Με το πέρασμα των χρόνων ο διεθνής κινηματογράφος έχει ασχοληθεί αρκετά με τους λυκάνθρωπους δημιουργώντας αναρίθμητες ταινίες για το είδος μας, άλλες με μεγάλες δόσεις αλήθειας και άλλες τόσο μακριά από την πραγματικότητα που γίνονται οι προσωπικές μας κωμωδίες.
Οι περισσότερες ταινίες εστιάζουν στο αν το είδος μας είναι καλό ή αν είμαστε τέρατα της φύσης που σκοπό έχουμε να κατασπαράζουμε ανθρώπους χωρίς καθόλου έλεγχο, πλήρως εξουσιασμένοι από την πανσέληνο, ακόμα κάποιες ταινίες μας δείχνουν άσπονδους εχθρούς των βρυκολάκων ή καταραμένους απο μαγίκες δυνάμεις. Αυτές οι τελευταίες συνήθως είναι και οι πιο γελοίες ταινίες, ειδικά με το twilight έκλαιγα από τα γέλια μία βδομάδα.
Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, αρχικά δεν υπάρχουν βρυκόλακες ή μάγισσες! Οι λυκάνθρωποι δεν είναι καλοί ή κακοί, είναι κυρίως εγωιστικά, υπεροπτικά όντα που δεν έχουν σκοπό να βλάψουν τους ανθρώπους, απλά τους χρησιμοποιούν για να πετύχουν τους στόχους τους χωρίς να τους πληγώνουν, δε συναναστρέφονται μαζί τους περισσότερο απ' όσο είναι αναγκαίο καθώς θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερα όντα.
Αυτό με τους επεκτατικούς πολέμους, τους εμφύλιους μεταξύ μας, τις αγέλες και τις γενοκτονίες από ανθρώπους δε θα τα σχολιάσω καν, είμαστε πολύ ευφυείς για τέτοιες βλακείες.
Άλλη μια τραγική πεποίθηση είναι αυτή που λέει ότι είμαστε αλλεργικοί στο ασήμι και ακόμα και ένα άγγιγμα μπορεί να μας σκοτώσει, εντωμεταξύ εγώ λατρεύω το ασήμι, το προτιμώ από το χρυσό και όλα μου τα κοσμήματα είναι ασημένια.
Πολλές φορές στις ταινίες και τα βιβλία με πρωταγωνιστές λυκάνθρωπους αναφέρουν την ύπαρξη ένος τέλειου ταιριού για τον καθένα, την αδερφή ψυχή που είτε όταν συναντήσουν ο ένας τον άλλον, είτε όταν φτάσουν σε μία συγκεκριμένη ηλικία νιώθουν αυτό το δέσιμο και δε μπορεί να τους χωρίσει τίποτα και κανένας. Λοιπόν, υπάρχει μία φήμη ότι παλαιότερα συνέβαινε αυτό, αρκετά συχνά μάλιστα, αλλά για κάποιο λόγο σταμάτησε σταδιακά, σε σημείο που έχουμε κάποιους αιώνες να δούμε τέτοιο φαινόμενο. Μία τέτοια ένωση θεωρούνταν ιερή. Εγώ ξέρετε τι νομίζω; Ότι όλα αυτά είναι ρομαντικά παραμύθια που τάιζαν τα λυκάκια όταν ήταν μικρά, μερικές μεγάλες καψούρες που τις ονόμασαν πεπρωμένο. Είπαμε το είδος μου είναι γεμάτο παραδόσεις και προκαταλήψεις. Κυνική, δε ξέρω μπορεί και να είμαι.
Τα μόνα που είναι εντελώς σωστά είναι ότι πράγματι γιατρευόμαστε πολύ γρήγορα, π.χ. κανείς μας δεν έχει τατουάζ, το σώμα μας αποβάλλει το μελάνι, ακόμα και οι τρύπες για τα σκουλαρίκια κλείνουν αμέσως, είμαστε αναγκασμένοι να φοράμε σκουλαρίκια ακόμα και στον ύπνο μας, όπως και το γεγονός ότι η πρώτη μας μεταμόρφωση γίνεται με το που κλείσουμε τα δεκαέξι.
Τέλος αναφορικά με την πανσέληνο, σίγουρα ασκεί μία επιπλέον έλξη πάνω μας να απελευθερώσουμε την αληθινή μας φύση, να αφήσουμε το λύκο που κρύβουμε μέσα μας να βγει προς τα έξω, να μεταμορφωθούμε και να ενωθούμε με τη φύση, το ίδιο συμβαίνει και όταν βρισκόμαστε στη Ιλύρια. Όμως σε καμία περίπτωση δε μετατρεπόμαστε σε αιμοδιψή, χωρίς συνείδηση πλάσματα, δε χάνουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, πιο γκρινιάρηδες και νευρικοί σίγουρα γινόμαστε, αλλά βίαιοι σε καμία περίπτωση. Για την ακρίβεια γινόμαστε πιο σεξουαλικοί, νιώθουμε απίστευτες εξάψεις και οι ορμές μας είναι ασυγκράτητες για να ζευγαρώρουμε σαν άνθρωποι άλλα και σαν λύκοι. Σε κάθε πανσέληνο αφηνιάζω και γίνομαι άγρια, ο Μάικ απορεί με την αλλαγή μου, με την ασυγκράτητη και ζωώδη όρεξη μου για σεξ αφού συνήθως δεν είμαι έτσι, είμαι τυχερή που δεν έχει κάνει τη σύνδεση, όταν απορεί απλά του απαντάω ότι πιέστηκα πολύ στη δουλειά και χρειάζομαι εκτόνωση.
Στη Βαλέτα, την πρωτεύουσα της Μάλτα, όπου μένω δεν υπάρχουν λύκοι οπότε είναι δύσκολο να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο να μεταμορφωθεί και να τρέξει, αναγκάζομαι να συγκρατούμαι αλλά εδώ στην Ιλύρια μπορώ να αφεθώ έστω και για λίγο, η ανάγκη αυτή με εξουσιάζει, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τη τελευταία φορά που μεταμορφώθηκα. Η σκέψη να παρατήσω τη βαλίτσα μου και να αρχίσω να τρέχω στα λιβάδια σα λύκος είναι τόσο δελεαστική που πρέπει να καταβάλω τιτάνιες προσπάθειες να συγκρατηθώ, τουλάχιστον για λίγο ακόμα, μέχρι να τακτοποιηθώ στο δωμάτιο γιατί μετά δε θα με εμποδίσει τίποτα και κανένας.
Με το που κατεβήκαμε από το αεροπλάνο μας έδωσαν μία κάρτα - κλειδί και τη τοποθεσία από το κατάλυμα που μας έχει παραχωρηθεί για τη διαμονή μας. Όλως τυχαίως το δικό μου είναι σ' ένα από τα πιο απομακρυσμένα σημεία του νησιού. Τυχαίο; Δε νομίζω! Κάτι μου λέει ότι η αγαπητή μου οικογένεια έβαλε το χεράκι της σ' αυτό για μη πέσουν πάνω μου. Το πουλμανάκι που ξεκίνησε από το αεροδρόμιο έχει κάνει τόσες στάσεις να αφήσει τους υπόλοιπους που έχει περάσει μισή ώρα και ακόμα να φτάσουμε. Στο τέλος δε θα προλάβω να ξεκουραστώ καθόλου πριν τη βραδινή συνάντηση, έχω σηκωθεί από πολύ νωρίς το πρωί για να πάρω την πτήση από τη Βαλέτα και νυστάζω.
Πλέον είμαι μόνο εγώ και ο οδηγός στο πουλμανάκι, από το νευρικό τρόπο που οδηγάει καταλαβαίνω ότι βιάζεται να επιστρέψει στην κυρίως χώρα για να προλάβει το πλοίο. Το προσωπικό που εργάζεται στο νησί δεν είναι λυκάνθρωποι. Κάνενας λυκάνθρωπος δε θα καταδεχόταν να κάνει τέτοιες εργασίες, είναι πολύ ευτελείς για τα δικά τους προσόντα. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών το προσωπικό μένει κανονικά στο νησί σε προσωρινά καταλύματα για τους εργαζομένους, αλλά όλον τον υπόλοιπο καιρό πηγαινοέρχεται με πλοίο από το διπλανό νησί. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή είναι πολύ επικίνδυνο να υπάρχουν κοινοί άνθρωποι ανάμεσα μας. Συνήθως υπάρχει μία δικαιολογία όπως ο γάμος ενός εξέχοντος ατόμου που δε θέλει να διαρρεύσουν φωτογραφίες του ή κάτι τέτοιο για να δικαιολογηθεί η άφιξη τόσων ατόμων στον νησί μες στο καταχείμωνο. Το προσωπικό έρχεται για συγκεκριμένες ώρες τα πρωινά για να καθαρίσει, να ετοιμάσει τα φαγητά κλπ και μετά αποχωρεί με το πλοίο, τις ώρες που το προσωπικό βρίσκεται στο νησί καλούμαστε να είμαστε προσεκτικοί.
Επιτέλους, βλέπω ένα σπίτι να φαίνεται στο τέλος του δρόμου, είναι τεράστιο σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, κατεβαίνω από το πούλμαν και μένω μερικά δευτερόλεπτα να το χαζεύω με ανοιχτό το στόμα, μόλις συνέρχομαι γυρίζω να χαιρετήσω τον οδηγό αλλά εκείνος έχει κατεβάσει ήδη τη βαλίτσα μου, έχει βάλει μπρος και έχει φύγει αφήνοντας ένα κύμα σκόνης πίσω του.