'Laat me met rust!' schreeuw ik bang naar Jens, terwijl hij mijn kamer in komt lopen. Hij sluit de deur achter zich en ik zie dat hij de deur op slot doet. Nee! niet weer! Tranen stromen als watervallen over mijn wangen en Jens komt op me aflopen. He, hij heeft dit keer geen zweep bij zich! Wat gaat hij nu doen?

Zodra hij voor me staat drukt hij me tegen de muur en begint me te zoenen. Ieks! Is hij gek geworden ofzo? Je gaat toch niet als 25 jarige een meisje van 10 jaar zoenen?!

*Skip al die andere dingen. Dat vind ik te ranzig om te omschrijven in dit boek*

Ik word wakker met enorm veel pijn in mijn lichaam. Wat was er gebeurd? Waarom heb ik zo'n pijn in mijn lichaam? Voorzichtig draai ik me op mijn rechter zij, maar ik schrik me dood als ik Jens naast me zie liggen slapen. IEKS!

Hij opent zijn ogen pakt me onder de deken beet bij mijn heupen, waarna hij me tegen zich aandrukt. Ik begin te huilen en hoor hem grinniken. Wat een klojo! Dan doe ik iets, wat ik van mezelf nooit heb verwacht en sla Jens vol in zijn gezicht. Ik wil nog een keer slaan, maar Jens pakt mijn pols pijnlijk beet. Meteen schreeuw ik het uit van de pijn, maar dan slaat hij keihard tegen mijn gezicht. Ik kerm het uit van de pijn, die in mijn wang brand en begint te gloeien. Dit moeten de buren toch hebben gehoord?

'Niet zo schreeuwen, Jennifer!!!' schreeuwt Jens en slaat me nog eens in mijn gezicht. Tranen stromen over mijn wangen en houden maar niet op. Ze laten zich gewoon de vrije loop gaan! 'Dalijk horen de buren je nog!!!'

Opnieuw voel ik nog een klap en alles word zwart voor mijn ogen. Ik hoor nog hoe Jens het bed uit stapt. 'Kom, we gaan wat eten. Niet blijven liggen, er uit komen!!!' hoor ik hem nog schreeuwen. Terwijl alles zwarter word om me heen, stap ik moeizaam het bed uit. Het gaat gewoon niet!

'I-ik zie- zie niks mee-meer!' gil ik nog met mijn laatste adem en val dan hard op de grond. Waarschijnlijk bewusteloos van de vele pijn.

Al het beeld vervaagt en verdwijnt voor mijn ogen. Dan zie ik de bezorgde gezichten van Luke, Michael en Calum me aankijken. Verbaasd kijk ik om me heen en zie Ashton en mijn stiefmoeder nergens. Waar zijn zij? Natuurlijk voel ik de blikken van de jongens op me branden. Ik zucht luid en grijp naar mijn wang, die als een gek gloeit. Wacht, ben ik zonet tegen mijn wang geslagen? Of hallucineer ik me het maar?

'Jongens, wat is er precies gebeurd?' vraag ik totaal verward.

'Je viel op de grond, daarna begon je allerlei rare bewegingen te maken. Is er in je verleden iets ergs gebeurd?' vraagt Luke. Ik knik en voel de tranen al opkomen. 'Awh, kom hier!'

Luke trekt me in een knuffel en binnen de kortste keren zit ik tegen Luke aan te huilen. Waarom moet ik altijd in hemelsnaam zo nodig huilen? Stomme ik! Ik wil helemaal niet huilen!

'Jongens, is- is- z-ze wakker?' hoor ik ineens de stem van Ashton vragen. Ik schrik van Ashton die ineens naast mijn bed staat en snel verstop ik me bang onder de deken. Trillend lig ik onder de deken van angst. Dalijk doet Ashton het zelfde als Jens! Opeens word de deken naar beneden getrokken en ik begin harder te huilen.

'D- doe m- me ni-niks, a-als j-j-je blie-blieft?' smeek ik huilend en ik voel hoe iemand me uit het bed tilt. Ik open mijn ogen om te kijken wie het is, maar het duizelt me en ik slaat maar weer mijn ogen.

'J- jongens, laa- laat ons e- even- eventjes all- alleen.' hoor ik de Ashton huilen en ik merk op dat hij gaat zitten. Vast en zeker op mijn bed! Ik voel hoe hij me tegen zich aandrukt en langzaam open ik weer mijn ogen. Gelukkig, dat het me niet meer duizelt! 

'A-Ash, w-waar- om huil  j-jij nu?' vraag ik door mijn tranen heen en kijk hem aan. Opeens knuffelt hij me stevig en ik stop met huilen. Zou hij huilen, omdat ik ook huil?