Ne gün bu, ne gece.
Arafta mı hep insan?
Güçlü tarafta mı?
Söyle
Sevgisi lafta mı?
Acıyan her yerine merhem
bulur mu insan?
Unutup eski zamanları,
hatırlar mı kalanları?
Ne kadar zor savaşmak...
Zaten yeterken
kendi kendime
Ne kadar zor kızmak...
Zaten yanıyorum
kendi derdime
Bir gece keyfim kaçar;
yazarım o gece şer;
tüm kuytularıma.
Kaybolmuş cevaplar,
davetsiz sarkar uykularıma.
Ben öldüm;
alem-i şer kazanmakta nuhu.
"Sanki evren genişlerken benim daralmakta ruhum".
Yazdığım her şiirden sonra
bir parçam kaybolur.
Çok şiir yazdım parçalanıp;
umarım hayrolur.
Bu dünya öyle ki
karanlığı aydınlığından fazla
Herkes daha fazla ister, azla yetinmez asla.