İnsanım ben.

Elim var, ayağım, başım, gövdem.

Bir farkım yok selam verdiğin beyden.

Senden türedim, özel olmalıydım  ben.

İlk şiddeti senden gördüm, öldüm.

Senin tarafından aşağılanıp durdum,

İçimden ettiğim nefret yeminlerini bozdum.

Çünkü çocuktum, sevgiye açtım.

Oysa adım çocuktu, düşmanın değildim.

Nedir bu tecrübeden yoksun ruhla derdin?

Geldiğim gün yerdin, önce sevdim dedin.

Yetmedi sana göz yaşım, hüznüm kafi değil.

Elime bir ip tutuşturdun, gitmem ümidiyle.

Bu sonumdu, getirdiklerinle elimi verdim ölüme.

Bir başımayım şimdi, hiç yokmuşum gibi o evde.

Yaşıyorum galiba cennetin bir köşesinde.

Sakın gelme mezarıma, elinde olmasın güller.

Başımı okşayan bir melek var zaten, yüzünde de güller.

#yağmurhanım

Bu şiir Buse Melisa Kılıç anısına yazılmıştır. 

Geçen yine geldin aklıma. Önce gözyaşım aktı sonra duygularım satırlara. 

Huzur içinde uyu güzel çocuk.