~ Filomena & Corrado ~

Voorzichtig geeft Filomena het glazen zwaantje aan de jonge vrouw.

"U weet niet hoeveel dit voor me betekent. Ik zal u eeuwig dankbaar zijn", zegt ze.

Filomena ziet nog net hoe er een traan uit het oog van de jonge vrouw ontsnapt.

"Albina", zegt Filomena, "ik weet hoeveel je van je zus hield, het is je van harte gegund."

"Dankuwel", fluistert de vrouw dankbaar.

De achterdeur gaat open en Filomena staat op om te kijken of het Corrado is.

"Ah zia, wie is hier?" vraagt Corrado zodra hij de deur achter zich heeft gesloten.

Filomena zucht. "Het is de zus van zia Mafalda, Albina. Je kent haar wel, ze is vaak bij ons geweest toen we nog zo dicht bij zio Natale woonden.", antwoordt ze.

Corrado knikt.

Zia Mafalda was met de oudere broer van zia Filomena getrouwd, maar op haar 26e is ze aan een hartkwaal overleden. Het was een mooie en lieve vrouw.

De andere familie van zia Filomena heeft haar nooit gemogen, in tegenstelling tot zia Filomena en zio Edoardo.

Corrado snapt het nog altijd niet.

Het enige wat hij weet, is dat er in zijn familie veel dingen niet kloppen en dat er veel mysteries zijn. Het gezicht van zia Mafalda komt weer naar boven. Lieve, warme ogen en een mooie glimlach. Je was nog zo jong, zia.

Corrado moet terugdenken aan een van zijn leukste zia's die hij al snel is verloren. Ik hoop dat je daar gelukkig bent, zia. Hij herpakt zich en vraagt terug naar Albina. 

"Ze is hier voor dat zwaantje, niet?" vraagt hij.

Zia Filomena knikt.

Corrado stapt naar de kleine woonkamer en geeft Albina direct een kus op de wang. 

"Ciao, Albina."

Albina glimlacht flauwtjes. "Ciao, Corrado. Hoe gaat het met je?"

Corrado trekt een gezicht. Het spijt me zo, lieve sorella.

"Ach, hij heeft vandaag ruzie gehad met Bella.", zegt Filomena snel.

Albina knikt meelevend. "Dat gebeurt nu eenmaal. Je wilt niet weten hoeveel ruzie ik altijd had met mijn mijn neef Adonis.", zegt ze lachend.

Corrado schenkt haar een warme glimlach.

"Hoe gaat het met de rest van de familie?" , vraagt hij. Zeg me alsjeblieft dat ze het goed maken. Het is al veel te lang geleden dat hij zijn familie heeft gezien.

"Ach, het gaat wel. Je weet hoe Nicolai is, hij accepteert Leontina nog altijd niet.", zegt Albina.

"Dat is ook begrijpelijk. Ze is een gemeen mens, zeker vergeleken met Mafalda. Mafalda was zo zacht en zo puur", vervolgd zia Filomena.

Albina knikt en Corrado ziet hoe ze haar best doet om niet te huilen.

"Daar heb je helaas wel gelijk in. In elk geval, je nichtjes Mafalda en Albina maken het goed, zo ook Sandro en Damiano. En je weet hoe Mauro en Alberto zijn. Alleen... Met Naldo gaat het minder goed", vertelt Albina met een zucht.

"Hoezo?", vraagt zia Filomena ongerust.

"Hij loopt constant weg, en niemand weet waarom. Het is een groot raadsel en steeds als hij terug thuiskomt komt hij met gestolen voorwerpen aankloppen. Het is een mysterie met wat er aan de hand is, Filomena. Er klopt daar echt iets niet in dat huis." vervolgt Albina.

Corrado fronst zijn voorhoofd. Dit is geen toeval. Hij weet heel zeker wie hierachter zit.

"Ik zal je krijgen, Jovany", fluistert hij kwaad.

~ Edoardo ~

"Lieve help, dit kun je niet menen!"

Edoardo ijsbeert door de kleine kamer. Mijn bloedeigen familie dan nog wel. Dit is te erg voor woorden.

Bella schrok zich wild toen het bleek dat er een jongen voor hun koets was gesprongen. Hij lag lijkbleek en bewusteloos voor de koets en ze kon amper een woord uitbrengen.

Zio Edoardo heeft hem zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde herberg gebracht en zo zijn ze in deze kamer terechtgekomen.

Het stomme is deze aanrijding met hun koets normaal gezien helemaal geen kwaad kon, aangezien zio de paarden in drukke straten nooit in draf laat gaan. Maar natuurlijk moest het weer eens uitkomen dat dat nu juist wel het geval was.

"Zio, het komt allemaal wel goed. Kijk, hij ademt alweer.", sust Bella. 

De jonge jongen krijgt langzaam zijn kleur terug.

Zio Edoardo stopt met ijsberen. Ik moet me inhouden. Bella mag niks merken, idioot die je bent, denkt hij een tikkeltje gefrustreerd.

Bella kijkt nog eens naar de jongen en ziet hoe hij langzaam zijn ogen opent.

"Ciao, gaat het? We hebben je per ongeluk aangereden bij het kruispunt. Je bent bewusteloos geraakt." zegt ze terwijl een natte doek op zijn voorhoofd legt.

De jongen geeft haar een zwakke glimlach.

"Het gaat wel. Ik ben nog heel", antwoordt hij.

"Dat ben je inderdaad", zegt Bella lachend.

Ze geeft hem een glas water en observeert hem aandachtig zonder dat hij het doorheeft. Hij lijkt op iemand en ik heb geen flauw idee op wie. Bella wordt uit haar gedachten gehaald door de vrouw van de herbergier.

"Bella is het toch? Zou je even kunnen meekomen voor de paarden?", zegt de vrouw vriendelijk.

Zio Edoardo knikt naar Bella en al snel is ze uit de kamer verdwenen. Zodra ze weg is, richt Edoardo zich over de jongen.

"Wat doe jij in hemelsnaam hier?", fluistert hij kwaad.

"Zi..."

Nog voordat de jongen iets kan zeggen houdt Edoardo zijn hand voor de jongen zijn mond.

"Waag het niet mijn naam zo uit te spreken als Bella in de buurt is, begrepen?!", sist hij.

De jongen knikt al snel en Edoardo haalt zijn hand weg. 

"Vertel op, wat doe jij hier in het midden van Torino?"

De jongen haalt diep adem. "Weet u het van Jovany?", zegt hij stil.

Edoardo hapt naar adem.

"Hmm, blijkbaar niet. Luister, u moet dit zo snel mogelijk bespreken met zia Filomena", fluistert de jongen.

"Verdorie Nicolai, wat is er in hemelsnaam allemaal aan de hand?" vraagt Edoardo paniekerig.

Niet nog een keer. Hij wilt niet nog een keer alles verliezen.

"U hoeft zich geen zorgen te maken. Ik zou graag met u meereizen tot u weer terug thuis bent, dan kan ik alles uitleggen, ook aan Corrado. Ik zal haar beschermen." Dio onniponente, laat mij haar beschermen en zorg er alstublieft voor dat ze geen gevaar zal lopen.

"Ik zal mij als haar geheime lijfwacht zijn zonder dat iemand het weet", zegt Nicolai vastberaden.

Edoardo haalt zijn handen door zijn haar.

"Is dit echt de enige oplossing?", vraagt hij slikkend.

Nicolai knikt. "Ik vrees van wel."

~ Bella ~

"Hebben de paarden een stamboom of niet?" De jonge vrouw kijkt Bella vriendelijk en Bella knikt trots.

"De hengst komt uit Milano en stamt af van Liborio Cavallo di Salerno en Catarina Cavallo di Fioranza", antwoordt ze.

De vrouw schrijft het nauwkeurig op in het dikke boek. De reden waarom herbergiers deze informatie willen, is omdat ze er een betere reputatie voor kunnen krijgen. Stel dat ze paardenkampioenen goed verzorgen, dan krijgen ze een goede naam voor paardenverzorging. Het is iets wat in heel Italia voorkomt en waar mensen hun brood mee verdienen.

"En wat is zijn naam?"

"Goffredo Cavallo di Liborio di Salerno. Het is het vijfde hengstveulen van Liborio." antwoordt Bella. 

Een geluk dat zio Edoardo haar dit al op jonge leeftijd heeft geleerd, anders had ze nu niet geweten wat ze moest zeggen. Het valt Bella op dat de paarden die hier staan er erg netjes en verzorgd uitzien.

Haar oog valt op een kleinere murgese, die er nogal dik bijstaat.

"Dat is Viola", zegt de vrouw die ziet hoe Bella naar het paard kijkt.

Bella schrikt op uit haar gedachten en kleurt langzaam rood.

"Oh kind toch, je hoeft je heus niet te schamen hoor", zegt de vrouw lachend.

"Oh-euh..." stottert Bella.

"Veel mensen gunnen Viola een blik, je bent heus niet de enige."

Bella kijkt weer naar de stal waarin Viola zich bevindt. Waarom ziet dat paard er zo anders uit dan de rest?

"Viola was vroeger een wedstrijdpaard, maar kreeg zomereczeem. Als wij haar niet hadden gekocht was ze in het slachthuis belandt." vertelt de vrouw. "Ze was nog maar zeven jaar toen we haar kochten. We hebben haar al drie jaar en ondertussen heeft ze ons al vele, mooie veulentjes opgeleverd zonder zomereczeem", vervolgd ze.

Bella glimlacht. Er zijn gelukkig toch nog mensen met een hart in deze wereld.

"Maar goed, laten we verdergaan. Heeft de merrie een stamboom?"

Bella schudt haar hoofd. "We hebben haar als achtergelaten veulen in de bossen gevonden." zegt ze.

De vrouw knikt. "En haar naam?"

"Speranza dalla Foresta di Torino."

"Een mooie naam voor een achtergelaten veulen", zegt ze glimlachend. "Dankjewel voor de informatie. Als er iets scheelt met de dieren zeggen we het jullie direct."

Bella stapt met een warm gevoel weg. Ook al blijven ze hier maar een dag, het zal een fijne dag worden en zijn. En toch is er iets. Er klopt hier iets niet.

In de gang komt ze de jongen en zio Edoardo tegen. De jongen schenkt haar een warme glimlach.

"Ben je alweer beter?" vraagt Bella terwijl ze de jongen nog eens van top tot teen inspecteert.

"Ja hoor, maak je geen zorgen", antwoordt hij, lachend om Bella's bezorgdheid.

"Lukte het met de paarden?" vraagt zio Edoardo.

"Ja, het ging heel goed. Als er iets is gaat ze het ons laten weten."

Bella kijkt nog eens naar zio Edoardo. Hij ziet er nogal gespannen en boos tegelijk uit. Zou het iets met die jongen te maken hebben? Geen vragen stellen, Bella. Je weet dat hij daar niet van houdt.

"Gaan jullie maar alvast aan tafel zitten, ik moet nog iets regelen met de herbergier", zegt zio Edoardo.

"Oke, tot straks, zio", antwoordt Bella terwijl ze met de jongen aan een tafeltje gaat zitten.

Het is al drukker dan daarnet. Logisch natuurlijk, ondertussen zal het wel al een uur of acht zijn. Als Bella erover nadenkt, is het best bizar dat ze nu al in een herberg zitten. Er is geen goede reden voor om hier een nacht te blijven slapen terwijl ons eigen huis maar een paar kilometer verderop is.

Zonder dat Bella iets in de gaten heeft, zit de jongen haar te bestuderen.

Nicolai bestudeert Bella en zoekt naar de overeenkomsten met de rest van de familie. Mooi is ze zeker, maar hij had ook niet anders verwacht. Ze is een dal Castello, iemand van adel.

Het valt nog af te wachten of ze ook sluw is. Als ze dat is, zou dat het heel wat makkelijker maken voor hun allemaal. Hij zucht. Waarom is Bella niet bij haar echte familie? Waarom wouden ze haar en Corrado niet?

"Wat zal het zijn?"

Beiden schrikken ze op uit hun gedachten en kleuren rood als ze de jonge vrouw zien.

"Doe maar een brioche met een gebakken ei en wat prosciutto di parma.", antwoordt Bella snel.

"En voor u?"

"Doe voor mij maar hetzelfde."

"Koffie, melk of water?"

"Melk."

"Water."

De jonge vrouw schrijft alles zorgvuldig op en verdwijnt dan naar de keuken, achter de toog.

"Hoezo drink je geen melk? Dat is toch veel lekkerder, lijkt mij." zegt Bella om de stilte wat te verbreken. De jongen glimlacht.

"Ik ben niet gewoon om melk te drinken. Thuis drink ik altijd water, ik weet niet waarom."

Bella houdt haar hoofd schuin. 

"Hebben je ouders je nooit geleerd melk te drinken?", vraagt ze nieuwsgierig.

Nicolai glimlacht. Dit meisje heeft wel wat grappigs.

"Mijn vader had nooit zoveel tijd, omdat hij veel werk had. Mijn moeder is gestorven toen ik negen jaar was omdat ze een hartkwaal had. Al redelijk snel daarna is mijn vader hertrouwd en nu heb ik er een stiefzus en halfzus erbij."

Waarom vertel ik dit zelfs aan haar?

"Dat is erg voor je. Ik weet niet hoe het voelt om je eigen moeder te verliezen helaas", antwoordt Bella meelevend.

Nicolai geeft haar opnieuw een glimlach.

"En hoe zit het met jouw ouders?", vraagt hij haar op zijn beurt.

De jonge vrouw is weer terug en zet de borden met het ontbijt op tafel. Dan verdwijnt ze weer.

"Ik heb mijn ouders nooit gekend", zegt Bella slikkend.

Nicolai ziet dat het haar pijn doet. Daarom vertel ik het haar. Ik wou haar laten weten dat ze niet alleen is.

-----------------------------------------------------------
Italiaanse woorden:
Murgese: Italiaans paardenras
Speranza (wordt ook gebruikt als meisjesnaam): hoop
Sorella: zus
Prosciutto di parma: parmaham