'Lieve Jennifer, wil je mijn meisje zijn voor de rest van mijn leven? Jij bent de ware voor mij.' zegt Jordan ineens en pakt mijn handen vast. Mijn ogen worden meteen groot en sprankelen van geluk.

'JA!' gil ik misschien iets te enthousiast en Luke stormt de kamer binnen. Jordan en ik schrikken van Luke. Meteen liggen we dubbel van het lachen en komen niet meer bij, van het lachen. Het zag er echt heel komisch uit!

'Stop laughing!' schreeuwt Luke naar ons en stampt boos de kamer uit.

Natuurlijk komen Jordan en ik nog steeds niet bij van het lachen. Dat zag er echt idioot uit! Hij viel met zijn gezicht op de grond. Misschien klinkt het gemeen, maar het was zo'n grappig gezicht.

'Alles oké hier?' hoor ik mijn moeder een paar minuten later vragen. Ik hijg van het snelle ademen en het lachen. Wat een giller was dat zeg!

'Jennifer, genoeg! Jordan, ga naar huis! Jullie zijn alle twee niet aardig tegen Luke.' zegt mijn moeder opeens. Meteen stop ik met lachen en spring voor Jordan.

'Nee mam! Alsjeblieft, we zullen ons excuus aanbieden aan Luke. Maar Jordan moet hier blijven!'

'Moet???'

'JA!' zeg ik koppig tegen Jordan en duw hem op mijn bed. 'Bij jou kom ik zo Jor!'

Ik loop naar mijn moeder toe en zie dat Luke achter haar staat. Euhm... hoe moet beginnen? Oeps, misschien had ik daar eerder over moeten nadenken!

'Ik euhm... sorry, Luke! Het spijt me enorm!' zeg ik en barst automatisch in tranen uit. Ik laat me in Lukes armen vallen en voel hoe hij me tegen zich aandrukt. Dan pas merk ik op, dat ook hij huilt. Ik wil niet dat hij huilt!