"Wat doet u hier, Mademoiselle?", hoorde ik de stem van Lumière vriendelijk klinken.

Ik draaide me rustig om en zag hem intussen aan het einde van de marmeren trap staan met naast hem een swevende pluimenborstel.

Haar prachtige witte veren zweefden wiegend in de lucht, ze leek haast een spierwitte pauw en net als bij de theekopjes stond op haar breekbare hoofdje een gezichtje geschilderd waarvan de wimpers ook weer elk eindigden met een kleine witte veer.

Even bleef ik haar versteld aanstaren.

Hoe bleef ze zo sierlijk in de lucht zweven?

"Madame?" haalde Lumière me bezorgd uit mijn trance.

Ik schudde mijn hoofd lichtjes om weer te ontwaken in het heden en keek hem vragend aan.

Wat had hij gezegd?

De kandelaar keek me glimlachend aan en daarna de plumeau en schrok toen ook wakker toen hij leek te beseffen dat dit voor mij alles behalve normaal was.

Alhoewel, naar de toekomst toe zouden waarschijnlijk heel veel van dit soort dingen " normaal" zijn, grommende beesten en dergelijke.

"Ow ja, excuseer mademoiselle. Dit is Plumette, mijn geliefde", het laatste zei hij haast verdrinkend in haar ogen.
"Chèrie, dit is..."

"Belle", antwoordde ze in zijn plaats terwijl ze naar me toe zweefde.

Wauw, ze was prachtig, een engel gemaakt van wit porselein.
En haar zachte fijne stem sprak me toe.

"Ik had al van je gehoord. Ik vind het enorm dapper dat je dat gedaan hebt. Ik wou dat ik zoiets ook had gekund", zei ze zonder dat haar kastanjebruine ogen van de mijne afdwalen, meer in gedachten verzonken dan in de realiteit.

Hadden zij ook zoiets meegemaakt? Had het beest hen opgesloten en in meubilair verandert?
Maar waarom zou hij zoiets doen? Zou ik ook veranderen in mijn verblijf hier?

Plumette kuchtte zichzelf wakker. En Lumière liep op de trap ook naar me toe en stond aan mijn natte voeten. Ik hoopte diep dat hij er niet op zou letten dat ik vochtplekken op mijn lere laarsjes had dus zei ik maar snel:

"Ik had honger en ik weet dat uw meester het niet toelaat, maar.."

"Onzin! Natuurlijk kan je eten. De meester is toch buiten, zolang hij er niet achter komt, helpen we je met alle plezier. Én zelfs als hij erachter komt, denk ik niet dat dat ons kan tegen houden", grinnikt hij droog.

Hij sloot me op en in zijn eigen gevangenis moest ik me verstoppen terwijl zijn personeel zo liefdevol leek.

Het voelde zo verwarrend, misschien zou het wel een val zijn, maar ooit zou ik moeten toegeven.

Ik zou ooit honger krijgen, ik had nú al honger.

Mijn buik en benen bibberden nog van de kou. Ze gaven me teken te volgen naar de andere aanliggende kamer.

In de opening zag ik al net het einde van een lange houten tafel. Rustig ging ik de marmeren trap af en keek nog eens om naar het enorme mythische beeld waarmee de balustrade eindigde. Het was mysterieus stil geworden na zijn verzoek.

Het enige wat te horen was, waren de vlammen van het haardvuur, de wind die tegen de ramen ruisde, en de klinkende voetstappen van Lumière.

Té stil.

Mijn tas duwde ik meer richting mijn rug, in de hoop dat niet zou opvallen dat ik überhaupt een tas droeg. Ze begeleidden me naar de eetkamer, waar slechts één grote kroonluchter het plafont vulde.
Geen enkele kaars brandde.
Een groot raam gaf uitzicht op de tuin, op de struiken waar ik me enkele minuten geleden achter had verstopt, mijn voetsporen waren nog in de sneeuw te zien.

Lumière huppelde naar de keuken met Plumette achter hem. Even bleef ik aan het raam staan en legde mijn hand op het koude dikke glas, er lag een lichte vorst op.

Ik moest denken aan ons huisje, waar alles knus bij elkaar stond, en waar zonnestralen zorgden voor licht, aan de zolder die een prachtig uitzicht gaf op de weiden.

Eindeloos, alles was eindeloos wit en kaal met enkele onbereikbare fonkelende sterren in zicht.
Het raam bood slechts weinig licht.

Ik zuchtte en nam mijn hand snel van het glas af.

In de keuken hoorde ik het lawaai van stotende pannen en potten, de warmte kon ik al voelen.

Ik duwde rustig tegen een oude klapdeur en kwam in een drukke keuken terecht.

In het midden van de kamer stond een rond keukeneiland, met ontelbare groenten die klaar lagen om gesneden te worden met kannen water en houten planken met messen. Geen enkele muur was kaal, door kastjes van verschillende formaten.

Lumière leek druk in gesprek met.. het fornuis, de oven leek een gezichtuitsrukking te hebben en enkele armen staken boven hem uit met pannen en lepels in.

Ik ging met mijn handen langs de kastjes. De geur van kruiden overspoelde me.
Allemaal in kleine glazen potjes met de benaming erop.
Kamille, basilicum, peper, gember enzovoort.

In een andere kast stonden dan weer theekopjes en -kannen, die als twee druppels water leken op Barstje, alleen zonder gezichtje.

Onderin leek er ook een bedje gemaakt.

Hoogstwaarschijnlijk was het het zijne. Het zag er schattig uit.
De rest van de kasten waren gesloten. Ik besloot er maar niet in gaan zoeken.
Ik trok al genoeg aandacht. Enkele bewegende bezems begaven zich richting een andere deur, waarschijnlijk een kelder of voorraadkamer. Messen sneden zonder bediening.

En Mevr. Tuit stond bij het op het keukeneiland en comandeerde rond, het stond haar wel.

Lumière sloeg een gelukskreet waarop het fornuis zuchtte. Hij gaf me sein weer naar de eetkamer te gaan.

Hij en Plumette begeleidden me naar het hoofd van de tafel en lieten me op de stoel zitten, voor me stond de enorm lange, brede eettafel met een bordeau strookje tafelkleed dat benaaid was met witte roosjes.

In de hoek van de kamer stond een piano. Die was me net niet opgevallen.

Hij zag er heel barakachtig uit, en enkele toetsen leken te ontbreken, opeens begon hij muziek te spelen met soms enkele valse noten in verstopt.

Moeder had ooit piano gespeeld, had vader me verteld. Thuis stond er nog een klein exemplaar, zeker geen vleugel zoals deze.
Ik zou er misschien eens kunnen naar kijken.

Lumière huppelde naar het raam, nam een gordijn vast met zijn kleine gouden handen en trok hem dicht.

De kamer werd nu enkel nog verlicht door enkele lichtstraten door kleine gaten in het bordeaugordijn, gemaakt door motten.

In een klik gingen alle kaarsjes in de kroonluchter rustig aan.

De geur van lekker eten drong mijn neusgaten al in. Mijn maag begon nog meer te knorren. Ik legde mijn handen op de rand van de tafel en voelde tot mijn verbazing diepe krassen in de tafel.

Zouden ze van het Beest zijn?

De gedachte dat ik nu op zijn normale plaats zat bekroop me.

Wat als hij kon ruiken dat hier iemand had gezeten.

Dat ík hier had gezeten, in plaats van in mijn kamer.

Rillingen liepen over mijn rug.

Maar al snel werd ik afgeleid door Lumière en Mevr. Tuit die enthousiast op de tafel sprongen en me levendig vertelden welk eten op het programma stond.

"Wees onze gast!"

Hey lezertjes,
Sorry dat het zo lang geleden is dat ik nog een hoofdstukje heb geplaatst. Ik was de afgelopen maand veel bezig met mijn examens. Maar nu is het eindelijk vakantie!
Ik wil jullie fijne feestdagen wensen en jullie ook bedanken voor het snelgroeiende aantal lezers! Daar ben ik zeer blij mee!

Xx,
AreaderandDisneyfan