Orada duruyordu. Bana öylece bakıyordu. Kimse neden görmüyordu ki benden başka. Yaptıklarına kimseyi inandıramıyordum. Korkudan sıklaşan nefesim ve her an bayılacakmış gibi titreyen bedenimle geri geri adımladım. Annemin sesiyle yerimden sıçrarken ona döndüm.

"Erva neden bakıyorsun öyle? " diye sordu baktığım yere yüzünde o deli olduğumu düşündüğü bakışlarıyla bakarken.

"Anne orda. Siz bana inanmıyorsunuz ama o orda. Bu yaralarımın sebebi o. O yaptı hepsini. Anne bana zarar vermesine izin verme " dedim tek gözünü dikmiş bana bakan o silik silüete. Saçları düz bir şekilde sırtından aşağı beline doğru uzanıyordu. Üzerinde pembe bir elbise vardı. Yüzünün sol tarafında koca bir yaranın boşluğu vardı. Sol gözü ve alnının bir kısmı yoktu. Korkunç bir şekilde öfkeyle bakıyordu bana. Annem omuzlarımdan tutup sarstı beni.

"Orda hiçbir şey yok kızım kendine gel! " diye bağırdı. "O yaraların hepsini sen yapıyorsun. Orda hiç kimse, hiç bir şey yok! "

"Bakma bana öyle ben deli değilim! Orda duruyor! Hepiniz uyuduktan sonra bana, bana işkence ediyor. Anne ne olur gidelim burdan, nereye isterseniz gelirim ama burdan gidelim. Anne gidelim burdan lütfen "