Πρώτη μέρα στην υπηρεσία του αν και έχω λίγο άγχος νιώθω ότι θα τα πάω καλά άλλωστε εχω προσαρμοστεί στην καινούρια μου ζωή και η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει περισσότερο απ'τι η προηγούμενη σαν πριγκίπισσα. Περπάτησα αργά προς το δωμάτιο του. Οι φρουροί μου άνοιξαν την πόρτα μπήκα μέσα. Προσπαθούσα να δω που ήταν αλλα το δωμάτιο ήταν άδειο, σκουριασμένη άρχισα να στρώνω το κρεβάτι του. Μάλλον θα είχε φύγει από πολύ νωρίς και βιαστικά διότι στο δωμάτιο επικρατούσε ο κακός χαμός. Οταν τελείωσα με το κρεβάτι του πήγα να μαζέψω τα πιάτα σε ενα ποτήρι παρατήρησα λίγο σημάδι από κοκκινάδι για τα χείλη, δεν ήξερα αν έπρεπε να στεναχωρηθω ή να αισθανθώ ανακούφιση. Ίσως ο λόγος που δεν με ήθελε για αρχή ήταν επειδή ήταν ερωτευμένος με κάποια άλλη, όταν το ξανασκευτηκα δεν πίστευα πως αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να είναι ερωτευμένος με κάποιον άλλον περα από τον εαυτό του.
  Σταμάτησα να σκέφτομαι όλα αυτά καο επικεντρώθηκα στην δουλειά μου. Σε λιγότερο από μια ώρα είχα τελειώσει πήρα τα σερβίτσια και πήγα να φύγω από το δωμάτιο μου ανακουφισμενη που δεν τον συνάντησα. Καθώς πήγαινα προς την πόρτα εκείνη άνοιξε και μπήκε μέσα αυτός, στην αρχή τρόμαξα αλλά γρήγορα έσκυψα το κεφάλι μου και υποκλίθηκα, εκείνος σταμάτησε και μάλλον με κοιτούσε

<<φέρε μου μια κανάτα κρασί>>

Μου είπε κοφτά με την βροντερή φωνή του, έγνεψα καταφατικά και αποσύρθηκα. Πήγα στην κουζίνα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, άφησα τα πιάτα και τα ποτήρια στον νεροχύτη και πήρα μια καθαρή ασημένια κανάτα την οποία την γέμισα με κρασί και έφυγε. Βγήκα στον διάδρομο αλλά από την βιασύνη μου έπεσα με δύναμη πάνω σε κάποιον. Η Κανάτα πήγε να πέσει αλλά την έπιασε αυτός στον αέρα, όσο για το περιεχόμενο της, πλεον στόλιζε τα ρούχα του τα οποία είχαν βραχεί

<<Με συγχωρείτε δεν ήθελα να σας λερώσω>>

Σήκωσε το κεφάλι του και τα βλέμματα μας συναντήθηκαν, επικράτησε σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα αυτός μου μίλησε αργά και χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου

<<Δεν πειράζει, άλλωστε μόλις μου έφτιαξες την μέρα>>

Μου χαμογέλασε, το ίδιο κι εγώ ένιωθα τα μάγουλα μου να φλέγονται. Μου έδωσε πίσω την κανάτα αλλα πήγε να μου ξαναπεσει, ευτυχώς εκείνος την πρόλαβε και μου την ξανά έδωσε. Γελάσαμε και οι δύο αμήχανα

<<Δεν είσαι και πολύ προσεχτική έτσι;>>

<<Μάλλον όχι>>

Είχα χαθεί μέσα στα μάτια του αλλα τότε θυμήθηκα το κρασί.

<<Συγγνώμη αλλα βιάζομαι σε παρακαλώ περίμενε με στο πλησταριο θα σου βρω κάτι άλλο να φορέσεις μέχρι να καθαρίσω τα ρουχα σας>>

Εκείνος έγνεψε καταφατικά και έφυγε. Ξανα πήγα στην κουζίνα και έπειτα προς το δωμάτιο του Βασιλιά. Σε όλη τξν διαδρομή σκεφτόμουν τον νεαρό ουτε που με ένοιαξε πλέον αυτός ο αυταρχικός βασιλιάς.
Μπήκα στο δωμάτιο του με ένα τεράστιο χαμόγελο, εκείνος καθόταν στο γραφείο του και διάβαζε κάτι.

<<Άργησες!>>

Μου λεει και με κοιτάζει, παρόλο τοβ απόμακρο και τρομακτικό τόνο στην φωνή του το χαμόγελο μου παραμένει

<<Με συγχωρείτε είχα ένα μικρό ατύχημα, δε θα ξανα επαναληφθεί>>

Του απαντάω ευγενικά και πηγαίνω να του σερβίρω ενα ποτήρι κρασί

<<Και στο ατύχημα ευθύνεται το ηλίθιο χαμόγελο σου>>

Οτι και να μου πει δε μπορεί να μου καταστρέψει την χαρά, αλλά πρέπει να βρώ μια δικαιολογία

<<Οχι, απλά είναι μια τόση όμορφη μέρα σήμερα, και έχω καλή διάθεση>>

Γελάει ειρωνικά

<<Εξω βρέχει, που την βλέπεις την καλή μέρα;>>

Ακούγετε θυμωμένος γυρνάει το κεφάλι του και κοιτάζει το παραθυρο

<<Δεν είναι ανάγκη να έχει ήλιο για να είναι μια μέρα όμορφη, μ'αρέσει η βροχή>>

<<Δεν με ενδιαφέρει τι σ'αρέσει και τι όχι. Φέρε μου το κρασί τώρα>>

Μου φωνάζει και τον υπακούω. Του δίνω το ποτήρι και αυτός το πίνει αμέσως, τεντώνει το χέρι του και μου το δίνει πίσω να το ξαναγεμισω.

<<Μη ξεχάσεις τα άπλυτα που παρατησες, πήγαινε τώρα στο πλησταριο και πλύντα, την επόμενη φορά δε το ανεχτώ αυτό>>

Μου λεει την ώρα που του ξανα δινω το γεμάτο ποτήρι. Αυτή τη φορά το χαμόγελο μου μεγαλώνει ακόμα περισσότερο και εκείνος με κοιτάζει με ενα βλέμμα απέχθειας

<<Τώρα τι; χαίρεσε και για τα βρώμικα ρούχα;>>

Μου λεει

<<Εγω οχι....απλά.... Χαίρομαι που μπορώ να φανώ χρήσιμη>>

Προσπαθώ να βρω μια δικαιολογία αλλά μόνο αυτή μου ήρθε, δεν απάντησε απλά έκανε νόημα με το χέρι του να φύγω. Πηγαίνω προς την πόρτα και παίρνω τον μπόγο με τα ρούχα και τα σεντόνια και βγαίνω απο το δωμάτιο ανυπόμονη για να δω ξανά τον γοητευτικό νεαρό.

_______________________________

Helloo!!!

Επιτέλους νέο κεφάλαιο μετά από πολύ καιρό.

Η Γιασμήν τυχερουλα ε; Ελπίζω να σας αρεσε μέχρι στιγμής η πλοκή της ιστορίας

Να ξέρετε οτο σύντομα να δημοσιεύσω νέο κεφάλαιο, εχω πολλές ιδέες και έχω ενθουσιαστεί.

Περιμένω τα σχόλια σας και μην ξεχάσετε να ψηφίσετε

Αντίο διαμαντάκια💎💎💎💎