"Neden benim de diğerleri gibi telefonum yok?! " diye bağrınca kendimi yatağıma sertçe attım. Babam yine daha çok küçük olduğumla ilgili birşeyler zırvalayıp durdu. Kulaklarımı tıkadım. Bu bir bahane değildi. 14 yaşıma girmiştim zaten.

Bilgisayar kullanmam da yasaktı. Neden? Okulda bile sadece benim için yasaktı. Neden neden?

Okulda sırf bundan dolayı gözden düşmüştüm. Hani önceden göz rengimle okulda baya popüler olmuştum. Tabii, onlarda benimkiler gibi muhteşem yeşil gözler yoktu! Şimdi internet yasağım yüzünden gözden düşmüştüm. Haksızlık!

Sonunda bu evden kaçacaktım. Sonunda özgür olacaktım. Sonunda.

Açık kahve saçlarımı örüyorum. Tıpkı daha beş sene önce ölen ikizim gibi. Ne kadar da benzerdik birbirimize...

Beraber yaptığımız hınzırlıkları unutmam imkansızdı zaten. Filiz. Canım kardeşim. Elektrik çarpması sonucu ölmüştü o...

***

Türkiye. Ne tuhaf bir ülke. Herkes bizi Arap zannediyor. Cahiller. Oysa yesinler bi lahmacunumuzu, sonra konuşsunlar. Sanıyorlar ki burada kadınlar kapalı. Olur mu, herkes özgür. Atatürk'ümüz sayesinde...

Yatağımdan kalktım ve daha geçen gün gördüğüm rüyayı anımsadım. Korkunç. Kaç saattir o rüyayı aklımdan kovmaya çalışıyordum ama boşuna...