Ik open mijn ogen en zie dat ik in een zwarte ruimte ben. Wat gebeurd er? Ik zet een stap naar voren en voel hoe ik op de grond zak. Wat is dit? Met een verwarrend hoofd kijk ik om me heen en zie hoe er vaag wat schimmen in de ruimte zijn.

'Hallo, kan iemand me vertellen waar ik ben?' vraag ik en hoor hoe mijn stem in de ruimte galmt. Ik schrik er van en sla snel een hand voor mijn mond. Heel even wacht ik, maar ik krijg geen antwoord en zie hoe de schimmen duidelijker worden. Wie zijn dit?

Ik hou mijn adem in en langzaam maar zeker komen de schimmen steeds dichter bij, maar ik kan nog niet omschrijven hoe ze er uit zien. Meteen probeer ik op te staan, maar het lukt niet. Wat gek!

'Jennifer! Probeer op te staan!' hoor ik een stem de ruimte vullen. Maar dat is de stem van mijn echte moeder!

'Maar mam, ik- ik- ik kan nie- niet!' zeg ik vermoeiend en voel me afzwakken.

'Jennifer! Probeer op te staan! Geloof in je zelf!' hoor ik de stem zeggen en ik probeer het nog een keer. Met alle krachten die ik in me heb, sta ik op en tot mijn verbazing zie ik dat het me lukt.

'Ga terug naar de aarde, jou leven is nog niet klaar! Er staat daar een betere toekomst op je te wachten, dan hier! Ga, nu!' hoor ik en langzaam vervaagd de stem.

'Ja maar, hoe?' vraag ik nog, maar ik krijg geen antwoord meer.

'MAM!' roep ik en ik zie hoe de schimmen langzaam dichterbij komen. Er rollen een paar tranen over mijn wang naar beneden en snel veeg ik ze weg. Wat moet ik doen?

Ik begin te ijsberen en raak in paniek als ik de schimmen alsmaar duidelijker kan onderscheiden. Wacht eens, het lijken geen mensen! Het zijn... Demonen! Van schrik spring ik in de lucht en merk op dat ik in de lucht blijf hangen. Wat krijg ik nou weer?

Ik voel hoe ik langzaam omhoog zweef en beetje bij beetje zweef ik steeds hoger en hoger, maar ook sneller en sneller. Nu pas merk ik ook op dat ik geen last heb van mijn nek, als ik het beweeg.

'Lieverd, ik neem je pijn over! Jij mag geen pijn leiden op aarde, je school is momenteel het belangrijkst. Ik probeer al jou pijn over te nemen en er voor te zorgen dat je geen pijn meer hoef te lijden.' hoor ik de stem van mijn moeder ineens uit het niets vertellen.

Ik weet niks te zeggen en zie boven mij een wit licht, wat langzaam groter en groter word. Kom ik na dit licht weer terug op aarde?

Precies wanneer ik er bijna ben stop ik ineens met stijgen. Wat nu weer? Hemel, waarom vraag ik mezelf zo veel vragen? Ik reik met mijn vingers naar het wit licht toe.

'Jennifer! Jennifer!' hoor ik een maar al te bekende stem. Dat is de stem van Jordan! Wat moet hij van me?

'Jordan, rot op!' gil ik tegen de stem, maar ik krijg niks terug.

'Jen, alsjeblieft! Vergeef het me!' hoor ik Jordans stem zeggen en ik stop met mijn vingers naar het wit licht te reiken.

'Hoe kan ik je het vergeven, eikel! gil ik en uit het duister ontstaat er een gezicht. Het gezicht van Jordan! Ik twijfel of ik wel terug naar de aarde wil, dalijk is dit allemaal gewoon een droom en vergeeft hij het me nooit! Wat moet ik doen?

'Jennifer, kom terug! Geef op zijn minst een kneepje. I- ik hou van je!' zegt Jordans stem en hoor hem dan snikken. Ik kijk naar zijn gezicht en zie dat hij huilt, wat moet ik hier mee?

'J- Jordan, i- ik...' Ik kan mijn zin afmaken en voel een demon mijn enkel vast pakt. Van schrik sla ik een kreet, waardoor de demon me van schrik loslaat. Snel reik ik met mijn vingertoppen naar het wit licht en ik voel hoe ik erin word gezogen. Laat ik maar hopen, dat het geen droom is!