derin biri olduğunu söylerlerdi. geçenlerde ben de anladım bunu. epeyi derinmiş, düştüğün çukur ve epeyi derinlerdeymiş vicdanın.

karşılaştığın her zorlukta kaçış yolun hazırmış ve çözümler hiç yürünmemiş bir patika kadar uzakmış sana. 

yani sen sadece kaçmışsın. iz bırakmadan. deva olmadan, anlamadan, dinlemeden sadece kaçmışsın. 

bakmışsın ama görememişsin, özgür olmadığından bahsedip durmuşsun yıllar boyunca. bağıra çağıra küfürler ederken kimsenin seni durdurmayışını haklılığının en büyük payesi olarak görmüşsün. 

niçinlerden çok nelere odaklanmışsın. her şeyi paylaşmışsın ama bir türlü çoğalmamış güzel duyguların. nerede bir uç varsa ona uçmuş yalandan kanatların. "özgürüm" diye çığlıklar atmışsın boyun bağın karanlık tünellerin ucundaki büyük karanlığa bağlıyken. 

kendi düşünceni bağırmak istemişsin ama bir başkasınınkini boğmuşsun kininle. "özgürlük" demişsin sonra yine, kelimenin sözlüklerdeki anlamını da katletmek istemişsin böylece. 

kana doymamışsın, kan kokusuna katlanamadığını bildiğin halde. kendi pencereni açıp temiz nefes almak istemişsin sonra. diğerlerinin nefesini nefretinle keserken. 

yoldan çıkmış ama yol göstermişsin. tezatların insanı diyeceğim sana ama sen...

"değer miydi?" diye sormuşum sana. duymuşsun beni ama işine gelmemiş yanıtlamak. 

aslında insan olmak işine gelmiyormuş anladım. sen topraktan gelip çamura batanlardan olmalısın, değil mi? dur bu anı ölümsüzleştirelim ve kör kuyulara hapsedelim seni.

imkansız, değil mi?

tarih senin gibiler yüzünden zorlara ve tekerrürlere girmedi mi? şimdi kalkıp seni silsem, senin mirasın inciler gibi kapış kapış aktarılır nesillere. senin bütün kinini nefretini bir kalıba sokup süslerler ve pazarlarlar zira insaniyet pahası yüksek bir şey değil nicelerinin gözünde. 

ah... sana baktıkça aklıma gelen hadisi anıyorum ve titriyorum: "...Ve yine Allah'a yemin ederim ki, ben sizin benden sonra şirke sapacağınızdan korkmuyorum, fakat dünya hususunda birinizin diğerinizle yarışmaya dalacağınızdan korkuyorum." (Müslim: 2296)