Yazdım.
Hislendiğim zaman beni dinlemeyen kim varsa adlarını yazdım, tek bir isim dahi zikretmeden. 

Yazdım.
Ağladığım zaman elimle sildiğim gözyaşlarımın gözlerimden iz bırakmadan akıp gitmesine ithafen yazdım.

Yazdım, tekerrür olsa da hislerimi çevire çevire yazdım. Hissizleştiğimde bile yazdım. O kağıdı kalemime küstürmedim, kendim aynalara küsmüş olduğum halde. 

Yazdım, hüzünlü şarkılar dinlerken attığım kahkahalara kulak tıkayıp yazdım hep. Acılarımın başka insanların çektiklerinden farklı olmadığını anladığımda bile yazdım. Acıları neden çoğu zaman sessizlikle karşıladığımı bilemediğim zamanlarda yazdım, en affedilmeyecek kişileri affederken kendime kaç tane küfür sıralamam gerekiyorsa o kadar yazdım. 

İçimde yüz bin tane mantık dışı ses yankılanırken nasıl selamette kalabildiğime şaşırıp yazdım. Bu selameti ve beni ve her şeyi yaratanı şükürlerle anarak yazdım. Hiçbir zaman isyan etmek istemezken nasıl bağır çağır isyan ettiğimi anlayamadığımda yazdım. Gidiş mektupları yazdım, dönüşüm sessiz olduğunda da yazdım. Giderken yanıma alamadıklarımı kalbime yük ettiğimde çok yazdım. Döndüğümde bulamadığım her ne varsa onlar için ağladığımda yazdıklarım destanlar kadar olmuştu. 

Dikkat kesilemediğim her şey için ağladım da yazdım. Uzun uzun metinler karalayıp kısacık metinler okuyamazken yazdım hep. Aceleyle gittiğim her yere yetişemezken yine yazdım. Akan zamana karşı hiçbir şey yapamayışıma yazdım. Bazen kağıda, bazen ana, bazen yüzlere, bazen suya yazdım. Ama yazdım.

15122