Pierwsze promienie słońca wschodziły nad Jokohamą zwiastując nowy dzień. Po wczorajszych wydarzeniach życie w mieście powoli wracało do normy. Jedynie ty i Ryuunosuke ciągle czuliście konsekwencje dnia wczorajszego. Oznaki działania zdolności zniknęły. Leżałaś na łóżku, patrząc na bladą twarz chłopaka. On w jakiś nieopisany sposób wyczuł, że na niego patrzysz i też spojrzał w twoją stronę. Na jego twarzy zobaczyłaś uśmiech. Nie był on jednak zwykłym uśmiechem. Był on najszczerszy i najpiękniejszy jaki kiedykolwiek widziałaś. Przewrócił się na bok i objął się swoimi ramionami.

Widzisz dziadku, miałeś rację. Jesteśmy dla siebie, by wzajemnie się o siebie troszczyć. Dlaczego widziałeś to wcześniej niż ja. Dlaczego musiało dość do czegoś takiego bym to sobie uświadomiła... Do twoich oczu zaczęły napływać łzy na wspomnienie tych wydarzeń.

-Wszystko okej? Co się stało? - zapytał z troską w głosie Akutagawa.

Wtuliłaś się w niego jeszcze mocniej i łamiącym się głosem odpowiedziałaś:

-Myślałam, że cię stracę... Bałam się, że odejdziesz... jak wszyscy...

-Spokojnie, nigdzie się nie wybieram. Będę tu przy tobie. Kocham cię.

-Ja ciebie też.

I tak zasnęliście wtuleni w siebie.

I tak wasze życie toczyło się dalej w Portowej Mafii. Oczywiście były gorsze momenty i niebezpieczne sytuacje, ale mieliście siebie, więc mogliście wytrzymać wszystko. Do tego od Chuuyi, który po alkoholu nie umie utrzymać tajemnicy, dowiedziałaś się, że Akutagawa szuka dla ciebie pierścionka...