'Weet je dat al niet meer?' vraag ik geschrokken.

'Nee, blijkbaar niet nee.' zegt hij verwarrend. Ik rol met mijn ogen en wend mijn blik van hem af. Hij probeert nu vast en zeker mij voor de gek te houden.

'Heb je wat met Tania?' vraag ik een beetje nors, maar wel nieuwsgierig.

'Ik euhm... ik-'

'Zeg maar niks. Ik weet al genoeg.' zeg ik stug en draai mijn hoofd naar Justin, Levy en Dany.

'Wat is er in die tussentijd gebeurd, toen ik nog sliep?'

'Niet veel, alleen dat Tania niet meer op school zit.' vertellen de jongens.

'Wat! M- maar- maar- maar-'

'Ik wil mijn excuses aanbieden, sorry dat ik zo raar deed. Door Tania was ik helemaal de kluts kwijt, ik was dus naar de directeur gestapt en hem om raad gevraagd wat ik moest doen. Maar het bleek, dat hij Tania al vorige week van school wou sturen. Alleen haar stiefouders wouden dat niet, dus is ze pas sinds gisteren van school gestuurd.' vertelt Jordan en ik kijk hem met grote ogen aan.

'Dit meen je niet? Had je dat niet even eerder kunnen zeggen?!' vraag ik, waar ik zelfs om mezelf even moet grinniken.

'Als je me de kans had gegeven, dan wist je dat eerder.' lacht Jordan. Awh, zijn lach ik zo cute!

O O O

We lopen met de hele groep het erf op van mijn huis. Het is nu een paar dagen later en we zijn net uit van school. Vandaag had ik met al mijn vrienden afgesproken, maar het is ook een van de grootste dag van mijn leven. Ik word namelijk 17! En Jordan word 18! Whaha, we zijn op de zelfde datum geboren, alleen is hij een jaar eerder dan mij geboren.

'Hoi mam, ik ben weer thuis!' roep ik door het hele huis.

'Hoi Jennifer!' hoor ik iedereen roepen.

'Gaan we naar de tuin?' vraag ik aan de jongens. Ze knikken enthousiast en we lopen met onze schoenen aan meteen naar de woonkamer, waarna we de tuin in rennen.

'GEFELICTEERD!' roepen de jongens van 5sos en omhelzen me. Michael tilt me als enige op en gooit me bijna zowat de lucht in.

'Kom, we hebben een tafel neer gezet en gedekt met allerlei lekkers.'

EN ZELFS EEN TAART!!!' schreeuwt Ashton en ik schiet in de lach. We rennen met z'n allen naar de tafel en nemen plaatst.

'O ja, jongens! Jordan en ik hebben een relatie, eigenlijk al een poosje. Maar we hebben het even voor ons zelf gehouden.' vertel ik en iedereen begint te juichen.

'Leve op de jarigen en op de koppel!' schreeuwen ze en Jordan drukt een dikke kus op mijn wang. Nou ik kan mijn geluk niet op, ik ben zo blij met Jordan en dat zal altijd zo blijven! Ik ken geen leven zonder hem! Hoe zou ik dan moeten leven? Geen idee, maar dan had ik vast en zeker zelfmoord gepleegd. Maar eind goed, al goed!