Ik stap van de wc af en trek expres niet door, dan gaan ze juist denken dat ik nog op de wc zitten. Hihi, ik ben geniaal! Stil loop ik naar de deur en open die. Ik check de gang of er niemand is, die me eventueel kan opmerken. Yes, niemand te bekennen! Zo stil als een muis trippel ik op mijn tenen naar de trap toe. Ik zet mijn voet op de eerste treden, maar die kraakt meteen luid. Van schrik haal ik mijn voet er van af en natuurlijk komt heel de bende de gang in rennen.

'Wat was jij van plan?!' vraagt Ashton beledigt.

'Ik euhm... ik wou mijn- mijn- gitaar pakken.' lieg ik en meteen kijken Luke, Michael en Calum me met interesse aan. Logisch dat ze zo kijken, zij spelen natuurlijk gitaar!

'Ga hem dan maar snel halen, we willen horen wat je allemaal al kunt spelen!' zegt Michael enthousiast en Ashton kijkt hem verward aan.

Ik ren vlug de trap op en hoor nog hoe Ashton boos iets tegen hun zegt, maar ik kan het al niet meer horen. Vliegensvlug ren ik de volgende trap op en ren dan mijn kamer. Met een klap laat ik de deur dicht vallen en in een oogwenk zie ik de sleutel van de deur op mijn nachtkastje liggen. Vlug ren ik naar mijn nachtkastje en gris de sleutel van het nachtkastje af. Maar zodra ik me omdraai staat Ashton samen met mijn stiefmoeder in de deur opening. Watte hel, waarom zijn zij hier?

'Jonge dame, lever die sleutel in!!!' schreeuwt Ashton zowat tegen me. Van schrik laat ik de sleutel uit mijn handen vallen, die naast mijn voeten op de grond kletterend valt. Tranen stromen al abrupt over mijn wangen, waarom kan ik er niet tegen als mensen tegen me schreeuwen?

Ik zie hoe Ashton en mijn stiefmoeder een stap naar voren zetten, maar snel zet ik een stap naar achteren. Werken ze samen ofzo? Wat willen ze me aandoen? Dalijk gaan ze me mishandelen! Ik begin gejaagd te ademen, als ik daar aan denk. Dalijk doen ze me net als Jens pijn, maar Jens ging zelfs veel verder dan mishandelen. Hij heeft me zelfs verkracht! Oeps, dat ben ik helemaal vergeten te vertellen. Toen ik nog in het weeshuis zat was ik één keer geadopteerd door een Jens Straathof, maar hij was erg verschrikkelijk. Alles wat hij me aan deed staat nog steeds zo vers op mijn netvlies gebrand. Hij was alleen staand en wou graag iemand hebben, waar hij voor wou zorgen. Althans dat had hij vertelt toen hij mij kwam adopteren, maar dat was allemaal een leugen!

'Jennifer, kom hier!' hoor ik mijn stiefmoeder roepen, maar ik loop alleen maar verder naar achteren zodra zij één stap naar mij toe zetten.

Terwijl de tranen over mijn wangen stromen als een waterval, zie ik vaag de beelden van vroeger voor me. Hierdoor let ik niet op waar ik loop en opeens voel ik me hard op de grond vallen. Maar voor ik het weet, worden de beelden alleen maar helder en helder. Alsof het nu aan de gang is!