Als het kon zou ik de damp die uit mijn mond kwam, vastpakken om het bij me te houden zodat ik niet opviel.

In plaats daarvan kon ik alleen maar traag ademen richting mijn borst, wat ook niet bepaald een goede oplossing was.

Ik zat helemaal gehurkt in de sneeuw met haren die klitten met takjes van de haag.

Traag leunde ik naar rechts en keek waar het geluid vandaan kwam.

Opeens stond in de koepel een groot gedaante met sneeuwvlokjes in zijn vacht, net als dat in mijn haar het geval was.

Het beest.

Hij wist het.

Hij wist dat ik ontsnapt was, hij moest me geroken hebben, of gehoord of het personeel had gewoon alarm geslaan, maar alles leek zo... rustig.

Het Beest draaide zich om en uit reflex deed ik gewoon mijn ogen dicht.

Alsof mijn hersenen het kindergezegde: " als ik hem niet zie, ziet hij mij ook niet", 100 procent geloofden.

Ik was gedoemd dacht ik, tot ik na 7 seconden nog steeds niet vastgegrepen werd.

Ik opende mijn ogen en zag hem op een bankje de witte rozen vernielen die net nog aan de zuilen hingen.

Hij scheurde er een voor een een blaadje af, liet de knop vallen aan zijn reusachtige poten en nam dan weer een volgende roos die hij in een stapeltje naast hem had liggen.

Geen enkele roos hing nog aan de struiken, maar als ik goed keek zag ik dat zich in de struiken weer knoppen vormden die langzaam weer openbloeiden tot witte rozen waar wéér een vorstlaag overging.

Magisch.

Zó magisch prachtig.

Maar het beest leek er alleen maar geïrriteerd om te zuchten toen hij weer naar de zuilen keek.

Alsof hij het al veel vaker had gezien en had geprobeerd ze te vernielen.

Zijn leven hing af van een roos had hij gezegd.

Hij probeerde zijn grootste vijand uit te roeien. Hoewel ik niks van hun verhouding begreep.

Hij ging desondanks verder met het uittrekken van de witte blaadjes. Zijn schouders hingen laag en zijn kop ook.
Zijn poten hingen doelloos voor hem, hij zuchtte.

Het leek een houding die ik voor het eerst ontdekte bij een ander dan ik.

Eenzaamheid.

Hij zuchte.

Hij was eenzaam en als ik daar goed over nadacht klonk dat ook logisch.

Maar toch vond ik het fascinerend dat hij en ik iets gemeenschappelijks hadden, maar ík verstopte het in de bladzijden van mijn boeken en verloor het als ik met vader praatte.

Vader behandelde me als een gelijke, slimme vrouw.

Niet als ... een gek meisje waarvan iedereen wist dat Gaston achter haar aanzat, dat was nu niet bepaald een compliment.

Het vormde alleen maar een vooroordeel, wat eigenlijk alleen maar een excuus was om iemand niét te kennen.

Zoals ik hém vooroordeelde.

Ik vloekte in mezelf.

Ik was geen haar beter dan de dorpelingen op dit moment.

Opeens leek de koude wind me geen rillingen meer te bezorgen maar leek hij te zingen in mijn oren, me te dwingen om terug te keren en als ik daarover nadacht was das misschien wel een goed plan.

Als ik het veld op zou gaan zou hij me zo zien en aan zijn zijn berg witte rozen te zien was hij nog even bezig.

Ik had een uitweg via het balkon, ik kan weg gaan wanneer ik de mogelijkheid had.

Het lint!

Het hing nog uit aan het balkon, het was enorm opvallend.
In Godsnaam.
Het Beest hoefde maar op te kijken, en na vijf minuten zou iedereen me gaan zoeken.

Heel traag sloop ik weer naar het kasteel toe zodat het geluid van de sneeuw onder mijn voeten niet zou opvallen.

Eenmaal terug aan de deur waar ik twee dagen geleden had aangeklopt, ging ik zachtjes naar binnen en dankte God toen ik het haardvuur in de inkomhal zag vlammen.

Ik liep erheen en verwarmde mijn handen. Terwijl keek ik een beetje rond in de zaal.

De gang in de verte was duister. Daarboven was mijn kamer, dacht ik toen ik boven aan de trap keek.

Niet alleen op de vloer waren sierlijke motieven geschilderd, ook het enorm hoge plafont was met gouden wolken beschilderd met daarop kwajongige bengeltjes.

Het was een architectuur pareltje, dit kasteel.

Als je natuurlijk de afbrokkelende stukken wegnam. Toen mijn handen niet meer rood zagen van de kou besloot ik weer naar boven te gaan, maar eens op de marmeren trap werd ik aangesproken.