Achter ons zie ik onze voetstappen in het zand verschijnen. Of tenminste, de zijne. Mijn voeten raken de grond wel, maar de afdruk blijft weg. Het is vreemd om te zien, twee mensen, hand in hand, en maar één paar voeten in het zand. Maar ik ben dan ook geen mens meer te noemen.

De laatste keer dat we hier liepen, zes jaar geleden, waren we dolverliefd geweest. Samen hadden we de zonsondergang bekeken en gekust tot de maan hoog aan de hemel stond. En nu doet hij het nog eens over. In zijn eentje dit keer, maar ik loop naast hem. En hij weet het niet eens.

Ik reik naar zijn hand, zoals ik vroeger altijd deed, maar ik grijp in het niets. Ik kan hem niet meer aanraken. 

Zou hij nog altijd aan me denken? Op dezelfde manier waarop ik ook aan hem denk? Ik zou altijd aan zijn zijde blijven, dat had ik beloofd. Ik zou hem nooit achterlaten. Ik hield -en houd nog steeds- zielsveel van hem. Maar ik stierf veel te vroeg, dus ik zal een leven lang op hem moeten wachten. Totdat we echt samen kunnen zijn. Voor altijd.

Plots draait hij zijn hoofd en kijkt me aan. Dat kan hij niet, maar het lijkt wel zo. Zijn prachtige ogen kijken zoekend langs me heen en mijn hart maakt een sprongetje. Hij weet dat ik hier bij hem ben. Hij heeft me gezien. Ik barst bijna uiteen van blijdschap. Ik probeer mijn armen om zijn nek te slaan, maar mijn armen vallen langs mijn zij.

Nog even vernauwt hij zijn ogen, maar hij komt tot de conclusie dat er niets te zien is. Hij haalt zijn schouders op en draait zijn hoofd terug. Vanbinnen ben ik dolgelukkig en verdrietig tegelijk. Hij voelde mijn aanwezigheid. Maar hij weet ook niet dat ik het was. Een traan loopt over mijn gezicht. Of het van blijdschap of verdriet is weet ik niet zeker.

Stilletjes lopen we verder. Of tenminste, hij, want ik blijf staan. Meer tranen lopen over mijn wangen. Ik houd zo veel van hem. Zwijgend kijk ik naar zijn voetstappen in het zand en ik wacht. Ik wacht tot we samen kunnen zijn.