De kerkklokken weerklinken door de stad. "Schiet op Lucca. Straks zijn we nog te laat." Mijnheer stapt al op een hoog tempo naar de Kerk toe, nadat hij eerst de autosleutels aan me heeft overhandigd. Wetende dat ze bij mij veilig zijn ter bewaring. De deur die Lucca eerst vast had, valt inmiddels in het slot en met een opgeluchte zucht druk ik op de vergrendelknop van de autosleutel. Ik draai me in sneltempo om en slaak een hoge gil. Ik spring uit reflex achteruit en verdedig zwak mijn eigen lichaam.

"God, Kaylee! Je liet me schrikken." "Oeps." Lacht ze het voorval weg. Ze haakt haar arm in de mijne en zet koers naar het grote gebouw voor ons. "Hoezo ben je hier zo vroeg?" Probeer ik het gesprek op gang te brengen. "Ik ben helemaal niet vroeg." Haar vinger wijst naar voren en ik haal mijn blik van de kasseien op de grond. "Zie je?" Zegt ze nog overbodig. Mijn blik glijdt over de kleine groep mensen. Voornamelijk familie is te herkennen. Buiten de groep zie ik een eenzame jongen staan die ik herken als mijn neef. Even blijft mijn blik bij hem hangen, maar ik wend mijn ogen al snel terug af wanneer Kaylee verder spreekt. "Je wist toch dat ik kwam vandaag?" "Ja ja, tuurlijk." Lach ik haar toe, verzwijgend dat ik het eigenlijk vergeten was. "Goed dan."

Ik hoor mijn naam in de verte en weer kijk ik op. Blijkbaar riep Tante Carla me. In een traag tempo lopen Kaylee en ik naar haar toe. "Goed je te zien jongen." Begint ze. Ik knik om aan te tonen dat ik het eens ben met haar. "De mis begint zo, maar we spreken daarna af bij ons thuis." Ze laat haar vinger dwalen tussen haar en haar zoon die ondertussen schuin achter haar staat. "Kunnen we je nog met iets helpen?" Bied ik vriendelijk aan. "Vraag dat maar aan James." Ze rijkt haar hand uit naar de persoon achter haar en bijna meteen zet hij een stap naar voren. "Hij heeft de voorbereidingen getroffen voor de koffietafel." Met die woorden vertrekt tante uit de inmiddels gevormde kring. Ik knik nog overbodig, mezelf verfoeiend dat ik er niet spontaan aan dacht James aan te spreken. Ik weet namelijk dat hij de enige is die iets in hun huishouden verricht.

"Dus? Kunnen we je nog met iets helpen?" Herhaal ik mijn vraag. "Nee hoor. Alles staat klaar." Hoor ik hem nog zeggen. Ik knik tevreden waarna Kaylee me iets influistert. Wanneer ik haar aankijk zie ik James me nog snel een knipoog toewerpen voor hij naar moeke toestapt. Verbouwereerd staar ik hem even na, maar mijn aandacht wordt al snel getrokken door het meisje dat aan mijn jas aan het trekken is.

Ik kijk haar duidelijk vragend aan, maar sta mijn blik met woorden bij. "Wat is er nu?" Probeer ik vriendelijk te vragen, maar een kleine irritatie in mijn stem valt niet te miskennen. "Moet ik straks mee naar je tante?" "Tuurlijk." Antwoord ik simpel, alsof het vanzelfsprekend is. Op dat moment luiden de kerkklokken en wel meteen recht ik mijn rug. Ik neem Kays arm steviger vast en haak deze opnieuw door de mijne.