Chapter 4

"If you're going to kidnap me, you're in the wrong place to do that," matapang kong usal. "This might be your home country, but you can't always do what you want."

Narinig ko naman itong napabuntonghininga sa tabi ko. He's driving the car and so focused on it.

"I don't wanna fight with you, Jacinta," mahinahon nitong tugon. I'm not even sure if it's just his way to get me dahil ang lambing ng tono ng boses niya niya. "I just want to talk with you."

"We can talk now. We could've talk in the vineyard in the first place," pagrarason ko pa which is true naman. We could've done it there. Pero ano nga rin bang pumasok sa isipan ko at sumakay rin ako sasakyan niya?

Marupok 'yan?

Nakipagtalo pa ako sa kanya kanina na hindi ako papasok sa sasakyan niya. Though he was calm and very persuading, I didn't get a chance to walk away freely when I know he would come after me.

Nakahalukipkip ako at nakahilig ang tingin sa bintana upang hindi magtama ang mga tingin namin. Malamig ang loob ng sasakyan. Mabango rin ito—naghalo ang air freshener nito at ang kanyang pabango. I know his smell and that didn't change when the first time I met him.

Nakapatong pa rin ang hand bag ko sa ibabaw ng tiyan ko. I know he keeps glancing at it. Kung ano man ang pakay niya sa akin ngayon, he would never get it.

I can just lie... I can always do.

Hindi nagtagal nang marating namin ang syudad. Mabagal na ang pagmamaneho nito hangga't sa huminto ito sa isang malaking bahay. Mas malaki siya kumpara sa tinitirhan ko ngayon—as if hindi ko alam kung anong meron 'tong lalaking 'to.

"Come on," he muttered, shutting down the engine then jumped out of the car. Hindi ko naman siya sinunod kaya saglit lamang ay tumungo siya sa pintong nasa tabi ko at siya na mismo ang nagbukas no'n. Even when he did, hindi pa rin ako kumilos. "Please, Jacinta..."

"We could've talked somewhere else," I said. "You don't even have to bring me here... but I'm not leaving my seat. I prefer we should go in some public places."

"Is that what you want?" he asked. I didn't answer, but then he just shuts down the door next to me and went back to the other side of the car, and hops onto the driver's seat. "We'll go anywhere you want. Just tell me where."

"I know a place," I uttered.

"And where would that be?"

"Il bar Catalano," I said. "I'll just point you in the direction."

Tahimik lamang si Fabio habang tinuturo ko sa kanya kung saan kami pupunta. Hindi rin nagtagal nang marating namin ang bar ni Alessandro. Pinark niya muna sa parking area ang sasakyan nito saka kami bumaba. Bago pa niya ako maunahang pagbuksan ng pinto, inunahan ko na siya.

"I remember this place," he said. "I've been here the other night... I think." Nilingon niya ako pero mabilis kong iniwas ang tingin ko sa kanya.

Nagsimula akong maglakad patungo sa bar ni Alessandro. Malalaki rin ang mga hakbang ni Fabio kaya mabilis din niya akong nahahabol. Kasunod ko lang siya. Pagkapasok ko pa lamang sa bar, agad kong tinanaw ang kaibigan ko at nakita ko rin naman agad siya sa may counter.

Mabilis kong hinarap si Fabio.

"Stay here for a second," utos ko sa kanya.

"Alright," tipid nitong sagot sa akin saka siya nagpamulsa.

Hindi ako napansin ni Alessandro dahil masyadong busy ito sa pag-aasikaso kaya nang makalapit lamang ako sa kanya saka niya ako napansin. Nagulat pa ito at unang pinansin ang suot-suot kong damit.

"You look so elegant, Jacinta," he complimented. "Molto bella," he added. (Very pretty).

"Beh, grazie," I said, giggling. (Well, thanks.)

"What are you doing here? Did you just leave your work?"

Tumango ako sa tanong niya. "Yes... and I'm going to stay here for a few minutes..."

"You're not drinking, are you?" paninigurado pa nito. Doon lang din napansin ni Alessandro nang maligaw ang tingin niya sa may entrance kung saan ko iniwan si Fabio. "Oh! Look. That was the man who tip me so much the other night," pagtukoy pa nito.

Napakagat ako sa labi. Naghahanap ng tiyempo na sabihin iyon sa kanya.

"Actually, he's with me..." pag-amin ko.

Mabilis na kumunot ang mukha ni Alessandro at kanyang pinasadahan ng daliri ang bigote niya. "I don't... I don't understand, Jacinta. Explain it to me."

"It's very complicated," rason ko pa. "Just... just get along with what I would be saying tonight, alright?"

"Will I get paid for that?" Ngisi pa nito.

"Well, if you did a great job, why not?" Hagikgik ko pa. "But seriously, I need your help... just don't say anything, but agree to what I will say. Is that clear?"

"Hm..." he continued playing with his mustache. "I'm not sure what kind of help you needed from me, but I don't care. I'll help you anyway. Whatever that is."

"Grazi, Ale," aniko saka ako lumapit sa kanya para halikan siya sa pisngi. Bahagyang natapunan ng pagtataka ang mukha niya sa ginawa niya at sa huli ay napakibit balikat na lamang siya.

Humugot ako nang malalim na hininga bago ko binalikan si Fabio. Tinawag ko siya at saka kami naupo sa two-seat table sa corner.

"So... what do you want to say?" I started. Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. Ayokong patagalin ang pag-uusap naming dalawa. "I don't have a lot of time."

"Back in the Philippines," he started. "When we're together, are you pregnant?"

Napangisi ako dahil direkta rin ang tanong niya. "Back when we were together. I wasn't pregnant. That was almost eight months ago."

"Obviously," aniya. "And you could be on your eight-month now."

Inilingan ko siya. "I'm sorry to break it to you, but you're not the father of this child. I'm on my five-month... if it was yours, I should've been on my due. But no. Be happy, you're not the father."

"Hmm..." he hummed, leaning his back on the chair, tapping his finger on the table. "Who's the father then?"

"It's none of your business," I answered.

He smirked. "Is it the bartender?"

Napataas ang kilay ko sa sinabi niya. "He's not just a bartender. He's the owner of this bar."

"Oh, I see..." A lopsided grin formed on his lips—tila ba nang-aasar pa. Pero agad din naman nitong inilapit ang mukha sa akin. "And why are you in Sicily now?"

"Bakit bawal ba?"

He chuckled. "I was just asking. Maybe... you were looking for me."

"Ang kapal naman ng mukha nito," bulong ko pa. Hindi niya iyon naintindihan. Halos hindi na bumuka ang labi ko ro'n. "I'm not in Italy because I was looking for you. 'Wag kang assuming. I'm here—I'm here to ano..." Napalunok ako ng laway. "But why would you even care kung sabihin ko? You never even cared for me."

Nagsalubong ang kilay niya sa sinabi ko. "Why would you say that? You're the one who pushed me away, Jacinta. I cared for you. You never answer my calls and messages anymore."

"And yet you easily found someone to fill that—ewan. Babaero."

"Are you sure, Jacinta?" he questioned.

Taas noo ko siyang sinagot. "Yes. Is there anything you want to tell me?"

"Once you gave birth, let's test the baby for DNA."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Umiling ako upang tanggihan ang kagustuhan niya. "I won't do that. I will never do that for you. As you have heard it from me, this baby is not yours."

Saglit lamang ay may lumapit sa amin. Pagka-angat ng tingin ko at nakita ko si Alessandro ay kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag.

"Is there something going on in here?" tanong ni Alessandro.

Tiningnan lamang siya ni Fabio saka na ito tumayo. "Nothing... I was just about to leave. And congrats to your baby... if that was even yours."

Tinapik ni Fabio ang balikat ni Ale at gulong-gulo naman ito. Umalis si Fabio sa pwesto namin at tuluyan itong lumabas ng bar. Hinarap naman ako ni Alessandro.

"What does that even mean?" he asked, but I wasn't giving any answer to him. Ilang saglit niya akong hinanapan ng sagot hangga't sa may ma-realize niya. "Oh, merda, Jacinta," he said, clicking his tongue while shaking his head. "I'm not sure, but is he the father of your baby, Jacinta?"

I didn't say a word, neither confirming nor denying it.

"Well, if he comes back, I know what to say now," he said. "But we're gonna talk about this. I'll get back to work for now..."

Umalis si Ale sa tabi ko saka ako bumalik sa pagkauupo. Ang tanga-tanga ko kanina. Halos bumigay na rin ako sa kanya at gusto kong sabihin iyon pero kailangan kong panindigan ang desisyon ko.

If I could just drink an alcohol right now, baka naubos ko na ang isang bote. But I also have to be careful about my situation now.

I know where he lives now, so I only have to be away from wherever he is. Ang hindi ko lang sigurado ay kung paano ko siya maiiwasan kapag nasa trabaho na ako. He could show up anytime. He could be there anytime. Pero kaya ko rin naman siyang hindi intindihin, but the fact that he keeps looking at my stomach bothers me the most.

Nagpaalam naman ako kay Ale dahil hindi na ako makatatagal pa sa paghihintay. Pinayagan naman niya ako. Gusto pa niya sana akong ipahatid pero hindi ko na siya pinatulan do'n. Kaya ko naman maglakad pa.

Hindi naman masyadong malaki ang tiyan ko... sa tingin ko. Dahil nakakakilos naman ako ng maayos. Nagagawa ko naman ang mga bagay na dapat kong gawin. Iyon nga lang, napapabagal nito ang paglalakad ko at minsan hinihingal na talaga ako sa ilang mga gawain. Iyong trabaho ko sa vineward, hindi siya nakakapagod kumpara sa pagiging waitress ko sa bar ni Ale kaya less stress na rin para sa akin.

Bago tuluyang umuwi, dumaan ako sa market para bumili ng orange. Ilang araw na akong nag-cra-crave ro'n at nakakalimutan ko lang bumili. Madalang kasi ang mangga rito kaya kahit gustong-gusto ko, tiis-tiis na lang dahil kung meron man, triple pa ang presyo ng mga ito.

Habang bumibili ako, hindi kalayuan ay tanaw ko ang isang restaurant. Nang i-abot sa akin ng tindera matapos kong bayaran ito ay tinitigan ko nang maiigi ang direksyong iyon.

Kung hindi ako nagkakamali, iyon 'yong lalaking nakausap ko sa bar no'n—na kaibigan ni Fabio.

Saglit lang nang lumabas sila ng restaurant at pares-pares sila ro'n. Hindi naman niya ako mapapansin sa kinatatayuan ko dahil medyo malayo ako. Natawa na lamang ako nang makita kong nakapalibot ang kamay ni Fabio sa baywang ng isang italyana.

Susundan ko pa sana kung saan sila pupunta pero hinayaan ko na lamang silang maglaho sa paningin ko. Parang wala lang iyong pag-uusap namin kanina. Gusto niya lang talagang kompirmahan upang... siguro... mapagpatuloy niya ang pambabae niya.

Hindi niya kailangang malaman ang lahat.

He doesn't even have to know why I did all of it.

Umalis ako ng market at tumungo pabalik sa bahay nina auntie. Obviously, nang makita niyang may bitbit akong orange at nanggaling pa ako ng market, pinagalitan niya ako dahil may maid naman daw kami upang gawin iyon. Hindi na ako nagdahilan pa kay auntie saka ako dumiretsyo na lamang sa kwarto ko at nagpalit ng damit at binanatan ang orange.

Fabio and I had really good times back in the Philippines, but I had to stop it when things could go wrong... and it did. He's perfect for me, one of a kind, someone I know can be with forever—but I feel like he's not that willing to be that person for me.

We were doing so good... I really love him... and those moments we had are something I wouldn't be able to forget.

But maybe I will... or maybe I will never since his child is about to be born soon.

#BirthOfLiesInSicily #BOLISChapter4 #WTS9