Denize karşı Reyhan ve Ömer yürüyorlar. Akıllarını ve zihinlerini geride bırakıp aşkı ve sevgilerini yanlarına alıp ayrıldılar evden. Ikisi de sevdiği için affedilmedi. Şimdi ne yapacaklar? Mutlu olacaklar mı?
-Ne yapacağız şimdi Ömer?
-Bilmiyorum Reyhan bilmiyorum.
Bir anda Reyhan'a Annesi Elçin'den mesaj gelir. Meğerse Elçin Remzi'ye kurduğu hain planı Reyhan'ın üstünde deniyormuş. Remzi'yi kafeye çağırıp gizli gizli fotoğraf çektirmişti, o fotoğrafları ise Reyhan'a şantaj olarak kullanacaktı. Reyhan bütün olayları Ömer'e anlattı. Ömer anlayış gösterdi. Ikisi beraber Elçin'in onları çağırdığı yere gittiler. Elçin şaşkın bir şekilde ikisine bakıyordu. Reyhan'ı tek bekliyordu çünkü anlatacakları özeldi;
-Hoşgeldiniz çocuklar.
-Hoşbulduk.
Uzun uzun sohbet ettiler. En sonunda Ömer lavaboya gidince Elçin fotoğrafları gösterdi;
-Bana bak Reyhan! Bu fotoğrafları kimselerin görmemesini ilk olarakta Sevcan'ın görmemesini istiyorsan geçen gün seni kapının önünde baygın bir halde bulan çocuk vardıya...
-Eee ne olmuş?
-Işte sen o çocukla evleneceksin.
Reyhan derin bir iç çekti ve sert bir şekilde Elçin'e bakıyordu.
-Sen ne diyorsun be? Aklın alıyormu bunu senin?
-Alıyor...alıyor Sen merak etme kızım lafida değiştirme. Evleneceksin diyorsam evleneceksin.
-Bir şartım var, bize yüklü miktarda para vereceksin. Bu konudan Ömer'e bahsetmeyeceksin. Ben sonra uygun bir dille konuşacağım zaten.
-Peki kabul.
O sırada Ömer gelir. Hemen konuyu değiştirdiler. Artık kalkmaya karar verdiler o sırada Elçin;
-Çocuklar kalacak bir yeriniz yok sanırım?
-Evet yok ama biz başımızın çaresine bakarız. Sen hiç merak etme.
-Kızım yanlış anlama beni. Kalacak bir yeriniz yoksa bende kalın diyecektim.
Reyhan Ömer'i peşine takmıştı. Onun ortada kalmasını istemediği için kabul etmek zorunda kaldı. Eve gittiler. Ömer ile Reyhan ayrı odalarda kaldılar. Sabah olunca Ömer iş bakmaya gitmişti. Onun gitmesinden yarım saat sonra Yusuf Elçin'in evine geldi. Elçin Yusuf'a;
-Sen zaten tanıyorsun Reyhan'ı tanıştırmama gerek yok. sanırım?
-Evet efendim tanıştırmanıza hiç gerek yok. Ben aldım yüzükleri. Reyhan nerde?
-Reyhan odasında bekle de çağirim.
Yukarıdan bir ses Reyhan...Reyhan... hadi aşşağı in diyordu. Reyhan çaresiz ve öfkeli bir şekilde "Geliyorum" dedi. Aşşağı indiğinde Yusuf'u gördü. Acısı dahada katlanmıştı. Yusuf Reyhan'ı görünce;
-Aman Allah'ım Bu ne güzellik böyle. Gözlerime inanamıyorum.
-Annesine çekmiş işte.
-Doğru efendim güzelliğini kimden almış çok belli oluyor.
Reyhan bu konuşmadan sıkılmış bir vaziyette;
-Ne yapacaksanız yapın artık.
Yusuf sakin bir şekilde Reyhan'ın elini tutar, diz çöker ve;
-Benimle Evlenirmisin Reyhan...
Reyhan annesinin gözüne bakıyordu. Babasının evliliği bozulmasın diye mecbur bunu yapacaktı. Başka çaresi yoktu;
-Evet
Tam o sırada Ömer Reyhan'a iş buldum diyecektiki. Yusuf'un Reyhan'a diz çökmüş evlilik teklifi ettiğini Reyhan'ın da "Evet" dediğini gördü...

Devam Edecek...

Cemre Yıldırım.