019 • Elrond

Elrond voelde zich hoogst ongemakkelijk toen ze de hoofdstad bereikten en hij Celebrían op de uitkijk zag staan. Ze wuifde uitgelaten en Elrond hief met een geveinsde glimlach zijn hand. Zijn gedachten waren echter bij Jayne. De woorden die ze net tegen haar broer had gefluisterd, gonsden in zijn hoofd.

"Denk je dat ik hem meer hoop op een samenzijn moet geven?"

Hij voelde zich bedrogen. Hij dacht dat zij samen zouden blijven en zij had hem gezegd dat ze dat ook wilde. Hij had haar haar de kus gegeven, een verbintenis die heilig was en die hij met slechts één ander wezen behoorde te delen.

Al die tijd had hij al vermoed dat zij als mens anders tegen die zaken aankeek, maar toch had ze hem tot een kus verleid en met iedere versmelting van hun lippen die volgde, was zijn ziel meer aan die van haar verkleefd. Zijn ziel zou scheuren vertonen wanneer ze zou vertrekken en hij wist dat herstel daarvan niet vanzelfsprekend was.

'Ga naar haar toe.'

Elrond had niet gemerkt dat het paard tot stilstand gekomen en het waren de berispende woorden van zijn broer die zijn gedachten terug bij Celebrían brachten. Met tegenzin liet hij zich van het paard afglijden en liep naar haar toe. Ze sloeg direct haar armen om haar heen en snikte zacht.

'Ik dacht dat er iets verschrikkelijks was gebeurd.'

Hij streek door haar blonde haren in een poging haar te kalmeren. 'Er was niets aan de hand,' zei hij. 'Ik leidde vrouwe Jayne rond en zodra we terugkeerden van onze wandeling, had ons paard de benen genomen.'

Hij hoorde dat ze haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen terwijl ze tegen zijn borst snifte. Ongemakkelijk keek hij over zijn schouder, maar hij zag dat zijn drie metgezellen waren doorgereden.

Celebrían liet hem weer los, veegde met een haastig gebaar haar ogen droog en prevelde een verontschuldiging.

'Het geeft niet.' Opgelaten keek hij haar aan. Hoewel hij haar ogen altijd mooi had gevonden, leken ze na de onstuimige en fonkelende ogen van Jayne zo gewoon als het grijs van de straattegels.

'Ik heb je gemist.'

Elrond knikte en beaamde dat. Hoewel hij de laatste dagen weinig aan haar had gedacht, was dat daarvoor heel anders geweest.

'Mijn ouders hebben me toestemming gegeven om hier voor een langere tijd te blijven, zodat we elkaar beter kunnen leren kennen.'

'Oh.' Elrond was een beetje van zijn stuk gebracht. Hij wist waar zulke verblijven vaak in resulteerden en dat gaf hem een benauwd gevoel.

'Had je dat niet gewenst?' Ze sloeg haar ogen neer en Elrond zag dat hij haar had gekwetst. 'We hebben hier toch vaak over gesproken?'

Elrond wist niet wat hij moest zeggen. Ze zag er zo kwetsbaar uit dat hij niets over Jayne durfde te zeggen – los van het feit dat ze morgen waarschijnlijk zou vertrekken en hem daarna zou vergeten. Zijn eigen hart leek boven een afgrond te zweven en hij was doodsbang dat het aan diggelen zou vallen.

'Ik vind het fijn dat je er bent,' zei hij, hoewel de gedachte hem bleef plagen dat Jayne misschien wel langer zou zijn gebleven als Celebrían hier niet was geweest. 'Ik heb gewoon een lange dag achter de rug gehad en ik ben doodmoe.'

'Ik begrijp het,' antwoordde ze zacht. 'Kom, dan eten we wat en kun je daarna uitrusten.'

De rest was avond was Elrond overgeleverd aan de goede zorgen van Celebrían. Ze voorzag hem van voedsel en drinken en repte met geen woord over zijn tochtje met Jayne. Hij kreeg het gevoel dat ze er bewust over zweeg; alsof er niets gebeurd was zolang ze het niet zou weten.

Terwijl ze dicht bij hem zat en hem vertelde over de reis naar Eriador en de borduursels die ze voor hem, Elros en Gil-galad had gemaakt, keek hij naar de overzijde van de zaal, waar Jayne tegen de muur geleund zat, uit een kroes bier dronk en met de mannen rondom haar lachte. Af en toe ontmoetten hun ogen elkaar, maar het waren vooral de slinkse blikken en de brutale grijns van de elf naast haar die hem het meest bijbleven. 

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top