Hoewel het heel beladen uit Elronds mond kwam, verbaasde het Jayne niet echt.

'Nou, misschien was dat het ook wel,' grinnikte ze. 'Over een jaar of tien?' vervolgde ze toen ze zijn geschokte gezicht zag.

Ze draaide zich op haar zij en steunde op haar elleboog terwijl ze naar hem keek. Hij was inmiddels rechtop gaan zitten.

'Het was ook mijn eerste kus. Dat mag je best weten.'

Hij keek haar weifelend aan, alsof hij dacht dat ze een grapje maakte.

'Echt hoor. De mannen in mijn dorp zijn vervelend en boers. Toen ik je zag, was ik meteen verkocht en ik wil graag een onvergetelijke indruk maken voordat ik straks weer weg moet.'

'Dat heb je zeker gedaan,' mompelde hij.

'Doe niet zo sikkeneurig,' zei Jayne hoofdschuddend. 'Het was toch fijn?' Ze leunde tegen zijn knieën en keek in zijn ogen. Elrond keek ongemakkelijk opzij, alsof hij bang was dat hij zich niet zou kunnen beheersen om haar nogmaals te kussen.

'Wat is er nou?' vroeg ze ietwat geërgerd. 'Praat er gewoon over. Ik kan je waarschijnlijk betere antwoorden geven dan je eigen gedachten dat kunnen.'

'Het is niets,' mompelde hij. 'Ik beng gewoon bang dat het voor mij meer voorstelt dan voor jou.'

'Waarom?' vroeg ze niet-begrijpend. 'Ik heb je toch net verteld dat ik nooit een andere man interessant genoeg heb gevonden om ermee te zoenen? Waarom trek je mijn woorden in twijfel? Kom ik over als een leugenaar?'

'Nee,' zei hij haastig. 'Het is gewoon mijn eigen onzekerheid.'

'Nou, dat moeten we dan zien kwijt te raken, want het is irritant,' zei Jayne onomwonden. 'Geen reden voor onzekerheid, oké? Ik vind je vreselijk knap, je hebt een goed hart en je bent, nou ja, anders dan iedere andere man die ik ken.'

Een nerveuze glimlach brak door op zijn gezicht en Jayne sloeg haar armen om hem heen. Hij was heel bijzonder. Ze geloofde niet dat ze nog zo'n man tegen zou komen.

'We moeten dit een naam geven,' vond Jayne. 'Dit is ons plekje.'

Elrond was een tijdje stil. Hij had met zijn rechterhand de vingers van haar hand omsloten.

'Imladris,' zei hij uiteindelijk. 'Vallei achter de rotsspleet.'

'Wat een pragmatische naam,' grinnikte ze. 'Maar het klinkt mooi. Imladris.'

Jayne trok hem overeind. 'Kom, laten we nog wat meer van ons Imladris verkennen.'

Elrond keek aarzelend naar de lucht. 'Ik denk dat we straks terug moeten.'

'Waarom? Het is prachtig weer en het zal een milde nacht worden. Waarom overnachten we niet hier? Met het geklater van tientallen watervallen op de achtergrond en de avondzangen van nachtvogels. Ik weet zeker dat je dat diep in je hart graag zou willen.'

Elrond vertoonde de zoveelste aarzeling.

'Heb je nog nooit buiten de deur geslapen?' vroeg ze plagerig.

'Niet sinds mijn kindertijd,' antwoordde hij. 'Voordat heer Gil-Galad mijn broer en mij vond, hadden we al veel nachten onder het hemelspan doorgebracht.'

Jayne liet haar hand in die van hem glijden. 'Wat is er met je ouders gebeurd?'

'Het is een lang verhaal,' zei hij. 'Met een droevig eind. Mijn moeder heeft zichzelf in zee gestort om de Silmarillen te beschermen en heeft ons achtergelaten. Wat er daarna met mijn vader is gebeurd, weet ik niet. Gil-Galad heeft zich toen om ons bekommerd.'

Ze kneep even in zijn hand. Ze wist hoe het was om ouders te verliezen, maar sprak daar niet over. Het zou het verdriet niet verzachten.

'Het is al lang geleden,' zuchtte hij. 'Het doet er niet meer toe.'

'Dat is niet waar,' vond Jayne. 'Het verleden vormt je. Zonder je verleden zou je nooit de man geweest zijn die je nu bent.'

Elrond glimlacht en nam haar in zijn armen. 'Voor een mens doe je soms best wijze uitspraken.'

Jayne grinnikte en plantte een kus op zijn neus. 'Niet gaan overdrijven, hè. Je bent zelf ook maar een halfelf.'

Hij keek een tijdje in haar ogen. 'Ze worden vast ongerust als we niet thuiskomen.'

'Welnee. Angmar helpt ze wel herinneren dat je samen met mij bent. Hij kijkt er echt niet vreemd van op.'

Elrond legde zijn hand tegen haar wang en wreef met zijn duim langs haar huid.

'Vanaf het moment dat je me meevroeg wist je waarschijnlijk al dat ik je niets kon weigeren.'

Jayne knipperde onschuldig met haar oogleden. 'Niet boos worden ...'