Jeśli zapytasz mnie czym jest szczęście, 
Kiedy życie się skończy, może wtedy kiedy tej miłości już nie będzie
Jeśli zapytasz mnie czym jest szczęście,
Ty śmiejesz się pod słońcem, a ja zawsze uciekam

Kiedyś kładłem się wcześniej spać, by jak najszybciej nadeszło jutro. Teraz już nie śpię wcale, na nic nie czekam, jestem jak lalka. Chociaż nie do końca.

Lalki są puste, nie mają uczuć, wykonują jedynie polecenia lalkarza, który ma kontrolę nad każdym ruchem marionetki. Twarze są maskami, takie obojętne, trochę przypominające ciebie w stosunku do mnie.

Ja jestem za to przepełniony wszystkim, przepełniony miłością do ciebie i cierpieniem, którego jesteś przyczyną. Jesteś moim jedynym powodem do życia, ale zabrakło twojej obecności obok mnie i wkrótce zabraknie życia w moich żyłach.

Chciałem być silny, nadal chcę, ale moje kolana uginają się pod naporem ciężaru cierpienia.

Czasami dziwię się, że tyle mieści się go w moim drobnym, zmarnowanym ciele.

Chciałem być silny, by rodzice mogli być ze mnie dumni, byś spojrzał na mnie i zobaczył co straciłeś. Zamiast tego otrzymałem obojętność, głupią pustkę i wzrok smutku, rozpaczy, gdy snuję się po domu jak duch.

I mimo że siedzę teraz, patrzę w nocne niebo, to cieszę się, bo nikt nie widzi moich łez, które wylewam przy świetle księżyca.