Het was alsof haar verschijning een betovering over hem heen had gelegd. Hij kon zich niet verroeren. De zon was ondergegaan en nog steeds stond hij op dezelfde plaats waar hij haar omhelsd had. Kom met me mee. Ik kan hier niet blijven, als Annatar me vindt... 

Hij had haar zo veel willen vragen. Waar was ze al die tijd geweest en wat had Annatar met haar gedaan? Was zij het dan toch geweest op zijn verlovingsfeest, in de gedaante van een hond? Of was ze die oude vrouw geweest? De twijfels die de afgelopen jaren naar de achtergrond waren geslopen, waren op slag terug.

Een deel van hem wilde dolgraag geloven dat ze inderdaad bij hem was teruggekomen. Maar haar verlies en de bizarre gebeurtenissen erna hadden hem sceptisch gemaakt. Annatar speelde met zijn gevoelens. Dat had hij op zijn verlovingsdag gedaan, daar twijfelde hij geen moment aan. Dat had hij zelf toegegeven!

Hoe sterk was zijn magie? Was die sterk genoeg om een illusie van Jayne te creëren? Hij probeerde hun ontmoeting te analyseren, maar het enige wat hij zich herinnerde waren zijn kolkende emoties. Ze had zo echt geleken, zo echt gevoeld, geroken zelfs. Maar als het Annatar was geweest... waarom dan? Hij was jaren geleden weggegaan uit Eriador. Zou hij enkel terugkomen om hem uit zijn doen te brengen? Hij wist dat de man hem niet mocht, maar hij kon geen reden bedenken waarom de elf hem zo zou haten. Hij kon zich niet voorstellen dat hij zijn tijd zou verdoen met zoiets... nutteloos.

Hij probeerde de vrouw van net te vergelijken met de Jayne die hij had ontmoet. Ze was niet energiek geweest, haar ogen hadden niet gesprankeld, haar lippen niet gelachen. Ze had gevraagd of hij weg wilde gaan bij degene die hem sinds haar vreselijke dood had gesteund. Zou Jayne dat echt hebben gedaan?

Hij wist het niet. Te meer omdat hij zich niet kon voorstellen hoe een tien jaar durende gevangenschap iemand kon veranderen. Zelfs als ze nog leefde, had ze zo veel ellende doorgemaakt dat hij die twinkeling en die glimlach waarschijnlijk nooit meer zou zien.

Eindelijk lukte het hem om zich los te maken uit zijn verdoving. Hij had een nieuw leven, samen met Celebrían. Een zoon of dochter was op komst en die mocht hij niet verlaten voor een oude liefde, zonder te weten hoeveel er nog van die persoon restte.

Morgenochtend zou hij terugkeren om met haar te praten, maar hij kon niet zijn toekomst vergooien voordat hij zeker wist dat zij het was.

Tijdens zijn tocht naar huis bemerkte hij dat hij zich leeg voelde. Hij voelde helemaal geen immense vreugde omdat hij haar eindelijk in zijn armen had gehouden. In plaats van zijn hart te verwarmen, leek ze hem leeggezogen te hebben. Alsof hij weer terug bij af was.

Het kon niet anders dan dat het een duistere magie was, van de hand van Annatar. Waarom deed de elf dit? Waarom moest hij keer op keer haar dood verwerken? Hoe kon hij ooit een normaal huwelijk hebben als zijn dode geliefde steeds opnieuw aan hem werd opgedrongen. Eerst in de vorm van een oude vrouw en een hond, nu in haar eigen gestalte?

Zijn verdriet pakte zich samen tot een krop in zijn keel. Machteloos balde hij zijn vingers tot vuisten. Ik heb haar laten rusten. Waarom kan ze mij dan verdomme niet laten rusten?