'Is er wel iemand thuis?' vraagt Jordan, als ik voor een 4de keer aan bel. Ik haal mijn schouders op en uit eindelijk doet iemand open. Niet zomaar iemand, het is Luke die open doet! Ik probeer niet te fangirlen, wat best wel lastig gaat als je een crush hebt op de persoon die ineens voor je staat.

'Gaat het Jen?' vraagt Jordan als ik rood aan loop. Ik haal mijn schouders op en duw Luke aan de kant, zodat Jordan en ik naar binnen kunnen. Misschien gemeen, maar hij stond in de weg! Tja en dan krijg je een duw van mij.

'MAM! PAP! Ik ben afgekoeld en ik ben naar boven met mijn vriend!' gil ik naar de woonkamer en maak dat ik vlug boven ben, samen met Jordan.

'Kom mee, Jor!' zeg ik en pak hem beet bij zijn hand, waarna ik hem met me mee trek. Ze mogen Jordan straks pas zien!

'Waarom trek je me in hemelsnaam mee?' vraagt Jordan aan me, maar ik negeer zijn vraag. Ik trek hem mee naar de 2de trap toe, waar hij zich los rukt uit mijn greep. Verbaasd draai ik me om en kijk hem vragend aan. Er ontstaat een grijns op zijn gezicht en ik kijk hem met een scheef oog aan.

'Tikkie, jij bent hem!' roept hij ineens en tikt me aan. Ik zie hem weg rennen naar beneden toe en snel ren ik achter hem aan. Dan bedenk ik me dat ik sneller beneden ben als ik op de trap leuning naar beneden glijd.

Ik ga dus op de trap leuning zitten en laat me soepel naar beneden glijden. Halve wege de trap kom ik Jordan tegen en ik spring boven op hem. Hij vangt me behendig op en ik grijns van top tot teen.

'Tikkie, jij bent hem!' grijns ik en hij schudt wild zijn hoofd.

'Neen, jij bent hem!' lacht hij en nu schud ik mijn hoofd wild.

'Nope, jij bent hem slimpie!' gier ik van het lachen en hoor hoe iemand de trap op komt lopen.

'Jennifer! Naar de woonkamer!' hoor ik opeens mijn vader woedend zeggen. Ik krimp ineen en druk me tegen Jordan zijn borst aan. Natuurlijk tilt hij me op en loopt naar beneden toe. Als een trillend rietje hou ik me vast geklemd aan Jordan. Bang voor wat mijn vader dalijk gaat doen!

We komen aan in de woonkamer, waar iedereen zit. Meteen zijn alle blikken op Jordan en mij gericht, waardoor ik alleen maar meer aan Jordan vastklem. Hij loopt naar een stoel en houdt me zelfs stevig vast, alsof hij bang is mij te verliezen. Nu pas merk ik dat ik haastig adem haal en alles begint te draaien. Ik druk me nog steviger tegen Jordan zijn borst aan, daarom hou ik niet van alle aandacht. Al die starende blikken maken me bang! Mijn omgeving verandert naar de oude klaslokaal van mijn basisschool tijd.

'Hey stomme tuttebel, hoe durf je nog naar school te komen terwijl je zo dik ben! Ga liever op sport, waar je aan je conditie en lichaam kan werken.' slingert Tobias naar mijn hoofd, zodra de juffrouw de klas is uit gelopen.

Ik kruip in een en hoor een paar kinderen lachen. Waarom noemt hij me dik? Ben ik nou echt zo dik, dat ik het zelf niet zie? Ik doe dan misschien inderdaad geen sport, maar dan moet hij niet zo opscheppen dat ik dik ben!

'Kijk haar dan klein worden mensen! Mietje, je bent voor alles en iedereen bang!' wrijft Laurens er nog in.

'O ja, ik weet niet of je het al weet! Maar je stinkt gigantisch, ik ruik het zelfs helemaal hier aan de andere kant van de klas!' zegt Maaike gemeen. Hier door voel ik de tranen al achter mijn ogen branden, ik weet dat ik dit moet vertellen bij de juffrouw en tegen mijn moeder. Maar mijn moeder doet sinds kort heel vreemd!

Iedereen in de klas kijkt me aan en ik word er bang van. Nu weet de hele klas het! Ik kruip in mijn schulp en zeg geen enkel woord, waarna ik alle reactie op me af krijg.

'Ieuw!'

'Raar kind!'

'Ga weg en douche je eerst!' dat soort reacties hoor ik iedereen zeggen. Ik voel hoe er één traan over mijn wang rolt en snel veeg ik die weg. Wat een narigheid!

'Jennifer!' hoor ik iemand zeggen en het klaslokaal verdwijnt. Ik kom weer terug in de realiteit en zie 6 bezorgde hoofden me aankijken. Het angstzweet breekt me uit en ik voel hoe iemand mij vast houdt. Ik kijk op en zie Jordan me bezorgd aan kijken. Hij legt een hand in mijn nek en voelt mijn temperatuur. Van schrik trekt hij hem snel terug en kijkt me medelijdend aan.

'Jen, je bent ziek!' zegt hij en ik voel hoe een misselijke vlaag me overspoeld.

'Pap, wat zat er allemaal in die kipkersentaart?' vraag ik en luister aandachtig naar mijn vader.

'Kip, kersen, gember en kappertjes.' antwoord mijn vader. Huh? Dat zijn dingen waar ik niet allergisch voor ben! Hoe kan ik dan ineens ziek zijn?

'Schat, je had geen jas aan.' zegt mijn moeder dan ineens en ik slik. Ships, dat is het!

'Maar hoek kan ik dan ineens zo ziek worden?' vraag ik verbaasd en iedereen haalt zijn schouders op, behalve 5sos die ons gesprek niet kan volgen.

'Heb je misschien een allergische reactie ergens voor?' vraagt mijn vader.

'Ja, maar dat is alleen pinda. Ik mag geen pinda of pindakaas eten! Want dan ga ik hartstikke... dood!' zeg ik en voel de tranen alweer opkomen. Oke, ik ben wel meer gaan huilen dan vroeger!

'Hebben we eerder iets met mosselen gegeten, pap?' vraag ik geschrokken, als me te binnen schiet dat ik heftig ziek kan worden op mosselen.

'Ja, dat was paella met mosselen.' antwoord mijn vader en ik vloek me binnensmonds, zodat niemand het hoort.

'Ik breng haar wel naar haar kamer.' hoor ik Jordan zeggen en langzaam vallen mijn ogen dicht. Ik ben te moe om wakker te blijven. Mijn hoofd steunt tegen Jordans borst aan en ik zie nog hoe mijn vader meeloopt met een kots emmer in zijn armen, maar dan word ik opgeslokt door het zwarte duister wat om me heen valt.