Wederom in gedachten verzonken, bestudeer ik elke inperfectie van mezelf die op te merken is, denkend aan het feit dat iedereen dit elke dag moet aanzien. Schamend voor mijn uiterlijk heb ik de neiging om de staarwedstrijd met mezelf op te geven en te douchen, maar op hetzelfde moment voel ik ook de neiging om door te zetten. Gewoon trots zijn op mezelf en mezelf te aanvaarden.

Ondanks die diepzinninge gedachte verlies ik toch de staarwedstijd met mezelf doordat er iemand aankondigd dat die persoon deze ruimte zal betreden. Door mijn verwarde houding kan ik niet snel genoeg antwoorden, waardoor die persoon dit tafereel moet aanzien.

"Waarom sta je hier nu naakt naar jezelf te staren in de spiegel?" Een lachje volgt. "Ik ben gewoon trots op mezelf." Geef ik eerlijk toe. "Dat mag toch?" Vervolg ik al snel. "En moet je daarom jezelf bewonderen in de spiegel?" Proest Lucca het nu uit.

Niet begrijpend volg ik haar blik en word er zo aan herinnerd dat ik naakt voor mijn zus sta te paraderen. Vliegensvlug sla ik mijn handen voor mijn zaakje, dat 2 minuten geleden nog opgewonden werd door James zijn lichaam. Alleen al die gedachte zorgt voor een awkward situatie die ervoor zorgt dat mijn handen nu niet alles meer kunnen bedekken. "Serieus broertje? Krijg je nu al een stijve van naar jezelf te kijken?" Met een rood hoofd en een betrapte blik die in mijn ogen op te merken is, kijk ik mijn jongere zus aan.

"Het is echt niet wat je denkt. Ik moest gewoon-" "-een meisje neuken en ze daarna aan de deur zetten." Vervolgt mijn zus plots kwaad mijn zin.

Man, die heeft moodswings.

"Nee, douchen." Door te wijzen naar de douche die achter me gestalt staat, word mijn zaakje weeral niet volledig bedekt. Wanneer ik hieraan wordt herinnerd, is mijn reactie weer snel te merken.

Nog voor ik er nog iets kan aan toevoegen is Lu weer plotseling verdwenen met een boos hoofd. Mij achterlatend in de badkamer, naakt en mijn geslachtsdeel verbergend. Ik zucht een keer gefrustreerd door de confrontatie met mijn zus die net plaatsvond.

Terugdenkend aan de vorige 5 uur waar immens veel in is gebeurd, stap ik onder de lauwe douchestralen. Meteen graait mijn hand naar de doucheknop om de temperatuur fiks te verstellen. Mijn huid brandt, terwijl mijn gedachten overuren maken. De prikkels van het branderige gevoel negerend en te druk bezig met mezelf gek maken.

Wat als Mijnheer Pietersson hier achter komt?

Hij is je neef verdomme!

Ik weet het okay? Ik kan mezelf niet meer tegenhouden!

Probeer het godverdomme! Je doet geen moeite. Wil je het experiment doen mislukken?

Ik zucht gefrustreerd. Proberend de stemmen van me weg te blazen, maar niks helpt. Het gevoel dat mijn gedachten gevangen zitten in mijn lichaam en met mijn ziel spelen, laat me misselijk worden. Alsof ik alle agressie eruit wil schreeuwen, maar mijn stembanden zijn opgevreten door mijn gedachten die niet willen dat anderen iets van mijn toestand merken.