Μια φορά και έναν καιρό, στο βασίλειο της Wolfang, επικρατούσε μια ηρεμία, με τα δύο αδέρφια, τον Μπομπ και τον Μπεν, να συναναστρέφονται πλέον καθημερινώς, με τις επισκέψεις του Μπομπ να έχουν πληθύνει, από τη μέρα που έσωσαν τα 5 βασίλεια από το λοιμό. 

Πλέον, μέρες μετά την ανακάλυψη της προφητείας, είχαν σκοπό να κατακτήσουν, όπως έλεγαν, το βασίλειο του Zokar, στο οποίο είχε αναφερθεί και η Ματίλντα, πριν χάσει τη ζωή της...

Έτσι, μια μέρα, με επισκέφθηκαν στο δωμάτιο με τις τοιχογραφίες, και αμέσως, μου εκμυστηρεύτηκαν τις σκέψεις τους για την κατάκτηση του βασιλείου.

«Andrew», μου είχε πει ο Μπομπ, «θα μας βοηθήσεις;»

«Να σας βοηθήσω. Γιατί όχι;», απάντησα, «αλλά η βασίλισσα; Τι λέει για όλα αυτά;»

«Πες εσύ το ναι, και θα το κανονίσουμε εμείς», είχα ακούσει τον Μπεν να μου λέει, συνειδητοποιώντας, αμέσως, μια αλήθεια.

Η βασίλισσα Lidia δε γνώριζε τίποτα.

Και χωρίς να γνωρίζει τίποτα, πως θα προσπαθήσουν να κατακτήσουν το βασίλειο; Την απάντηση την έμαθα λίγο αργότερα, όταν η βασίλισσα απάντησε κατηγορηματικά: αποκλείεται.

Ναι. Η ίδια δε συμφώνησε ποτέ με την πρόταση των δύο αδερφών. Τη θεώρησε άκρως επικίνδυνη, και χωρίς λόγο. Μια σκέψη που, στην αρχή, βρήκε και μένα σύμφωνο, αν και, μέσα μου, κάτι μου άλλαζε άποψη...

Παρόλα αυτά, τα δύο αδέρφια έμειναν ανένδοτοι στη σκέψη τους. Έτσι, πριν ο Μπομπ επιστρέψει στο δικό του κόσμο, είδε τον Μπεν να του λέει:

«Πότε θα έρθεις να ετοιμαστούμε για τη μάχη;»

«Δώσμου λίγες μέρες να ξεκουραστώ. Δε μας επείγει αυτή τη στιγμή...»

«Βασικά...»

Ο Μπομπ γέλασε.

«Εντάξει κατάλαβα. Μας επείγει. Απλά δώσμου λίγες μέρες. Θα έρθω σύντομα»

«Όπως επιθυμείτε μεγαλειότατε», τον ειρωνεύτηκε ο Μπεν, με τον Μπομπ να φεύγει γελαστός από το σημείο, και να γυρίζει πίσω, στο δικό του κόσμο.

...

Η Ματίλντα έβγαλε με προσοχή το ταψί με το κοτόπουλο από το φούρνο, και το ακούμπησε στην κουζίνα, έτοιμη να το σερβίρει στο γιο της, που μόλις είχε επιστρέψει στο σπίτι.

«Έτοιμο το φαγητό;», ήταν η πρώτη κουβέντα του Μπομπ, μετά την επιστροφή του από τη Wolfang.

«Μόλις το έβγαλα από το φούρνο. Σε σερβίρω, όμως, αμέσως»

Ο Μπομπ κατευθύνθηκε προς το σαλόνι, με τη Ματίλντα να ετοιμάζεται να του σερβίρει το κοτόπουλο στο τραπέζι. Όμως, καθώς κατευθυνόταν προς την κουζίνα, σταμάτησε, και ένιωσε το χέρι της να ιδρώνει απότομα...

Ακούμπησε το χέρι της στον πάγκο της κουζίνας, και ένιωσε έναν έντονο πόνο στο στήθος, με την ίδια να αναστενάζει, και να πέφτει κάτω, ρίχνοντας, παράλληλα, κάτω και μια καρέκλα...

Ο Μπομπ, μόλις συνειδητοποίησε τι συνέβη, έτρεξε κοντά της, και στιγμιαία φώναξε: μαμά; Μαμά είσαι καλά; Μίλα μου μαμά! Μαμά! Γιατί δε μου μιλάς;

Ο Μπομπ τα έχασε. Έσκυψε να μετρήσει το σφυγμό, και έφτασε στο συμπέρασμα πως, η μητέρα του, δεν είχε πολύ σφυγμό...

Έτρεξε, τότε, και κάλεσε ασθενοφόρο, με τα πρώτα δάκρυα, να έχουν κάνει ήδη, την εμφάνισή τους...

...

Το ρολόι έξω από το νοσοκομείο, έδειχνε περασμένες δέκα τη νύχτα. Τότε ήταν, που ένα ασθενοφόρο έκανε την εμφάνισή του, με δύο τραυματιοφορείς να μεταφέρουν την Ματίλντα στην εντατική...

Μαζί τους και ο Μπεν, που φώναζε συνεχώς: μαμά... μη φύγεις...

Έκατσε έξω από την εντατική, και περίμενε να μάθει κάποιο νέο. Να μάθει νέα για τη μητέρα του. Κάτι που συνέβη λίγα λεπτά αργότερα, όταν την εμφάνισή του έκανε ένας γιατρός, με τον Μπομπ να τον πλησιάζει, και να τον ρωτάει:

«Γιατρέ; Τι συνέβη;»

«Η μητέρα σας...»

«Ναι;»

Ο γιατρός αναστέναξε.

«Έπαθε καρδιακή προσβολή...»

«Τι;»

Ο Μπομπ έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Δεν ήξερε τι να πει. Η μητέρα του είχε πάθει καρδιακή προσβολή, με τον γιατρό να του αναφέρει, πως, οι επόμενες ώρες είναι κρίσιμες...

Δε μπορούσε να το πιστέψει. Έκατσε σε μια καρέκλα και έκλαψε. Φοβόταν. Δεν ήθελε να χάσει τη μητέρα του. Δε θα άντεχε άλλη απώλεια...

Καθόταν στην καρέκλα και προσευχόταν. Ήλπιζε σε ένα θαύμα. Ήλπιζε πως η μητέρα του θα τα καταφέρει. Αυτό ήλπιζε...

...

Λίγες μέρες αργότερα, η Ματίλντα παρέμενε στην εντατική, σε κρίσιμη, αλλά σταθερή κατάσταση, με τον Μπομπ να μη φεύγει λεπτό από δίπλα της. Περίμενε καρτερικά να ξυπνήσει.

Η απουσία του έγινε αισθητή και στα πέντε βασίλεια, με τον Μπεν να τον επισκέπτεται στο νοσοκομείο, όπου ο αδερφός του τού αποκάλυψε το λόγο που δεν είχε δώσει σημάδια ζωής.

Ο Μπεν, αφού προσπάθησε να ηρεμήσει τον αδερφό του, άλλαξε το θέμα της συζήτησης που, όπως φάνηκε, δεν άρεσε στον αδερφό του...

«Λοιπόν. Ετοιμάσου. Πάμε στο βασίλειο να πάρουμε όσα όπλα χρειαζόμαστε...»

«Τι πράγμα;»

«Αυτό που άκουσες. Ήρθε η ώρα για πόλεμο!»

Ο Μπομπ έμεινε άφωνος. Κοίταξε το χώρο και, όταν βεβαιώθηκε πως δεν υπήρχε κανένας γύρω, τράβηξε τον αδερφό του από το χέρι, και τον έσυρε μέσα στη Wolfang. Εκεί, ο απορημένος Μπεν, είπε στον αδερφό του:

«Τρελάθηκες; Γιατί με έφερες έτσι εδώ;»

«Εγώ τρελάθηκα; Ή εσύ τρελάθηκες;»

«Γιατί τι έκανα;», απόρησε ο Μπεν.

«Το ρωτάς; Σου λέω ότι η μητέρα μου χαροπαλεύει, και εσύ μου λες να πάμε για πόλεμο;»

«Γιατί που είναι το κακό; Αφού ο χρόνος σταματάει όταν είσαι εδώ. Θα είναι σαν να μην έγινε τίποτα...»

Ο Μπομπ αναστέναξε.

«Είσαι χαζός; Είμαι εγώ σε φάση να πολεμήσω;», φώναξε ο Μπομπ.

«Γιατί να μην είσαι;», φώναξε και ο Μπεν με τη σειρά του.

«Θέλει πολλή σκέψη;», απάντησε ο Μπομπ, και συνέχισε λέγοντας:

«Θέλω να καταλάβεις, ότι όσο δε γίνεται καλά η μητέρα μου, εγώ δε θα είμαι σε θέση να πολεμήσω, γιατί το μυαλό μου θα είναι αλλού! Κατάλαβες;»

Ο Μπεν αναστέναξε. Χαμήλωσε το βλέμμα του. Αναστέναξε ξανά. Ήθελε, μόνο, να πει ένα πράγμα:

«Συγγνώμη...»

«Για ποιο πράγμα;», απόρησε ο Μπομπ.

«Για όλα», του είπε ο Μπεν, και συνέχισε λέγοντας:

«Δεν έπρεπε να σε φωνάξω...»

Ο Μπομπ αναστέναξε. Δε μίλησε. Ή μάλλον, δε πρόλαβε να μιλήσει, μιας και ο Μπεν πήρε ξανά τη σκυτάλη, και του είπε:

«Μπορείς να φύγεις τώρα»

«Τι πράγμα;»

«Φύγε από εδώ. Πήγαινε στη μητέρα σου»

«Μπεν...»

«Πήγαινε είπα»

Ο Μπομπ χαμήλωσε το βλέμμα του. Δεν είχε όρεξη να πει τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, και να ήθελε να πει κάτι, θα έπεφτε στο κενό...

Ξέροντας ότι δεν υπάρχει λόγος να βρίσκεται στο βασίλειο, πέρασε την πύλη, και επέστρεψε στο νοσοκομείο, όπου και έκατσε σε μια καρέκλα. Έκατσε και σκέφτηκε τι είχε μόλις συμβεί.

Ναι. Ήθελε να πολεμήσει. Αλλά ένιωθε ότι δεν ήταν η σωστή στιγμή. Γι'αυτό, έδιωξε οποιαδήποτε σκέψη είχε, όσο δύσκολο κι αν ήταν...

...

Λίγες μέρες αργότερα, ο Μπομπ έμαθε ότι η μητέρα του είχε ξυπνήσει, νικώντας τη μάχη με το θάνατο! Έτσι, αφού έμεινε λίγες ακόμα μέρες μέσα, η Ματίλντα γύρισε σπίτι, όπου και πάλι, ο Μπομπ δεν έφαγε από πάνω της.

Όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο, ο Μπομπ της εξήγησε τα πάντα για το βασίλειο του Zokar, ακόμα και για τη διαφωνία με τον αδερφό του, κάτι που την έκανε να προσπαθήσει να τον πείσει να τον βρει να μιλήσουν και να τα βρουν, κάτι που, αυτή τη στιγμή, δε βρήκε σύμφωνο τον γιο της.

Λίγες μέρες μετά την επιστροφή στο σπίτι, ένιωσαν τη γνωστή λάμψη, να κάνει την εμφάνισή της στο χώρο. Ξαφνικά, είδαν τον Andrew να τους πλησιάζει, και να λέει:

«Μπομπ, έχουμε πρόβλημα»

«Τι έγινε; Γιατί είσαι ιδρωμένος;»

«Το βασίλειο του Zokar...μας κάνει επίθεση!»

Ο Μπομπ έμεινε άφωνος.

«Τι πράγμα; Ψέματα λες...»

«Όχι. Δε σου λέω ψέματα. Έμαθαν για το θάνατο της Ματίλντα, και μας κάνουν πόλεμο!»

«Και που είναι τώρα;»

«Κατέκτησαν το βασίλειο του Σκότους, και τώρα βρίσκονται στο βασίλειο της Πέρα Γη»

Ο Μπομπ αναστέναξε. Δεν ήξερε τι να πει. Είχε τόσες σκέψεις στο μυαλό του, που δεν ήξερε πως να εκφραστεί. Αποφάσισε, όμως, να ξεκινήσει με μια απορία που, θεωρούσε, πως ήταν και η πιο βασική.

«Και εδώ τι θέλεις τώρα;»

«Ήρθα να σε παρακαλέσω να έρθεις να μας βοηθήσεις...»

«Γιατί ο Μπεν δε μπορεί;»

«Δε μπορεί μόνος του. Φοβάμαι ότι θα τα κάνει μαντάρα», του είπα, και συνέχισα λέγοντας:

«Εσύ είσαι πιο λογικός και ψύχραιμος. Εκείνος μόνος του δε ξέρω αν θα τα καταφέρει. Γι'αυτό σου λέω. Έλα να μας βοηθήσεις»

Ο Μπομπ αναστέναξε ξανά. Δεν ήξερε τι να κάνει. Από τη μια, ήθελε να τρέξει στο βασίλειο να βοηθήσει. Από την άλλη, όμως, είχε στη σκέψη ότι, θα έπρεπε να αφήσει τη μητέρα του μόνη της...

Όμως, χωρίς να χρειαστεί να πει κάτι, έλαβε από την ίδια τη Ματίλντα, την απάντηση που έπρεπε:

«Πήγαινε»

«Μα...»

«Πήγαινε σου λέω. Εγώ θα είμαι καλά. Πήγαινε να σώσεις την κατάσταση, χωρίς να βγεις να πολεμήσεις όμως»

Δε χρειάστηκε να ακούσει κάτι άλλο. Τα λόγια της Ματίλντα τον έκαναν να αλλάξει αμέσως διάθεση, και να μου πει να τρέξουμε στο βασίλειο. Το είδα στα μάτια του. Ήταν έτοιμος να πάρει στα χέρια του, την τύχη των πέντε βασιλείων. Το ένιωθα. Ήταν έτοιμος.

Δίχως να χάσουμε χρόνο, τρέξαμε προς την πύλη, έτοιμοι να βγούμε, και εμείς, στη μάχη...

...

Ο Μπομπ κατέβηκε γρήγορα τα πρώτα σκαλιά του κάστρου, μέχρι που άνοιξε με δύναμη μια ξύλινη πόρτα, μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα που, εκείνη την ώρα, βρίσκονταν μόνο ο Μπεν, και τρεις αξιωματικοί του βασιλείου.

Χωρίς να χάσει χρόνο, μπήκε μέσα, και είπε:

«Σπάστε το στρατό σε κομμάτια...»

«Τι κάνεις εσύ εδώ;», του είπε ο Μπεν.

«Ήρθα να σε βοηθήσω...»

«Δε χρειάζομαι βοήθεια...»

«Μπεν», του είπε ο Μπομπ, «ξέρουμε και οι δυό πολύ καλά, ότι δε θα τα καταφέρεις μόνος σου. Γι'αυτό, θα με αφήσεις να σε βοηθήσω;»

«Μετά από αυτά που μου είπες...»

«Αυτό θα συζητούμε τώρα; Θα με αφήσεις να σε βοηθήσω, πριν να έχουμε κακά ξεμπερδέματα;»

Ο Μπεν αναστέναξε. Μπροστά στο φόβο της ήττας, ήξερε ότι, θα έπρεπε, να ξεχάσει όσα είχαν συμβεί. Γι'αυτό, δέχτηκε να αφήσει τον αδερφό του να βοηθήσει, με τον Μπομπ να χαμογελάει, και, αμέσως, αν δίνει τις πρώτες του εντολές.

Όπως τους είπε, ο στρατός της Wolfang θα έμενε μέσα στο βασίλειο, σε θέση άμυνας, τη στιγμή που το βασίλειο του Νερού, ως αιφνιδιασμός, θα έβγαινε στο βασίλειο της Πέρα Γη να πολεμήσει. Την ίδια στιγμή, ο στρατός από το βασίλειο της Απεραντοσύνης θα κατευθυνόταν στο βασίλειο του Σκότους, για να το πάρει πίσω.

Με την εντολή του να γίνεται, αμέσως, δεκτή, τα δύο αδέρφια βγήκαν στο μεγάλο μπαλκόνι του βασιλείου, όπου έβλεπαν στον ορίζοντα, τη μεγάλη μάχη που εκτυλισσόταν. Μια μάχη που, εν τέλει, απέφερε τη μεγάλη νίκη στα πέντε βασίλεια!

Με τον πόλεμο να έχει κερδηθεί, ο Μπεν πλησίασε τον αδερφό του, και του είπε:

«Σε ευχαριστώ»

«Για ποιο πράγμα;»

«Που ήρθες να βοηθήσεις»

Ο Μπομπ γέλασε.

«Δε χρειάζεται να με ευχαριστείς. Έτσι κι αλλιώς...»

«Ναι;»

Ο Μπομπ γέλασε ξανά.

«Έτσι κι αλλιώς, έχουμε ένα βασίλειο να κατακτήσουμε»

Ο Μπεν χαμογέλασε. Αυτό σήμαινε ένα πράγμα.

Τα δύο αδέρφια θα πήγαιναν να κατακτήσουν το βασίλειο του Zokar.

Ένιωθα πως, είχε έρθει η ώρα, να ετοιμαστώ για τον πόλεμο. Έτσι κι αλλιώς, ένιωθα ότι θα παίξω σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό. Για να δούμε όμως. Τι έχει να γίνει στη συνέχεια...