Elros had zich prima vermaakt deze middag. Samen met Angmar had hij een schietschijf vervaardigd en ze hadden samen met wat andere elfen een toernooitje gehouden. Elros had gewonnen, wat hem erg goed deed.

'Dus je bent op weg om een draak te doden?' vroeg Annatar nieuwsgierig. Annatar was een van Elros' beste vrienden en net als Elros zou hij ook weleens wat meer van de wereld willen zien. Ze hadden er samen weleens over gesproken om Eriador achter te laten en Midden Aarde te verkennen, maar het was er nog niet van gekomen.

Angmar knikte. 'Dat klopt.'

'Alleen met je zus?' Annatars stem klonk ietwat spottend, maar Elros wist dat hij er nogal conservatieve ideeën op nahield als het op vrouwen aankwam.

'Dat zou genoeg moeten zijn.'

Annatar leunde naar achteren, zodat zijn rug de bast van een boom raakte. 'Ik heb nog nooit een draak gezien, behalve op schilderingen.' Zijn ogen glommen en hij keek Elros aan. 'Jij ook niet, hè?'

'Dat is hier niet aan de orde van de dag, nee.'

'Jullie zouden allicht mee kunnen gaan, maar ik kan niet garanderen dat jullie het zullen overleven.'

'Als je zussie het overleeft, maak ik me daar geen zorgen over,' grijnsde de zwartharige elf.

'Mijn zussie kan het bliksemschichten laten regenen,' antwoordde Angmar ietwat geërgerd.

Annatar glimlachte en wisselde even een blik met Elros. Hij wist dat zijn vriend niet onbekend was met magie. Elros wist er het fijne niet van. De aanwezigheid van Annatars magie stootte hem altijd een beetje tegen de borst, al wist hij niet waarom. Het was anders dan de gewone elfenmagie. Het was ongewoon. Dat was niet per definitie verkeerd, maar Elros kende niet verlangen om zichzelf dagen in een donkere grot op te sluiten, zoals Annatar deed als hij een ingeving had gekregen.

'Fascinerend.' Het klonk uit Annatars mond alsof dat kinderspel was, maar Elros wist dat hij altijd kleinerend deed over de talenten van anderen - laat staan die van vrouwen. Zelf was hij echter nog nooit getuigen geweest van een experiment van Annatar dat niet faalde.

De hoorn schalde en hun gesprek kwam tot een einde.

'Dat moet vrouwe Galadriel zijn.'

Annatar grinnikte. 'Celebrían barst vast in huilen uit als ze merkt dat Elrond haar niet staat op te wachten. Ze eist vast het hoofd van je zus als ik haar vertel dat zij er samen op uit zijn.'

'Zeg dan maar niets,' antwoordde Angmar droogjes.

Elros schudde lachend zijn hoofd. Celebrían was wel de laatste op aarde die iemands hoofd zou gaan eisen, hoewel hij vermoedde dat ze het wel bijzonder jammer vond dat Elrond haar niet opwachtte.

Hij had eigenlijk verwacht zijn broer wel terug te zien, zeker omdat hij wist dat Celebrían vandaag zou komen, maar hij had het blijkbaar erg gezellig met Jayne.

Ze stonden op en liepen naar de poort toe. Elros liep naar Gil-Galad om daar op het koningspaar en hun dochter te wachten. Angmar deed hetzelfde, maar Annatar verdween halverwege in de menigte. Elros keek er niet van op, want het boterde niet zo tussen zijn vriend en Gil-Galad. Hij moest toegeven dat Annatar er soms vreemde ideeën op nahield, maar hij schrok nergens voor terug en een dag met hem was nooit saai.

'Is er iets tussen Celebrían en Elrond?' vroeg Angmar fluisterend.

'Voordat je zus op het toneel verscheen wel,' antwoordde Elros. 'Maar zelfs ik ben verbijsterd dat hij nu niet komt opdagen. Zelfs als ze niet al jaren om elkaar heen draaien, is het bijzonder onbeleefd.'

Elros bespeurde een ondeugende grijns op het gezicht van Angmar, die hem zijn wenkbrauwen deed heffen, maar hij zei er niets van en maakte een buiging voor vrouwe Galadriel, heer Celeborn en hun dochter, wier blik een en al onbegrip was toen ze Elrond niet zag staan.