~ Bella & Nicolai ~

"Hoor eens, jij bent degene die hier constant een probleem van maakt! Ik heb er nooit om gevraagd om jou hier te hebben"

"Ho ho, nu ga je toch een stapje te ver. Zonder mij had je veel gemist hoor"

"Jouw mysterieuze praatjes zeker, laat me niet lachen", zegt Bella honend. Geïrriteerd draait ze met haar ogen. Als je denkt dat ik een makkelijk geval ben, dan heb je dat mis Nicolai.

Al de hele rit zitten ze te discussiëren en geen van beiden halen ze het in hun hoofd te stoppen.

Bella is sterk genoeg, ze heeft erom gevraagd, vindt Nicolai. Hij moet zijn best doen om niet in lachen uit te barsten.

Nicolai kijkt even naar Bella en schudt lachend zijn hoofd als ze hem kwaad aankijkt. "Heb ik iets van je aan of zo", zegt ze, geërgerd door Nicolai's gedrag.

Nicolai grinnikt in zichzelf. Bella dal Castello, je maakt jezelf een makkelijke prooi.

En dan wordt het eindelijk stil tussen de twee. 

Nicolai zucht in zichzelf. Hij had nooit gedacht dat zijn leven zo'n omwenteling zou maken. En dat allemaal door 1 persoon.

Terwijl hij het uitzicht van het land bewonderd, dwalen zijn gedachten af naar zijn familie. Is het mijn familie überhaupt nog wel?

Nicolai zijn blik wordt donker als hij aan Leontina en Albina denkt. Leontina is een wezenloos mens, die net als haar moeder gestoord is.

En Albina?

Albina is geen familie, net zo min als Leontina. Albina heeft geen enkele bloedband en ook nooit zal ze voor hem een zus zijn. Nooit.

"Nicolai, ik wil dat je bij Bella blijft terwijl ik de bloem haal", zegt zio Edoardo plots, waardoor Nicolai uit zijn gedachten wordt gehaald. Nicolai knikt.

Heeft hij serieus zo lang in gedachten gezeten?

"Waar denk jij allemaal aan?" vraagt Bella een tikkeltje nieuwsgierig. Haar kattigheid is verdwenen en maakt plaats voor vragen waar ze geen antwoord op krijgt.

Ergens lijkt het net of Nicolai haar die antwoorden van die vragen kan geven. Het lijkt net of ze hem ergens van kent. Alsof hij mijn verleden kent en ik de zijne...

Haar zicht vervaagd en het duurt niet lang of ze ziet alleen Nicolai's diepblauwe ogen.

Blauw. Hij heeft blauwe ogen. Wacht, wat? Blauw? Blauwe ogen zijn er bijna niet. Die zijn uniek. Waarom ken ik die ogen? Die blik...

Zonder dat Bella het doorheeft zinkt ze diep in haar gedachten en vergeet de omgeving om haar heen, tot ze wordt wakker geschud door een overbezorgde Nicolai.

"Bella? Bella, gaat het?"

Langzaam krijgt ze haar zicht terug en kijkt recht in Nicolai's bezorgde gezicht.

"Huh... Wacht-Wat?", stottert ze.

"Je blik veranderde en ik kreeg je niet uit je gedachten. Waar dacht je aan?", vraagt Nicolai.

"Je ogen...", fluistert Bella met een schorre stem.

"Mijn ogen?", vraagt Nicolai verbaast.

Bella wordt krijgt een kleur als ze merkt dat ze haar gedachten bijna hardop heeft gezegd. "Uh-uh... Niks. Ik dacht aan ehh, aan Corrado", liegt ze snel. Nicolai glimlacht. Je bent speciaal, Bella. Je lijkt op je vader, die verdiept zich ook zo in zijn gedachten.

Spontaan moet hij terug denken aan het moment dat zio Bonifacio hem in het geheim liet halen naar hun kasteel.

~ Flashback ~

"Nicolai, daar ben je eindelijk."

Zijn zware stem is onmogelijk te ontwijken. Het boort letterlijk door heel je lichaam.

"Zio Bonifacio, het is mij een genoegen u weer te zien", hoort hij zichzelf zeggen. Hoe lukt het hem toch telkens weer om zich zo zelfzeker op te stellen als hij op het punt staat flauw te vallen? 

"Je hoeft mij niet zo aan te spreken, neef. Je bent mijn familie en mijn gelijke", zegt zio Bonifacio glimlachend.

Nicolai geeft hem een zwakke glimlach terug.

"Maar terug terzake. Er ondervinden zich problemen in onze verre families. Aangezien ik de enige, echte erfgename ben van de Dagli Zingari's, wordt er haat verspreid onder de families van je nonna."

Hij kucht even en vervolgt zijn verhaal.

"Justo, de eerste zoon van zio Alfeo, de oudere broer van nonna Caprice, wilt de erfenis erven en is er zelfs voor bereid een moord te doen op de dochter van adel."

Nicolai probeert elk detail in zich op te nemen.

"Ik neem aan dat je weet wie ze met 'de dochter van adel' bedoelen?"

Nicolai denkt diep na. De dochter van adel... De enige die dochters van adel zijn, zijn Caprice en Bella. Bella is de oudste. De oudste is de erfgenaam. Hij schrikt van zijn eigen gedachten. Is Bella de dochter van adel?

"Bella...?" ontsnapt er uit zijn mond.

Zio Bonifacio knikt moeilijk. Nicolai's ogen worden groot. Dit kan niet, dit mag niet!

"Nicolai, ik heb je niet voor niks bij mij laten roepen. Bella is in gevaar, en jij bent de enige die haar kan beschermen." zegt zio Bonifacio.

"Ik? Waarom-hoezo...", stottert Nicolai.

"Je bent zo snel als de wind, zo sluw als een vos. Zo stil als een muis en zo snel als een paard. Je bent zo slim als een uil, ik heb je nodig. De enige die Bella kan beschermen, ben jij. Corrado heeft al een lijfwacht, Bella niet. Jij bent de enige waar zio Justo niet aan zal denken. En...", onderbreekt hij zichzelf, "je bent een dal Castello. Een man van adel. Je bent de eerstgeborene van een belangrijke man en vrouw. Ze kunnen jou niks aandoen."

~ Einde flashback ~

Bella blijft Nicolai maar aanstaren. Waarom komt hij mij zo bekend voor?

Nicolai zucht en kijkt naar Bella, die hem nog altijd zit aan te gapen. Hij schiet in de lach als ze helemaal rood kleurt. "Je bent best schattig als je bloost", zegt hij lachend.

Ze geeft hem een dodelijke blik. 

"Ik bloos niet", zegt ze terwijl ze zich wegdraait van hem.

Haar blik verzacht gelijk als ze terugdenkt aan de persoon die ooit precies hetzelfde heeft gezegd. Vroeger, toen ze Stavros nog leuk vond, had Goffredo haar betrapt op het nastaren. Ze kleurde helemaal rood en Goffredo had de slappe lach gekregen en gezegd dat ze schattig was als ze bloosde.

Ze moet lachen als ze terugdenkt aan dat moment. Goffredo, je bent een echte vriend voor mij. Wat was ik zonder jou geweest?

"Wat is er zo grappig?" vraagt Nicolai nieuwsgierig.

"Oh, niks. Ik moest terugdenken aan vroeger", antwoordt Bella hem.

Nicolai moet glimlachen als hij ziet hoe gelukkig ze er nu uitziet.

Ze schrikken beide als ze plotseling een harde knal horen. Kort daarna zien ze zio Edoardo hijgend met de laatste zak bloem naar de koets lopen. 

"Zio! Wat is er?" vraagt Bella bezorgd.

Edoardo zucht diep en kijkt zijn neef en nichtje aan. "Nicolai, Bella, het ziet ernaar uit dat onze reis bruut wordt verstoort door een bende rovers", zegt hij.

Nicolai zijn ogen worden groot en Bella's blik wordt angstig. Nee, nee, dit kan niet waar zijn!

~ Corrado ~

Oplettend stapt Corrado door het kleine Argentera. O wee als ik je vind, Jovany, dan wordt dat jouw dood.

Nadat Daylano weg is gegaan heeft hij gelijk al het bewijsmateriaal gezocht over Jovany en het samengebundeld om aan de stadseigenaar te geven. Jovany is een gevaar voor iedereen als dit zo doorgaat, en aangezien hij niet direct van adel is, is hij makkelijk op te pakken.

Zijn ogen worden groot als hij een persoon van zijn eigen leeftijd op zich af ziet komen. Wat doet hij hier?! Zonder nog na te denken grijpt Corrado de jongen bij de arm en trekt hem mee in een klein steegje.

"Carlo? Wat doe jij hier?!", sist hij geschrokken tegen de jongen.

Dit kun je niet menen. Eerst Jovany, nu hem! Wat is hier aan de hand?!

"Corrado", stamelt de jongen, "ben jij het echt?"

Tranen verschijnen in de jongen zijn ogen. Corrado schrikt van de tranen.Nee, niet nu, alsjeblieft. Ik wil antwoorden, geen tranen. 

"Je moet me meenemen, alsjeblieft Corrado. Anders wordt het mijn dood", piept de jongen angstig. Corrado weet niet meer wat te zeggen. Hier is iets niet pluis.

"Ik weet dat je antwoorden wilt, en geloof me, die kan ik geven! Maar als je me hier achterlaat wordt ik sowieso vermoord of meegenomen door een van Justo's mannen", fluistert hij.

"Wat?! Hoe bedoel je Justo's mannen?"

Corrado trekt de jongen verder mee door het steegje en komt zo uit op de tuin van hun huis.

"Binnen, voordat iemand ons ziet!", sist hij. Zodra Corrado de deur heeft gesloten zoekt hij met zijn ogen naar zijn zia, die hij al snel genoeg in de zetel vindt.

"Corrado? Wat doe..." Verder komt ze niet. "Nee... Dit kan niet waar zijn..." Filomena's ogen worden groot en vullen zich met tranen.

"Carlo", fluistert ze gebroken.

De jongen neemt ongemakkelijk een paar stappen terug en breekt als hij terugdenkt aan de woorden die zijn moeder zei voordat hij vertrok uit het vervloekte Rome.

~ Flashback ~

"O wee, Carlo, als zij erachter komen dat je nonno hierachter zit. Je weet heel goed dat hij overal connecties heb en je weet deksels goed dat Justo een prijs uitdeelt aan degene die jou levend of dood terugvindt"

Liona kijkt bezorgd naar haar jongste zoon.

"Maar mama..."

"Niks mama!" onderbrak ze hem.

Carlo staat een moment perplex. Zijn moeder heeft nog nooit zo gedaan, laat staan tegen hem.

"Luister Carlo, Cristina heeft het mij al jaren geleden kwalijk genomen. Ze heeft letterlijk het laatste sprankeltje hoop uit mij gehaald. Ik wil voor geen goud ter wereld dat jij zoals haar wordt en je nonno gaat volgen. " zegt ze gebroken tegen hem.

Tranen springen in haar ogen.

Carlo schrikt als hij de naam van zijn oudere broer en zus hoort. Degene die zijn leven en dat van zijn moeder kapot hebben gemaakt. Degene die hun bezittingen in brand hebben gestoken en hun vee hebben gestolen. Degene die bijna hun eigen moeder hebben vermoord...

"Mama, niet huilen, alsjeblieft", zegt Carlo, gepijnigd door het verleden.

Liona voelt hoe plotseling twee sterke armen haar omarmen. 

Ze kan dit niet meer. Ze is op. Volledig op. Het enige wat haar nog in leven houdt, is Carlo. Dio mag hem niet van haar afpakken. Hij is het enige wat haar nog in leven houdt. Zonder hem overleeft ze het niet.

Plotseling voelt ze hoe Carlo's grip verstrakt.

Liona laat haar tranen de vrije loop en voelt hoe Carlo's kleren langzaamaan nat worden.

"Mama, kijk me aan", zegt hij plotseling. 

Liona kijkt naar boven en kijkt recht in Carlo's donkerblauwe ogen.

"Wat er ook gebeurt, ik zal nooit zoals Cristina worden", vervolgd hij, "of als Riccardo. Ik lijkt niet op hen en zal ook nooit op hen lijken."

Liona knikt en Carlo veegt liefdevol haar tranen weg.

"Alles komt goed, dat beloof ik je", zegt hij terwijl hij zijn moeder nog eens omhelst.

~ Einde flashback ~

"Hoe gaat het met Liona en met Cristina?" hoort hij Corrado vragen.

Zia Filomena ziet hoe moeilijk Carlo het heeft. "Carlo? Wat is er gebeurt?" vraagt ze voorzichtig.

Carlo haalt zijn handen door zijn haar en begint zijn verhaal. "Dit is voor mij niet makkelijk om te vertellen", begint hij, "maar het is van belang dat jullie weten dat Cristina zich bij de bende van Modena heeft aangesloten."

"Wat?!" roept Corrado zowat uit.

Carlo doet zijn best om zijn boosheid te verbergen, maar Corrado hoort de haat in zijn stem. "Waarom en hoe ze het heeft gedaan is niet bekend, maar wel heeft ze mijn moeder gebroken achtergelaten en daarvoor zal ze boeten", sist hij kwaad terwijl hij zijn vuisten balt.

"Jij blijft bij ons, Carlo." zegt zia Filomena uit het niets.

Corrado kijkt haar aan en draait zich dan in de richting van Carlo.

"Zia heeft gelijk. Jij blijft bij ons en je zus zal samen met Jovany boeten voor wat ze heeft gedaan", zegt Corrado terwijl zijn blik donker wordt.

De strijd is begonnen, Justo Dagli Zingari.