Το κατάλυμα που μου έχει παραχωρηθεί είναι μία μεγάλη μοντέρνα διώροφη μονοκατοικία στο τέλος ένος αδιέξοδου δρόμου κτισμένο στην άκρη μία πλαγιάς. Από εδώ που βρίσκομαι μπορώ να διακρίνω ότι από κάτω βρίσκεται ένας γκρεμός που καταλήγει σε απότομα βράχια μισοβυθισμένα στη θάλασσα, όλη η πρόσοψη του σπιτιού καλύπτεται από μαύρα τζάμια μονής όψης για να μη μπορείς να δεις το εσωτερικό του σπιτιού. Ο δρόμος είναι καλυμμένος από χαλίκια μέχρι τα τρία πλατύσκαλα που καταλήγουν στην είσοδο, αριστερά του κτίσματος βρίσκεται το γκαράζ, ενώ δεξία ένα κατηφορικό μονοπάτι από πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν σε μία μικρή, κρυμμένη παραλία.

Ξεκινάω να σέρνω τη βαλίτσα μου πάνω στα χαλίκια μέχρι την είσοδο του σπιτιού, εντυπωσιακή και αυτή. Επιβλητική, μεταλλική σε απόχρωση του λευκού όπως όλα μέχρι στιγμής. Περνάω την κάρτα - κλειδί, που μου έδωσαν στο αεροδρόμιο, μπροστά από την ειδική επιφάνεια που θα μου δώσει πρόσβαση και ακούω την πόρτα να ανοίγει, το εσωτερικό είναι εξίσου υπέροχο και αυτό στις ίδιες αποχρώσεις. Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση είναι το πόσο φωτεινό είναι και αμέσως καταλαβαίνω το λόγο, είναι διαμπερές. Ο τοίχος που θα έπρεπε να υπάρχει απέναντι από την είσοδο έχει αντικατασταθεί και αυτός από τζαμαρίες που βγάζουν σε ένα τεράστιο μπαλκόνι με γκαζόν, κούνιες και άλλα πανάκριβα και καλόγουστα έπιπλα, στην άκρη του μπαλκονιού υπάρχει μία τεράστια πισίνα που βλέπει από κάτω της τον γκρεμό και τη θάλασσα. Η θέα είναι μαγευτική, σου κόβει την ανάσα. Σίγουρα αυτή η βίλα τους καλοκαιρινούς μήνες ενοικιάζεται έναντι πολλών χιλιάδων ευρώ σε VIP και άτομα που πληρώνουν πολλά για την πολυτέλεια και την ιδιωτικότητα τους. Άρα είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς γιατί παραχωρήθηκε σε εμένα, ενώ σε πιο σημαντικά άτομα της κοινωνία μας δόθηκαν απλά πολυτελή σουίτες σε ξενοδοχεία στο κέντρο του νησιού.Μα είναι απλό, όσο πιο μακριά είμαι τόσο το καλύτερο για όλους και εφόσον το σπίτι είναι εξοπλισμένο με όλα δε θα χρειάζεται να κατεβαίνω στη χώρα παρά μόνο για τους αγώνες. Δε με πειράζει καθόλου αυτό, θα απολαύσω πολύ το μπάνιο μου στην παραλία.

Συνεχίζω να εξερευνώ το εσωτερικό, όλα τα έπιπλα, οι συσκευές, η διαρρύθμιση φωνάζουν πλούτος και φινέτσα. Ο κάτω όροφος είναι ένας μεγάλος, εναίος χώρος με κουζίνα, σαλόνι και τραπεζαρία μαζί. Ξεκινάω να ανεβαίνω τη σκάλα που βρίσκεται στα αριστερά του δωματίου για να ανέβω τον πάνω όροφο και σκέφτομαι ότι μόνο αυτή μπορεί να κοστίζει περισσότερο από το διαμέρισμα μου στη Μάλτα, μεταλλική και στα πλάγια έχει μεγάλες αντιρίδες που φτάνουν μέχρι την οροφή. Ο πάνω όροφος αποτελείται από πέντε υπνοδωμάτια, δύο μπάνια και ένα τζακούζι.

Στο πρώτο υπνοδωμάτιο που βρίσκω αφήνω τη βαλίτσα μου, η ώρα έχει περάσει, είναι ήδη έξι το απόγευμα, μου μένουν μόνο έξι ώρες για να ξεκουραστώ και να ετοιμαστώ για τους αγώνες.

Γδύνομαι γρήγορα μένοντας μόνο με τα εσώρουχα και αποφασίζω να κοιμηθώ για λίγη ώρα, με περιμένει μεγάλο βράδυ. Ο λύκος μέσα μου ουρλιάζει να απελευθερωθεί αλλά τον  καταπιέζω λίγο ακόμα, τόσο ώστε να ανακτήσω δυνάμεις. Ρυθμίζω το ξυπνητήρι στο κινητό μου να χτυπήσει σε δύο ώρες και ξαπλώνω στο αναπαυτικό στρώμα, δε χρειάζομαι κάποιο σκέπασμα, το σπίτι είναι κρύο λόγω του καιρού αλλά όπως έχω ήδη αναφέρει οι λυκάνθρωποι δε νιώθουν κρύο ή ζέστη.

Μετά από δύο ώρες ύπνου νιώθω αναζωογονημένη, αλλά το αίσθημα της πείνας κάνει την εμφάνιση του, χωρίς να κάνω τον κόπο να ντυθώ κατεβαίνω στην κουζίνα για να βρω κάτι να φάω, βρίσκω υλικά για τόσο και φρούτα. Όσο ετοιμάζω ένα τοστ με γαλοπούλα και τυρί καταβροχθίζω μία μπανάνα και παρατηρώ τη θέα από τις τζαμαρίες, το σκοτάδι δίνει στο τοπίο μία νότα μυστηρίου. Τελειώνω το γεύμα μου και κοιτάζω αναποφάσιστη μία την εξώπορτα και μία τη σκάλα, προλαβαίνω να απελευθερώσω τον λύκο μου για λίγο ή θα αργήσω; Τελικά η φλόγα μέσα μου επικρατεί.

Ανοίγω την πόρτα και πριν βγω έξω ξεφορτώνομαι τα εσώρουχα μου και επιτέλους αφήνω τον έλεγχο της ύπαρξης μου στον λύκο μέσα μου. Πέφτω στα τέσσερα και αρχίζουν να σπάνε τα κόκκαλα και να ξανακολλάνε, η μεταμόρφωση μου κρατάει αρκετά δευτερόλεπτα και μετά από πολλούς μήνες νιώθω επιτέλους τα κατακλύζομαι από ένα αίσθημα ολοκλήρωσης, ελευθερίας και δύναμης. Βγαίνω έξω από το σπίτι και ξεκινάω να τρέχω προς ένα κοντινό δάσος που είδα το απόγευμα όταν περνούσαμε με το πούλμαν. Τρέχω με μεγάλη ταχύτητα ενώ ο αέρας χτυπάει το πρόσωπο μου, νιώθω το τρίχωμα μου να ανακατεύεται από τον άνεμο καθώς το διαπερνάει, ένα ουρλιαχτό ξεφεύγει από μέσα μου και ενώνεται με άλλα μακρινά ουρλιαχτά που ακούω καθ' όλη τη διάρκεια της βόλτας μου. Κατά διαστήματα συναντάω άλλους λύκους αλλά αυτή η στιγμή δε θέλω να διασταυρωθώ με κανέναν άλλον και απομακρύνομαι, γαλήνη επικρατεί μέσα μου μετά από πολύ καιρό. Σε μία μικρή λίμνη παρατηρώ την αντανάκλαση μου, το τρίχωμα μου είναι κατάμαυρο όπως τα μαλλιά μου και τα μάτια μου έχουν αυτό το απόκοσμο γαλάζιο σχεδόν στο χρώμα του πάγου για το οποίο όλοι λένε ότι είναι το δυνατό μου σημείο, μου έχουν πει ότι είναι σα να κοιτάω κατευθείαν στη ψυχή του άλλου.

Μετά απο αρκετή ώρα μπαίνω ξανά μέσα στο σπίτι, ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν δύο ώρες, τώρα πρέπει να βιαστώ για να προλάβω. Αφού έκανα μπάνιο, έβαλα μία μαύρη, ολόσωμη φόρμα σε ίσια γραμμή στα χέρια και τα πόδια αλλά κολλητή στον κορμό μου και με ένα αρκετά μεγάλο άνοιγμα στο μπούστο που τονίζει ωραία τα οπίσθια μου και το μεγάλο μου στήθος. Γενικά το σώμα μου είναι αδύνατο αλλά όχι υπερβολικά, έχω φυσιολογικό βάρος αλλά με καμπύλες. Συνδύασα τη φόρμα μου με ψηλά μποτάκια με χοντρό τακούνι, το δερμάτινο μπουφάν μου, ένα χιαστί τσαντάκι και το ασημένιο μου κολιέ που δεν αποχωρίζομαι ποτέ, δώρο των γονιών μου για τα δέκατα όγδοα γενέθλια μου λίγο καιρό πριν το δυστύχα. Τα μαλλιά μου τα άφησα στο φυσικό τους σπαστό και απλά έπιασα τα μισά πάνω, έκανα ένα ελαφρύ μακιγιάζ με έντονο κραγιόν και έτοιμη, ευπαρουσίαστη αλλά όχι υπερβολική. Στους αγώνες όλοι έρχονται ντυμένοι σα να πηγαίνουν σε απονομή βραβείων Όσκαρ αλλά εγώ δε μπορώ να σκάσω μύτη με τουαλέτα, δεν είναι το στυλ μου όλο αυτό το επιτηδευμένο.

Κοιτάω το ρολόι και βλέπω ότι είναι ήδη δώδεκα παρά είκοσι τα μεσάνυχτα, έχω αργήσει. Κατεβαίνω γρήγορα στο γκαράζ όπου με περιμένει ένα μικρό, μαύρο αυτοκίνητο με το κλειδί επάνω. Σε όσους μένουν πιο απομακρυσμένα παραχωρούνται αυτοκίνητα για τη μετακίνηση τους, τους υπόλοιπους τους μεταφέρουν με πούλμαν και λιμουζίνες.

Βάζω μπροστά τη μηχανή και ξεκινάω με το άγχος να με έχει κατακλείσει. Μακάρι να περάσει η βραδιά όσο πιο ανώδυνα γίνεται.