28.11.2020

Minik bir ev gördü çocuk;
umudun ağaçlarda birer çiçek olarak tomurcuklandığı,
yemyeşil, bir uçtan öbür uca toprağa çimenlerin döşendiği;
ağacın o sağlam, uzun dalına kudretin nakşettiği,
çocukluğunu gündüzüne, gecesine; ahşaptan yapılma o salıncağına bıraktığı bir ev.

Minik bir ev gördü çocuk;
bacasından geçmişin sıcak anılarının havaya karıştığı,
odasının penceresine uğrayan kuşların yemesi için kuru ekmekleri bıraktığı,
bahar geldiğindeyse rengârenk çiçeklerin birer birer çitlerin çevrelemiş olduğu hatıralardan bahçeyi süslediği,
her bir adımını o yaş toprağa
kazıdığı bir ev.

Minik bir ev gördü çocuk;
kahkahalarının yankılandığı,
yanaklardan süzülen yaşların toprağıyla buluştuğu,
öfkeden yapılma kancaların ağaçların gövdelerine vurulduğu,
şöminenin odunlardan dolayı çıkarttığı o çıtırtı seslerinin peşinden huzuru davet ettiği,
akşam yemeklerinin ne bir dakika geç ne bir dakika erken yenildiği,
aile tablosunun çatıya teker teker  çivilenmiş olduğu bir ev.

Minik bir ev gördü çocuk;
çocukluğunun yüreğinden hiç çıkmamış olduğu anılarında,
tek başına oturduğu yemek masasında,
bahçesinin ölüme mahkûm olmuş çiçeklerinde,
çimenlerin yeşilinin kendisinin yerine bırakmış olduğu saman renginde,
iplerin sıkıca tutunduğu dalından ayrılmak üzere; salıncağın kırılmış ahşabında,
kabuslarında bir ev.