~ Bella ~

"Hebben jullie datgene meegenomen waar ik om had gevraagd?"

De mannen knikken en halen elk een zakje naar boven. Bella volgt de handelingen. Wat moet dit toch voorstellen?

Al een kwartier staat 'Nicolai' met de mannen te praten en als Bella eerlijk is, voelt het nogal benauwend aan. Ze weet niet wie het zijn en waarom ze hier zijn. Ik weet zelfs niet waarom we zo plotseling met een engerd zoals Nicolai zitten opgescheept.

Ze schrikt als haar naam plotseling wordt geroepen door een jongensstem.

"Bella! Ik ben hier!"

Bella draait zich om en krijgt een grote glimlach als ze ziet wie haar roept. Ze tikt Nicolai aan.

"Ik ga even ergens anders naartoe."

Zonder op een antwoord te wachten is Bella verdwenen. Ze wilt even weg zijn van die benauwde plek. Weg van Nicolai en zijn geheimen.

"Goffredo! Wat doe jij hier?" roept Bella blij als ze haar vriend in de armen vliegt.

"Ook leuk om jou te zien, Bella! Mijn vader is hier voor de paardenhandel, ik ben meegegaan aangezien je toch niet thuis was", antwoordt Goffredo als hij Bella heeft losgelaten.

Hij bekijkt haar eens. Ze ziet er een beetje moe uit, vindt hij. Maar zoals altijd straalt ze.

Goffredo di Sarti steekt wel een kop boven Bella uit en is met zijn gespierde lichaam en zijn mooie, gladde huid erg geliefd bij vele meisjes. Er zijn al veel huwelijksaanzoeken geweest, maar aangezien Goffredo niet van adel is en toch uit een rijk gezin komt is hij vrij in zijn keuze wanneer hij wilt trouwen en met wie. Gelukkig maar, want het kan hem op dit moment niet schelen wat meisjes van hem denken. Hij wilt werken en gelukkig zijn, niet nu al trouwen en een gezin stichten.

"Wil je wat drinken?" vraagt Bella beleefd.

Goffredo schudt lachend nee.

"Waarom niet?" zegt Bella quasi-verontwaardigd.

Elke keer als ze hem iets aanbiedt weigert hij. Waarom? Kun je niks van je beste vriendin aannemen?

"Je weet toch dat ik alles zelf kan kopen hè", zegt Goffredo lachend.

En dan verdwijnt het geduld bij Bella. Ze trekt een boos gezicht en stapt van hem weg. Waarom is hij altijd zo koppig? Vervelend mens.

Goffredo rent haar lachend achterna.

"Je weet toch wel dat ik dat niet zo bedoelde", zegt hij terwijl hij Bella omdraait en haar recht in haar gezicht aankijkt.

"Jaja, dat zal wel", mompelt ze.

Dan zucht ze. Hè bah, zie je hem eindelijk weer eens, doe je zo tegen hem. Foei, Bella. Zo gedraag je je niet tegenover je beste vriend.

"Het spijt me. Ik ben gewoon wat chagrijnig denk ik", floept ze eruit.

Goffredo geeft haar een warme glimlach.

"Dat is niet erg hoor, non è male", antwoordt hij terwijl hij naar Bella kijkt. Hij kan zijn liefde voor haar even niet verbergen.

Zijn blik is voor een moment een open boek. Bella, ik hou van je. Meer dan jij ooit zult weten.

Gelukkig ziet Bella alleen maar de glimlach die op Goffredo's gezicht te lezen is. Ze glimlacht warm terug.

"Toch had ik het niet moeten doen." zegt ze.

Bella bestudeert Goffredo's blik nog eens. Wat was er daarnet met zijn blik? Stond er werkelijk een boodschap in, of heeft ze zich dat maar verbeeld? Ach wat, het zal niks bijzonders zijn geweest.

"Kom, dan breng ik je naar zio Edoardo", zegt ze terwijl ze hem meetrekt aan zijn arm.

Als ze bij zio Edoardo aankomen, ziet Bella ook Nicolai staan. Ze wordt verlegen van zijn doordringende blik en besluit hem maar een tijdje te negeren.

Nicolai, op zijn beurt, bekijkt Goffredo van top tot teen. Wie is deze knappe jongen en waarom gaat Bella met hem om?

Dan neemt zio Edoardo het woord.

"Goffredo, wat leuk om je te zien", zegt hij hartelijk.

Goffredo is een aardige en leuke jongen en Edoardo mag hem graag.

"Insgelijks, meneer dal Castello. En u bent...?"

Goffredo steekt zijn hand naar Nicolai uit.

"Nicolai, aangenaam." antwoordt Nicolai koel.

"Bella, zou ik je even kunnen spreken?", vraagt zio Edoardo.

Bella fronst haar wenkbrauwen, maar gaat toch mee met hem. Nicolai en Goffredo kijken hun na.

"Zo, eerst en al zou ik graag willen weten wie jij bent en waarom jij zo 'close' bent met Bella", zegt Nicolai achterdochtig zodra Bella uit het zicht is verdwenen.

Goffredo trekt zijn wenkbrauw op en geeft Nicolai een donkere blik.

"Ik zou ook graag willen weten wat jij hier doet bij de dal Castello's, ik ken jou namelijk niet en heb je hier nog nooit gezien", antwoordt Goffredo op zijn beurt.

"Jij bent niet van dit dorp", merkt hij op, "wie ben jij en wat doe je hier in hemelsnaam?"

Goffredo verbergt zijn achterdochtigheid niet en kijkt Nicolai met een dodelijke blik aan. Denk maar niet dat jij zo makkelijk met haar wegkomt.

"Zo, jij bent ook niet echt iemand die zich snel laat doen, wel?" zegt Nicolai terwijl hij zijn wenkbrauw optrekt.

"Nee inderdaad, ik laat me niet doen door iemand die denkt dat hij beter is dan een ander", zegt Goffredo, terwijl hij zijn ogen samenknijpt. 

De jongens kijken elkaar vijandig aan en Nicolai trekt zijn zwaard uit zijn riem.

"Maar ik wil antwoord op mijn vraag. Waarom ben jij zo close met haar?", herhaalt Nicolai.

"Als je het perse wilt weten, we zijn oude klasgenoten en buren. We zijn beste vrienden", antwoordt Goffredo koel. Nicolai zijn blik verzacht en al snel stopt hij zijn zwaard terug op de plek waar het hoort.

"Serieus? Wat is daar de reden voor", vraagt Goffredo, die niet snapt waarom Nicolai het zwaard zo snel terug heeft gestoken.

Nicolai krijgt een glimlach op zijn gezicht.

"Tja, mijn beste vriend. Een raadsel voor jou en een weet voor mij." zegt hij glimlachend. "Een vriend van Bella is een vriend van mij", vervolgd hij, als hij Goffredo's angstige blik ziet.

Goffredo glimlacht op zijn beurt bij dat antwoord en beiden schudden ze elkaars hand weer.

"Welkom in deze mysterieuze wereld", fluistert Nicolai in zijn oor.

Goffredo staat voor een moment stil. Wat heeft hij daarjuist gezegd?

~ Bella & Edoardo ~

"Bella, de mannen die je daarnet hebt gezien zijn vrienden van Nicolai. Ze werken samen voor een belangrijk persoon en zijn dus met elkaar verbonden."

"Dus eigenlijk wilt u zeggen dat u precies weet wie Nicolai is, en ik niet", antwoordt Bella haar zio. Zio Edoardo wordt stil en wendt zijn blik van Bella af.

"Zio, ik wil de waarheid. Plotseling schrijft nonna Caprice mij een brief, dan komen we deze jongen tegen die u schijnbaar al langer kent en dan blijkt ook nog eens dat hij samenspant met een ander stelletje rare knullen. Wat is dit? U heeft zelfs geen reden om nu van een herberg gebruik te maken", zegt Bella.

Zio Edoardo zucht en kijkt Bella weer aan. 

"Het spijt me Bella, maar deze wereld is een mysterieuze wereld waar je nergens zeker van kunt zijn", zegt hij, "We vertrekken morgen vroeg in de ochtend en nemen Nicolai mee voor deze reis. Hij zal hier weer verder zijn eigen weg gaan als wij terug naar huis gaan."

Bella knikt. Ooit zal de waarheid aan het licht komen, zio. Je zal je geheimen niet eeuwig kunnen bewaren. Toch, Dio? De waarheid komt toch altijd aan het licht?

~ Corrado & Filomena ~

"Ik wist niet dat ze zo snel zou zijn met dit te sturen."

Daylano bekijkt het kistje nog eens en maakt het dan handig open. Hij weet precies hoe het in elkaar zit. Geen geheimen voor mij, Caprice dagli Zingari.

Filomena en Corrado kijken verbaast naar alle sieraden die erin zitten.

"Deze sieraden en het kistje samen zijn een fortuin waard. Het kan alleen worden doorgegeven als het eerstgeboren kind een jongen is en deze een dochter heeft. Zo gaat het van grootmoeder naar kleindochter, dat is de traditie." legt Daylano uit.

"Een van deze sieraden is heel bijzonder."

Daylano neemt een ketting met een diepblauwe edelsteen uit het kistje en laat het aan Filomena en Corrado zien.

"Deze ketting, is een bijzondere", vervolgd hij.

"Ik ken die ketting", zegt Filomena verbaasd.

Daylano trekt zijn wenkbrauwen omhoog.

"Het is de ketting die ik als jong meisje altijd droeg", vervolgd ze slikkend.

Caprice, wat verberg jij precies voor mij?, denkt Daylano fronsend.

"Dat is abnormaal", zegt hij, "Weet je ook waarom je hem kreeg, of van wie?"

Filomena knikt.

"Ik kreeg de ketting toen ik 16 werd en tegelijk werd uitgehuwelijkt aan een rijk familielid van Engelse afkomst." vertelt ze.

Bij Daylano vallen de puzzelstukjes in elkaar.

"Welke naam droeg hij?", vraagt hij aan Filomena.

"Marshall"

"Je moeder heeft veel geheimen, Filomena, dat kan ik zeggen." zegt Daylano hoofdschuddend. Caprice, je maakt het jezelf zo moeilijk door al die geheimen.

"Ik weet het." zegt Filomena stil.

Daylano pakt het kistje weer en niet veel later liggen alle sieraden op tafel. 

"Elk sieraad heeft zijn eigen betekenis. Deze broche bijvoorbeeld", zegt Daylano terwijl hij een ovalen broche pakt, "staat voor 'dochter van adel'. Het wordt gedragen bij bijzondere familiefeesten en andere gelegenheden. Meestal wordt het gebruikt om een geschikte huwelijkskandidaat te zoeken."

Hij legt de broche aan de kant en pakt kristallen oorbellen.

"Deze oorbellen zijn voor een koninklijk bezoek of een bruiloft, maar dat wist je waarschijnlijk al", vervolgd Daylano.

Filomena knikt.

"Alle anderen hebben de betekenis van waarde. Ze worden gedragen bij grote feesten met vele rijken. Maar deze ketting is anders." zegt hij.

"Deze ketting is om duidelijk te maken dat..."

Plotseling wordt de deur open gezwierd.

"Jonkvrouw dal Castello, het spijt ons om uw huis in te vallen, maar u bent in slecht gezelschap."

Vijf soldaten en een officier staan voor de deur.

"Wij hebben vernomen dat zich hier een dief bevindt, genaamd Devonte. Men noemt hem ook Gerodi. Weet u waar hij is?"

Filomena wordt bleek. O wee als ze Daylano vinden. Dan is voor ons het einde nabij.

"Nee mijn heer, hier is enkel een arme man geweest die om eten kwam bedelen.", hoort ze plots achter zich.

Corrado kijkt de man vastberaden aan en de man knikt naar de andere soldaten.

"Het zal hem geweest zijn. Onze excuses."

Ze maken een buiging en verdwijnen weer in de straten van Argentera. Filomena kijkt om zich heen en ziet enkel een papiertje op tafel liggen.

"Hoe doet hij dat toch", stamelt ze, "zo plotseling verdwijnen."

~ Bella, de volgende dag ~

Het is nog vroeg als Bella opstaat en het raam van het kamertje opendoet. Van alle kanten hoor je vogeltjes fluiten. Het maakt Bella blij. Ze glimlacht en stapt uit haar bed.

Na het snelle ontbijt haalt ze de paarden en helpt zio Edoardo met de koets. Ze glimlacht als ze Goffredo ziet staan.

"Het was goed je weer te zien, Bella. Waarschijnlijk zie ik je wel weer op school"

Bella knikt. "Ik neem wel een souvenirtje mee uit Torino", grapt ze.

Goffredo lacht en geeft haar een knuffel.

"Pas goed op jezelf, kleintje", zegt hij.

"Nou zeg, zo klein ben ik nu ook echt niet", antwoordt Bella lachend.

"Salve, Goffredo. Benedizio di Dio en pas goed op jezelf. Doe de groeten aan je vader, hè", vervolgd ze. 

Goffredo glimlacht. "Zal ik doen. Benedizio di Dio, Bella, meneer dal Castello, Nicolai"

Zio Edoardo schudt zijn hand en gaat samen met Bella in de koets zitten.

"Gaan jullie alvast maar, ik haal jullie wel in", zegt Nicolai mysterieus.

Bella trekt een gezicht, maar zio Edoardo klakt met zijn tong en al snel is de koets in beweging. Bella kijkt nog even achterom en fronst haar wenkbrauwen. Wat ben je toch een rare jongen, Nicolai.

"Ben je zo een snelle loper of ga je het hier kort houden?" vraagt Goffredo lachend als de koets een andere straat inrijdt. Nicolai lacht mee.

"Ik ben een lijfwacht, Goffredo. Ik kan wel wat aan." zegt hij lachend.

Goffredo houdt zijn hoofd schuin. Nicolai weet wat hij denkt. Ik ben niet voor niks een schim in ogen van mensen. Hij haalt een zakje tevoorschijn en drukt het in Goffredo's hand.

"Ik wil weten of ik je kan vertrouwen", begint hij, "Geef me dit op de juiste manier terug over drie dagen, dan zal ik hier, op dezelfde plaats te vinden zijn."

Goffredo bekijkt het zakje en staat perplex van deze bizarre jongen. Als hij terugkijkt, is Nicolai als een schim in de nacht verdwenen. Wie ben jij?

Nicolai vliegt als een speer tussen de mensen heen en vindt al snel de koets terug. Hij springt er handig op en krijgt een bewonderende blik van verscheidene meisjes.

"Zo, hier ben ik dan weer", zegt hij terwijl hij zijn hoofd tussen die van Bella en zio Edoardo doet.

Bella schrikt zich dood.

"Engerd die je bent", mompelt ze terwijl ze langzaam rood kleurt.

Zio Edoardo lacht maar wat en Nicolai grinnikt.

Aangezien ze gisteren bijna niks gereden hebben, gaan ze vandaag aan een stuk door naar Torino, wat 30 kilometer is en met een koets in ongeveer 4 uur duurt. Gelukkig hebben ze wortels en mais aangekocht bij de kleine markt naast de herberg, anders zouden de paarden heel hard moeten afzien en dat is iets wat zio Edoardo niet graag heeft.

"Bella, anders ga jij even met Nicolai even achterin zitten. Ik moet over een paar kilometer bloem inladen namelijk." zegt zio Edoardo.

Bella zucht in zichzelf. Ik wil helemaal niet naast die engerd zitten.

"Eigenlijk heb ik mezelf nog geeneens voorgesteld aan jou, dat is niet bepaald beleefd van mij", zegt Nicolai plotseling. "Sorry daarvoor"

"Het is niet erg, excuses aanvaard", zegt Bella terwijl ze haar schouders optrekt.

Ze zucht binnensmonds. "Dit wordt een lange reis", mompelt ze.

------------------------------------------
Italiaanse woorden:

Devonte (jongensnaam): beschermer

Gerodi (jongensnaam): held

Non è male: het is niet erg