι, θα κλάψω επίσης όταν ακούσω ή δω άρρωστο άνθρωπο και ειδικά παιδί, μπορεί να κλάψω και σε καμία αισθηματική ταινία αν είναι πολύ καλή αλλά δεν έχω κλάψει ποτέ για άντρα και δε σκοπεύω σήμερα να είναι η πρώτη φορά που θα το κάνω.
Έχω μάθει να μπλοκάρω τα συναισθήματα μου, να μη νιώθω αλλά όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο, εξελίσσεται σε σωματικό πόνο λες και έχει ανοίξει στ'αλήθεια η καρδιά μου στα δύο και αιμορραγεί. Μάλλον φταίει αυτή η βλακεία με το δεσμό αλλά θα το πολεμήσω, δε θα αφήσω να με λυγίσει αυτός.

Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου μιλούσε για το είδος μας συνήθως πριν κοιμηθώ και γω το έβλεπα σαν παραμύθι, μου εξιστορούσε γεγονότα από την ιστορία μας, μου εξηγούσε τα έθιμα και τις παραδόσεις μας, μου διηγούταν μύθους και εγώ την άκουγα με προσήλωση, έκλειναν τα μάτια μου αλλά δε το έβαζα κάτω ήθελα να ακούσω κι άλλα. Όλα αυτά μέχρι τα έξι μου όταν ήρθαμε για πρώτη φορά στην Ιλύρια και βίωσα την απόρριψη από την ίδια μου την οικογένεια, όταν έβλεπα να μας κοιτάνε με καχυποψία και απέχθεια στο δρόμο, έβλεπα τη μαμά μου στεναχωρημένη και τους μισούσα, τότε ήταν που άρχισα να απομακρύνομαι από τις ρίζες μου, δεν ήθελα να ακούω πλέον για το είδος μας. Μόνο όταν έκλεισα τα δεκαέξι και ενώθηκαν με τον λύκο μου έγινα λίγο πιο διαλλακτική.

Πλένω τα πιάτα καθώς κάνω αυτή τη μικρή αναδρομή στο παρελθόν όταν το μάτι μου πέφτει στη μπαλκονόπορτα που είναι ανοιχτή, μάλλον από εκεί μπήκε προηγουμένως ο ανεκδιήγητος θα τη ξέχασα ξεκλείδωτη χθες το απόγευμα. Σκουπίζω τα χέρια μου σε μία πετσέτα και πλησιάζω στο μπαλκόνι, η θέα από εκεί με γαληνεύει, ίσως θα έπρεπε να παίρνω το πρωινό μου σ' αυτό το σημείο αγναντεύοντας το Αιγαίο Πέλαγος.

Έχω φτάσει στην άκρη του μπαλκονιού, στηρίζω τα χέρια μου στα κάγκελα και έχω γείρει το κεφάλι μου εισπέοντας τον θαλασσινό αέρα, το σώμα μου τον αντιλαμβάνεται πριν καν τον ακούσω και ας έχω την ενισχυμένη ακοή των λύκων. Η ταχυπαλμία, η έξαψη και το τρέμουλο που νιώθω στο κορμί μου αυξάνεται με κάθε βήμα του, το ξέρουμε και οι δύο ότι έχω καταλάβει την παρουσία του αλλά δε γυρίζω να τον κοιτάξω, του δίνω τη δυνατότητα να φύγει και πάλι χωρίς να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον.
Αφήνει ανοιχτό το μυαλό του για να τον διαβάσω.

"Γαμώτο σου για γυναίκα με καταστρέφεις αλλά δε μπορώ να το σταματήσω"

Και με αυτά τα λόγια μηδενίζει την απόσταση μεταξύ μας, με γυρίζει απότομα προς το μέρος του, με τραβάει βίαια με το ένα χέρι στα μαλλιά και το άλλο στη μέση μου και με κολλάει πάνω του. Τα χείλη του συνθλίβουν τα δικά μου σ' ένα παθιασμένο φιλί.... και όχι μόνο!