Ik was al bijna een maand in het vervloekte kasteel. Toch leek het of het maar enkele dagen waren.
Het enige wat me de lange tijd deed bedenken, was mijn gemis aan vader.
Voor de rest begon ik dit, deze situatie, als een avontuur te zien, een vakantie.

Weg van Villeneuve.

Van zodra het laatste blaadje was gevallen kon ik weg, hield ik mezelf vaak voor.
Maar steeds meer en meer begon ik dat een egoïstische gedachte te vinden.

Deze wezens verdienden het niet.
Het Beest verdiende het niet.

Bij het eten, was het me gelukt hem uit die schaduw te halen, hij kwam sinds vorige week zelf naast me zitten!

Vaak lazen we in stilte in de bibliotheek en vervolgens bespraken we het.

Hij vergezelde me als ik de tuin in ging, samen met Philippe. En alhoewel het dier eerst enorm wegdeinsde, liet hij nu zelf een aai van het Beest toe.

Ik was meer bij hen of de hofhouding dan dat ik alleen was.

De rollen leken omgedraaid.

Vroeger had ik angst voor het Beest.
Nu lijk hij bang te zijn... voor mij.
Bang dat hij me zou wegjagen, bang dat ik hem zou uitschelden voor lelijk,  bang dat ik gillend weg zou rennen.

En dat bewees hoeveel hij zijn best deed.

En hoe eenzaam hij zich moest voelen.
Altijd op eieren lopend.

En vaker en vaker bekroop de vraag me of ik überhaupt wel blij zou zijn als ik hier weg kon.

Ik weigerde ze te beantwoorden.
Ík moest weg, voor vader.

🌹

Snel stak ik een kaars aan in de holte van de nacht. Enkele Vuurvliegjes dwarrelden om me heen en zaten op de tafels en rekken in de bibliotheek. In de zomer kwamen ze vaak te voorschijn, maar door de kou zijn ze vast binnen gekomen om te genieten van de warmte.
En het uitzicht was adembenemend.

Ik kon weer niet slapen, ik had lang in bed liggen woelen. De flitsen die in mijn hoofd opdoken maakten me alleen maar duizeliger. Dus was ik opgestaan, om me te gaan verdiepen in de bibliotheek.
Stilletjes had ik door de gang gelopen, bang dat ik iemand zou wekken.
En toen ik de deur naar de bibliotheek opende, benam het zicht me de adem.

Kleine lichtjes waren te zien doorheen de duisternis. Doorheen de koepel zag je de sterren duidelijk.
In bleef er een tijdje naar staren.

Hoeveel schoonheid had dit kasteel toch in zich?
Het leek een nacht uit duizenden, een nacht om van te dromen.

Met een kaars in de hand ging ik op de lounge liggen met een boek in de andere hand. De kaars zette ik op een bijzettafeltje en ik maakte het mezelf gemakkelijk.
Ik zou Mevrouw Tuit wel vragen of ze me morgen iets gaf dat me goed wakker zou houden.
Maar nu wou ik genieten.
Van mijn boek.
En van het uitzicht dat ik kreeg toen ik erboven keek.
Het was het waard. Een fantastisch begin van de dag. Ik keek naar de klok boven het haardvuur en zag dat het al na tweeën was.

Ik had geen idee hoe vandaag zou verlopen, ik wist dat ik vandaag vast heimwee zou krijgen aan vader.
Veel.

Vandaag was ik jarig.
En ik zou er het beste van maken.

🌹

Ik schrok wakker uit de lounge en zat meteen recht toen ik mijn vertrouwde boek niet meer onder mijn schouder voelde en het op de grond hoorde vallen.
De zon scheen al door de koepel en wierp een gouden gloed op de boekenkasten en de houten vloer.

Het Beest stond voor me met het boek dat ik aan het lezen was in zijn handen, en een betrapte uitdrukking op zijn gezicht.

Meteen moest ik ervan lachen.
Hij glimlachte me goedemorgen.

Of dat probeerde hij toch.
Het viel niet mee met die lange tanden.

Maar ik was er al lang niet meer bang voor.
“Goedemorgen”, antwoorde ik zoet. Ik wreef over mijn oogleden, blij dat ik eindelijk eens geen last had gehad van die duizelingwekkende dromen.
Het Beest schropte zijn keel en zette een stap naar me toe. Nu ik neerzat, leek hij nog imposanter.

“Wil je...voorlezen?”, vroeg hij.

Mijn mondhoeken krulden omhoog.

🌹

“ "Als je oordeelt naar de schijn hier”, antwoorde Madame de Chartes, “zul je je vaak vergissen; wat verschijnt is zelden de waarheid' ”  las ik nog voor uit 'La Princesse de Clèves'.
Vervolgens keek ik naar het Beest. Die zich in kleermakerszit voor me had gezet, met zijn bruine mantel uitgewaaierd op de vloer.

Er is zó vaak, zó veel meer dan in welke situatie ook, dat het oog groet, bedacht ik me terwijl het Beest opzoek ging naar een nieuw verhaal.

🌹

“Bedankt, Madame De Garderobe!”, riep ik haar na toen ik de gang in ging en de rode mantel die ze aan me gaf om me heen sloeg. Ze had me ook warme kleding gegeven met hetzelfde kleurenpalet en wit. Enkele mythische wezens stonden geborduurd op de zoom van de winterjurk.

Ik vond deze outfit prachtig.

Mijn haar deed ik vlug in een paardenstaart en ik ging de marmeren trappen traag  af naar de inkomhal, om niet uit te schuiven op mijn kousen.

Zo raar om te bedenken dat het een thuis zou kúnnen zijn. Elke vreemde die me zag, zou het geloven.
Misschien zelfs ook ik.

Ik greep mijn schoenen die nog voor de deur stonden en zette me in kleermakerszit op de grond om ze vast te binden.
Toen ik net wou opstaan, zag ik beweging.
Ik keek onder een tafel door en keek uit op de gang.
Lumière, Pendule en Mevrouw Tuit keken uit het raam.

“Kun je het geloven? Ik kan me al niet meer herinneren hoe het was om een bloem te zien ontwaken”, zei Mevrouw Tuit enthousiast.

De bloesem die ik enkele weken geleden har gezien was niet eenzaam gebleven.
Steeds meer kwamen ze piepen uit de struiken. Het sneeuwde ook veel minder als die eerste dagen.
Soms, heel soms, kon ik zelf een glim opvangen van het gras.
Maar nog steeds was het winter.

“Het komt door haar. De laatste keren dat het blaadjes vielen, was de schade aan het kasteel nog gering, in tegenstelling tot voor ze hier was.”, zei Pendule alleen maar terwijl hij nors voor zich uitkeek. 
“Straks zijn we weer mens!”, jubelde Lumière terwijl hij zijn gouden armpje rond Tuit legde. Zijn vlammetjes begonnen meer licht te geven.

Is de oplossing dan nabij? Bedoeld hij...mij?

Pendule bleef echter serieus.
“Juich niet te vroeg. Ze heeft niet veel tijd meer. Terwijl al wat ze nodig hebben tijd is. Helaas trekt die verdomde roos zich daar niks van aan.”
Lumière en Tuit keken hem geduldig aan, alsof ze een vraag stelden, die niet luidop gevraagd kon worden. Toch leek Pendule het te weten.

“Nog twee blaadjes, en steeds sneller en sneller beginnen ze te verwelken”, zuchtte hij.

Nog twee! De laatste keer dat ik de roos had gezien waren het er nog vijf.
Ik wilde niet dat het laatste blaadje zou vallen
Ik...
Ik wou dat de vloek verbroken werd, en dat ik aan hun zijde mocht blijven staan.
Als hun vriend.
En zij als de mijne.

Ze mompelden nog even iets tegen elkaar en liepen toen richting de keuken om het middagmaal voor te bereiden.

Ik bleef even roerloos zitten, denkend aan hun gesprek.
Maar vervolgens stond ik op en liep naar buiten om Phillipe te gaan halen uit de stal.
Het Beest zou wel komen, zodat we onze dagelijkse wandeling konden maken.

Slechts weinig wolken vulden de lucht. De zon kwam er zelf vaak voor, maar toch bleef de dikke sneeuwlaag op de grond liggen.
Aan de struiken was wel te zien dat hij stillaan smolt.

Nog voor ik bij de stal was, zag ik Phillipe al staan tussen de struiken.
Met het Beest aan zijn zijde.
Hij wreef over de vacht het paard.
Zoals ze daar nu stonden waren ze aandoenlijk.

Vandaag was ik jarig, vandaag zou ik meer riskeren dan op een andere dag.
Gewoon omdat ik een excuus had.

Ik bukte me en graaide wat sneeuw bij elkaar, kneet het tot een sneeuwbal en gooide het met volle kracht naar het Beest toe.

Ik raakte mijn doel. Phillipe hinnikte, hij was vast verschoten.
Ik moest lachen toen ik het hoofd van het Beest zag, vol met witte klontertjes.

Hij draaide zich echter traag om, met een woeste blik om zijn gezicht. Zijn scherpe tanden werden zichtbaar in het zonlicht.

O nee.

Hoi allemaal!

Ten eerste wil ik jullie bedanken voor de 1 K lezers! 🥳
Ik ben superblij! En ik weet dat ik dit ook mede te danken heb aan de leden van de boekenclub waar ik inzit. ( kan je terugvinden op mijn profiel ;)  Dankjewel allemaal!

Maar toch geeft dit wel een enorme boost om verder te werken aan dit verhaal! En dat wil ik ook absoluut doen! Ik vind het zó leuk!
Voor de rest heb ik deze keer ook gewerkt met symbolen om aan te geven dat het om een volgende gebeurtenis gaat. Wanneer ik tijd heb(of beter gezegd tijd heb gemaakt) zal ik dit misschien ook eens invoeren in mijn al geschreven hoofdstukken.

Ik hoop dat jullie het wat vinden ;)

Xx,
AreaderandDisneyfan