Ik kijk direct om me heen en zie Jay voor de spiegel zijn blauwe hemd dichtknopen. Hij schrikt wanneer hij me wakker op bed ziet luisteren naar zijn stem, waardoor hij de hoogste noot mist en volledig de mist in gaat.

En totaal valse klank vult mijn oren en ik grijp ze vast, hopend zo het geluid op te laten houden. Jay stopt met zingen en komt naar het bed gelopen. Enkele knopjes van zijn blouse staan nog open en ik kijk even met een vluchtige blik naar zijn licht-behaarde borstkas.

Wanneer hij naast me komt zitten kijkt hij me recht in mijn ogen aan. Ik raak licht zijn borstharen aan, niet wetende waarom ik dat doe, terwijl ik hem diep blijf aankijken in zijn groene kijkers. Ik voel zijn borstkas heviger bewegen en moet een grijns onderdrukken, omdat ik me besef dat dit het effect is van mijn aanraking.

"Je zingt prachtig." Blaas ik de woorden in zijn gezicht terwijl hij zijn ogen waarschijnlijk genietend sluit. "Alleen die laatste noot." Lach ik het incident weg. "Goed geslapen?" Vraagt hij, mijn opmerking negerend. Ik antwoord met het bekende instemmende geluidje 'uhu' en knik ter bevestiging.

"Jij?" Vraag ik.
Hij opent zijn ogen terug en kijkt me terug aan. "Mwa, ça va." Haalt hij z'n schouders op. Ik frons. "Gewoon niets speciaals te melden." Ik merk zijn leugen meteen op. Ik zie het in zijn groene irissen die vergroten. "Je liegt Jay. Ik zie het aan je." Zeg ik kalm. Ik haal mijn hand uit zijn borstharen en laat hem vallen op het dekbad. "Vertel op!" Zeg ik dwingend.

"ALS IK ZEG DAT ER NIKS AAN DE HAND IS! WAT IS JOU VERDOMDE PROBLEEM! STALKER!" Hij staat op van het bed, terwijl ik hem maar wat verdwaasd aankijk door zijn uitbarsting.

"S-sorry-" "N-nee, laat me met rust!" Schreeuw ik nu ook in zijn gezicht, de tranen beginnen zich in mijn ooghoeken op te stapelen. Ik probeer ze weg te slikken, mislukt. Mijn zicht wordt als maar waziger.

"Verdwijn!" Roep ik woedend terwijl ik hem omver duw op weg naar de badkamer. Hij neemt mijn pols vast. "Jack, het-" "Nee, wegwezen! Ik hoef je niet meer te zien. Idioot!" Ik sta nu face-to-face met hem, maar kan zijn gezichtsuitdrukking niet zien door de opwellende tranen in mijn ogen.

Ik voel zijn vingertoppen liefkozend over mijn wang strijken, maar ik houdt hem abrupt tegen door zijn pols fijn te knijpen. "Luister: niemand, maar dan ook NIEMAND, heeft het recht om tegen mij te schreeuwen. Ik hoef je excuses niet en ik wil NU dat je vertrekt. Ik hoef je de komende tijd NIET meer te zien." Zeg ik met een ijskoude en eentonige stem. Mijn vinger wijst naar de uitgang.

Ik zie de verwarring in zijn ogen, omdat ik normaal sta rond te springen in de kamer enthousiast pratend over unicorns. Mijn intonatie is compleet verdwenen en mijn houding valt defensief te noemen.

Ik trek mijn hand weg van zijn pols en vlucht naar de badkamer. De deur draait in het slot en ik ga op de badrand zitten. Een trillerige zucht verlaat mijn lippen. De tranen vloeien als rivieren uit mijn ooghoeken.

Ik HAAT James Parker!