17.10.2020

gördüm seni bir sonbahar günü
belki, baharımın son günü
ben ki sensizliğe attığım adımların sürgünü
gördüğüm an kucaklayacağım  bedeninin dudaklarında beliren naif tebessümünü

saflığından doğan kokun tüm hücrelerime işleyecekmiş gibi göremeyecekmişçesine bir daha 
sanki seni
gülüşlerimizde boğulamayacak, masalın o hayali satırlarında yer alamayacakmışız diye sanki
hayaletine sarılıyorum şimdi

masalın başkahramanı terk ettiyse şimdi o adımlarının izlerinin kaldığı yolları
acısına katmışsa huzuru birer tutam bir ilkyaz sabahı
gözlerine dikmiş ise sonsuzluk çizgisinin kıvrımlarının inceliğini, o şeffaflığı

söz seviyorum kalacak adımlarım orada
saplanacak çamurun ve kederin karıştığı kara toprağa
bekleyecek sanki bir korkulukmuş gibi o tarlanın içinde daima
biçecek hayallerini; kalacak geriye biraz umut sana, bana ve ona.

*12.10 tarihine ithaf edilmiştir.