Ik voel hoe ik op een bank word gezet en meteen spring ik op. Meteen ren ik naar de deur van de woonkamer open en wil de gang in rennen, maar een paar mensen houden me tegen. Ze trekken me terug en tranen stromen over mijn wangen.

'Jemig, Jennifer! Doe eens normaal!' schreeuwt Jordan boven mij uit, als ik keihard schreeuwend in huilen uit barst.

'Jordan, ik verdien het leven zonder een vader niet! Al jaren geleden was mijn moeder al overleden aan een ziekte en nu is mijn vader dood geschoten. Snap het nou! Mijn echte ouders leven allebei niet meer. Jij hebt je echte ouders nog!' schreeuw ik huilend en ruk me uit zijn greep. 'Laat me maar even.' 

Ik ren terug naar de deur, maar Ashton duwt hem voor mijn neus dicht met zijn handen. Snel draai ik me om en ren naar de achterdeur, maar daar houdt Luke de deur voor mijn neus dicht. Uit paniek ren ik naar de keuken en verstop me vlug onder de tafel.

Trillend wacht ik af en zachtjes snik ik. Ik zie mijn leven niet meer zitten! Het liefst wil ik nu naar mijn vader en moeder, in plaats van hier te zitten. Ik zie hoe de jongens de keuken in komen samen met Jordan en mijn stiefmoeder. Vlug veeg ik de tranen weg en snel kruip ik stil over de grond de keuken uit naar de woonkamer. Niemand heeft me door en snel glip ik via de achterdeur het huis uit. Goed, even alleen!

Ik loop naar de trampoline die in de tuin staat en ga op de rand zitten. Snel trek ik mijn schoenen uit en loop dan verder de trampoline op. Ik laat me wat op en neer veren, waarna ik me dan achter over laat vallen. Er lopen weer tranen over mijn wangen en glijden via de zijkant van mijn hoofd op de trampoline. Waarom maak ik dit allemaal mee? In de wolken zie ik ineens de hoofden van mijn ouders. Ze zijn vast nu dol gelukkig!