067 • Elrond

Elrond staarde de hele nacht naar het plafond. Hij kon de slaap niet vatten. Er was vandaag zo veel gebeurd dat hij het niet kon bevatten. Jayne bestond nog en Annatar was op vrije voeten. Waar zou hij zijn? Was hij onderweg naar Celebrían? Was dit een persoonlijke vete geworden? Elrond had geen idee wat hij de elf ooit misdaan had. Dit kon toch niet een grote grap voor hem zijn? Hij moest er een doel mee hebben gehad, maar welk?

Zijn hoofd bonkte tegen de tijd dat het weer licht werd. Hij stond al vroeg op en maakte een wandeling door het bos. Daar vonden zijn gedachten ook geen rust. Wat gebeurde er als Jayne haar mensenvorm terugkreeg? Zou hij haar ooit nog los kunnen zien van Annatar? Moest hij dan kiezen tussen Celebrían en haar? Hij hield van hen beiden, maar hij wist dat zijn hart bij Jayne lag. Lág. Hij had geen idee wat er van haar vrolijkheid en onbezonnenheid was overgebleven. Vast niet veel. Elrond zag er echter eveneens tegenop om terug te keren naar Celebrían. Hij had haar verraden, hij had met het lichaam van Jayne geslapen. En voor wat? Hij had Annatar niet gedood, hij had Jayne niet terug in zijn leven gekregen.

Gal gleed zijn keel in. Misschien werd Jayne niet eens meer een mens. Hij maakte zich druk over van welke vrouw hij het meest hield, terwijl zij misschien wel voor de rest van haar leven tot een hondenlichaam was veroordeeld.

. . .

Elrond liep de rest van de dag als een levende dode rond. Alles ging langs hem heen. Pas toen hij geroepen werd omdat het brouwsel klaar was, liet hij zijn gezicht weer zien. Ze trokken zich terug in een van de gastenkamers van vrouwe Galadriel. Jayne lag op Orophers schoot. Elrond kon het niet helpen dat er een steek van jaloezie door hem heen ging. Hij wist dat het nergens op sloeg, maar toch wilde hij haar zo dicht mogelijk bij zich hebben.

Ze had echter voor deze onbekende elf gekozen. Hij had haar hierheen gebracht, gezocht naar een oplossing. Het kon niet anders dan dat ze hem als haar held beschouwde. Hij had gedaan waarin Elrond tekort was geschoten.

Galadriel leidde zijn gedachten af toen ze een kom op tafel zette. 'Het is de brouwers gelukt, Jayne. Drink hiervan en je zult je eigen gedaante terugkrijgen.'

De hond klom op de tafel en liep naar het schaaltje toe. Elrond boog zich verder naar voren. Zenuwen deden zijn handen en voeten tintelen. Het dier boog zich over de kom heen en slurpte de inhoud naar binnen. Vol verwachting kneep Elrond zijn handen samen.

Er gebeurde niets.

Minuten verstreken, nog steeds gebeurde er niets.

Vragend draaide de hond zich naar Galadriel toe. De vrouw was wit weggetrokken. Elrond had het gevoel dat er iets in zijn binnenste afstierf. Hoop. Alweer. Zijn maag kromp samen, de tranen sprongen in zijn ogen. Hij draaide zijn hoofd opzij zodat niemand zijn teleurstelling zou zien. Een plof op de grond maakte kenbaar dat Jayne op de grond was gesprongen. Even hoopte hij dat ze hem kwam troosten, maar toen hij zich koud bleef voelen realiseerde hij zich dat ze de ruimte had verlaten.

Je had háár moeten troosten.

Maar weer hadden zijn eigen gevoelens hem volledig opgeslokt.

Jayne kon niet gered worden. Als Galadriel haar niet kon helpen, kon niemand dat.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top