Zijn zicht was wazig, alsof de slaap er nog in nestelde. Even had hij een gezicht gezien dat een diepe warmte in hem losmaakte. Nu was het weg.

Hij wreef over zijn vinger. De ring die hij van Annatar had gekregen was loeiheet. Hij probeerde hem eraf te trekken voordat het sieraad zijn huid zou schroeien, maar dat lukte niet.

Hij keek over zijn schouder toen hij voetstappen hoorde. Het beeld werd scherper, alsof er een mist opklaarde, en het gezicht dat hij zo-even had gezien, verdween naar de achtergrond.

'Je zou niet genoegen moeten nemen met dit koninkrijk, Angmar.' Annatar kwam dicht bij hem zitten. 'Jij en ik kunnen zo veel meer. Onze talenten hebben we niet zomaar gekregen.'

Angmar staarde voor zich uit. Hij hoorde de woorden van zijn vriend wel, maar ze deden hem niets. Weer zag hij dat gezicht voor zich. Jayne... was het Jayne niet geweest?

'Hé? Waar zit je met je gedachten?'Annatars loodgrijze ogen kwamen dichterbij. Zijn lippen volgden. De gedachten in Angmars hoofd verstomden en hij zakte naar achteren op de bank. Annatars handen gleden onder zijn gewaad door en algauw dacht hij nergens meer aan.