Chapter 3

I am ready...

"Jacinta, someone is here looking for you," pagkasigaw pa lamang ni auntie no'n, dali-dali ko nang kinuha ang hand bag ko at saka lumabas ng kwarto dire-diretsyo palabas ng bahay. "What are you doing, Jacinta?" pagsita pa sa akin ni auntie nang makita niya ako.

Napangiwi na lamang ako.

"Don't run down the stairs. You're pregnant. Do remember that. Dios mio, Jacinta."

"I'm sorry, auntie. I won't do it again." I winced.

"I know you won't," she said, nodding. "Go on. Go to your work now, you don't wanna be late on your first day."

I smiled, nodding. "Yes, auntie. Grazie e ci vediamo dopo." I waved at her and went out of the house quickly. (Thank you and see you later.)

When I met Jann waiting on his vespa for me. Nilapitan ko naman siya at binati ng matamis na ngiti.

"Buongiorno, signoria," pagbati nito sa akin. (Good morning, miss.)

"Buongiorno, Jann. Come va?" aniko. (Good morning, Jann. How are you?)

"Sto bene. Sei eccitato il tuo primo giorno?" he asked handing me over the helmet. (I'm good. Are you excited on your first day?)

"I'm excited," I answered. "I couldn't wait."

When he saw me struggling on how to fit my helmet on my head, tinulungan naman niya akong ayusin 'yon. Matapos ay inalalayan niya akong makaupo sa upuan sa likuran niya. I was sitting sideways dahil hindi kakayanin kung nakaharap ako kay Jann at humaharan sa pagitan namin ang tiyan ko. I was able to comfortably sit on my position at nakakakapit pa ako sa kanya kaya mas okay.

Before Jann drive the Vespa away, naabutan pa kami ni auntie at kinawayan kami.

"Stai attenta, Jacinta!" auntie said. (Be safe, Jacinta!)

"Mi prendero ' cura di lei. Non si preoccupi, signora," sagot naman ni Jann. (I'll take care of her. Don't worry, ma'am.)

Napangiti na lamang si auntie hangga't sa umalis na kami ni Jann. Todo kami naman ako sa balikat niya. Gaya na rin ng utos niya, e. Ang isang kamay ko kasi ay nakahawak sa tiyan ko habang ang isa ay sa balikat ni Jann. Iyong hand bag ko ay inilapag niya sa foot rest sa harapan dahil may space naman do'n.

"When are you giving birth, Jacinta?" he asked.

"Ah... probably next month..."

"What? For real?"

I nodded, he was looking at me from the side view mirrors. "Wow! That's incredible. And you still wanna work? You're a woman of something. Do you know the gender of your baby?"

I shook my head. "No... I prefer not to know. I'll just surprise myself." I chuckled.

"I see, I'm betting that would be a boy," he said, chuckling. "You're such a strong woman, Jacinta."

"Well, thank you, Jann," I said, giving him a little pat on his shoulder since I couldn't move it fairly away.

Hindi rin naman katagalan nang marating na namin ang office. Ibinaba ako ni Jann sa tapat at pinauna na akong pumasok sa loob dahil ipaparada pa niya ang kanyang motor.

Agad ko namang hinahanap si Andrei. May mga ilan pa kasi siyang ituro sa akin. May mga alam na naman ako patungkol sa alak dahil sa tulong ni Alessandro. Naghintay naman ako sa receiving area kung saan ko tinanong sa clerk kung nasaan si Andrei. Sinabi naman nito sa akin na nasa office niya pero sinabi nitong hintayin ko na lang dahil may meeting pa raw ito.

Umupo muna ako sa couch sa tapat lamang ng receiving area. Binuksan ko ang phone ko.

"How's your first day?" Alessandro texted.

I wasn't able to make a reply when the lady on the front desk called me that Andrei is coming. Hindi rin nagtagal ay narinig ko ang ilang malalalim na boses na nag-uusap. Saglit lang nang i-angat ko ang tingin ko sa kanila, una kong nakita si Andrei at ang kasunod no'n ay si Fabio.

Our eyes locked as we get to see each other for the first time again after eight months. Napalunok na lamang ako ng laway. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Hindi ako makatakbo. Nakatingin lamang ako sa kanila. Ang kaninang pananabik na namumutawi sa mukha ko ay napalitan ng kaba at takot.

His eyes dropped down to where my hand is. On my stomach.

Sinubukan ko namang takpan ng hand bag ko ang tiyan ko kaya bumalik ang tingin niya sa mukha ko. We looked, but they I sway my attention out of his stares.

Then Andrei broke something he didn't even notice. "Well, Fabio, I want you to meet our new Sommelier. She's Jacinta Verzosa and this is our new business partner. I'm sure you remember him from yesterday's visit. This is Fabio Giordano."

"Piacere di conoscerti, Jacinta." Inabot pa nito ang kamay niya. (Nice to meet you, Jacinta.)

Tititigan ko lang sana iyon pero ayokong makahalata si Andrei kaya tinanggap ko iyon at saka ko siya nginitian. "Piacere mio, signore." (Nice to meet you, too, sir.)

Mabilis ko rin namang binawi ang kamay ko mula sa kanya. His hand still feels the same. Sturdy, yet so soft. Hindi ko na rin naman inalis ang hand bag ko sa harapan ko dahil paniguradong papansinin niya iyon.

"When is your due?" he asked. Sinasabi ko nga ba.

But I had to keep my composure steady and calm. Ayokong ipamukha sa kanya na kailangan ko siya just because he saw my situation. Or baka the opposite of what I'm thinking. Wala pa rin siyang pakialam.

"Next month," tipid kong sagot sa kanya.

"And it's her first day today," pagtutuloy pa ni Andrei. Ang daldal din naman pala nito. Kung pwede ko lang siyang hatakin palayo para patahimikin, kanina ko pa 'yon ginawa. Pero dahil wala siyang ideya kung anong meron sa amin nitong gagong 'to. Hahayaan ko na lang muna. Trabaho naman ang ipinunta ko rito

"Yeah..." tipid na sagot nito. "Well, I gotta go for now, Andrei. Tornerò presto," Fabio said, shifting his attention to him. (I'll be back soon.)

"Quando vuoi, Fabio," Andrei said. "Excuse us, Jacinta."

As they passed on me, naamoy ko ang pabango ni Fabio. It is still the same perfume he uses. Hindi na niya ako nilingon kung hindi ay tuluyan silang lumabas ng building. I just followed them walking out and heaved out a sigh when the fact that I'm trying to avoid him turned into a dust right now.

Well, fuck.

This isn't what I expect my first day to be.

Saglit lang ay bumalik na si Andrei at sinimulan na niya ang pagtuturo sa akin sa ilang bagay na dapat kong gawin at ang ilang area na madalas kong mapupuntahan. All throughout our brief training, kung saan-saan lumilipad ang isip ko. Nahuli pa nga ako ni Andrei na nakatulala no'ng magtanong siya sa akin kung may mga tanong pa ba ako.

I was so out of the presence dahil sa nangyari kanina. I'm not if it would be the first and last we would be seeing each other again. I just hope it would be the last time I'll be seeing him.

Wala na naman siyang dapat panagutan pa. Noon, oo, gusto ko, pero ngayong naisip kong kaya ko naman nang wala siya, e, 'di, go. I can take care of this child by myself.

When Andrei puts me on my designated area, I started doing my job. Nag-inventory na lang muna ako. I know Fabio wouldn't simply ignore me right away. Nakita niya iyong laki ng tiyan ko and if he would count the months by then, iyon iyong time na halos magkasama pa kaming dalawa back in the Philippines.

Ang kaladkarin ko kasi kaya ito ako ngayon, pinipilit takasan ang pagkakamali na 'yon.

Habang nangangapa pa ako sa trabaho ko, kinakabahan pa ako kung babalik si Fabio. At kung magkita man kami, anong gagawin niya? Mag-uusap ba kami? Kokomprontahin niya ba ako sa pagdadalang tao ko ngayon? Pwede ko bang ipaliwanag na nagdadalang tae na lang ako?

If he would come back and choose to be part of my baby's life, what should I do? Should I let him or maybe... we'll be better off good with him?

I was able to work throughout the day even though the fear of seeing him again is very high. I wouldn't like to Andrei know about it. Baka mas makaapekto lang iyon sa trabaho ko. And the fact na binigyan pa rin nila ako ng trabaho even though alam nila ang situation ko—na pwedeng anumang oras ay manganganak na ako.

Pero ramdam kong malakas naman ang kapit ng baby ko. Buti pa siya kumakapit.

When Andrei checking on me and see how everything's looking fine for me, kampante rin ako na makatutulong talaga ito pandagdag sa panganganak ko. Just because he saw me pregnant, hindi ibigsabihin ay aasa na ako sa kanya na aakuhin niya ang responsibilidad. I don't think he's someone who will do that.

Hindi ko kailangang umasa sa taong katulad niya. He only wants the best for himself.

Tila nga naging multo lang ako no'ng makita niya kanina. That just means, na kung ano ang sitwasyon ko ngayon. Wala siyang pakialam do'n. I know I shouldn't have fall for this guy. Ang laking katangahan ko talagang nilandi ko 'tong lalaking 'to. Sa huli, ako ang nagdusa.

But what I've promised to myself, hinding-hindi ako maghahabol sa kanya.

Never.

In the next few days, I was really having a good time on my job. When Alessandro and I met, hindi pa rin niya mapigilang sermunan ako dahil inalis na nga niya ako sa trabaho ko sa bar so I can rest, pero ito ako, mas pinapagod ang sarili.

But the good thing here is, after our encounter on my first day here, he never showed up again. Aside from knowing kung sino ang mga bibisita ngayon sa winery to check out our product, hindi na ako nababahala ro'n. If I heard Fabio will be visiting, kailangan ko nang magtago.

Alam kong hindi naman ako ang ipinunta niya rito, but his business with the Messina's.

While I was preparing to leave, checking my stuff and space before I go, my colleague—Esther come to me.

"Jacinta, qualcuno ti sta aspettando all'ingresso," she addressed. (Jacinta, someone is waiting for you at the lobby.)

Napakunot naman ang noo ko. "Chi è?" I asked. (Who is it?)

"Ha appena detto che lo conosci," she answered. (He just said you know him.)

"Oh... okay. Is it a guy with capelli puliti??" (... a clean-cut hair?)

Esther nodded at me. "He's waiting for you there. I'll be back on my station."

"Non preoccuparti, Esther. Ringraziamento.," I said. (No worries, Esther. Thank you.)

Napangiti naman ako. Baka si Alessandro lang 'yon. Nabanggit niya kasi one time dadalawin niya ako rito. Bahala na muna raw iyong mga tauhan niya sa bar just so he could see what I was doing in here.

Nagmadali akong mag-ayos ng gamit ko. I was really excited to see him as I know he's also been wanting to see where I was working. Pero hindi ko naman inaasahan na sa pagdating ko sa lobby, it was someone I'm not expecting to see and the only thing that runs through my head is to run away.

But I couldn't even move my feet.

Napaawang na lamang ang bibig ko saka ako napalunok nang dahan-dahang makalapit sa direksyon niya. He was just standing near the door. Hands on his pocket, like really waiting for me.

He looked at Esther, thanking her. She just smiled at him.

Iba ang kabog ng dibdib ko. Hindi ko maipaliwanag kung anong nararamdaman ko hangga't sa lumapit siya sa akin. Sa bawat hakbang niya ay iniiwas ko ang tingin ko sa kanya. I also tried putting my bag in front of my stomach so he wouldn't stare at it like the first time he did.

"You should come with me," his tone was full of authority yet so soft.

Umiling ako. "Why would I come with you?" Saglit ko siyang tiningnan sa mata saka ko iniwas muli 'yon. "I'm leaving..."

And before I could even pass on him, he grabbed my arm. "Please. I mean no harm."

#BirthOfLiesInSicily #BOLISChapter3 #WTS9