Senelerdir aynı yoldan yürürken
Duraklıyor, kırık cam parçalarına
Uzun uzun bakıyorum

Hayatımda ki en büyük ikilem
Bu an, anlardır dostum

Yok olmak ve var olmak
Bu kavramlar hiç anlaşılmaz

Bir yol seçmem gerekir
Ben hep umudu seçerim

Parmaklarım değmez bir türlü
Bileklerim hiç sızlamaz

Ruhum kan ağlamaktadır
Suçlanmaktadır, ahmaktır
Yinede seçmemektedir ölümü

Belki gururundan, belki de yaşama arzusundan
Yada yanlızca korktuğundan