At first, inisip kong gumawa ng story na family-oriented na sumasalamin sa karamihan sa pamilya sa kasalukuyang panahon. I never expected that it would turn out to be that emotional.

I grew up from a family that's imperfect but whole. Hanggang ngayon madalas pa ring mag-away ang nanay at tatay ko kahit matanda na sila.

There was a time in our childhood na nagkaroon ng babae ang tatay ko at hindi nagpapadala ng pera sa amin. Pero unang inisip ng nanay ko na bigyan kami ng buong pamilya kaya kahit nasaktan siya tinanggap niya 'yon kasi kailangan namin ng ama.

It was something I always admired from her. Kasi kahit madalas silang mag-away hindi ko kailanman inasam na magkahiwalay sila.

It was something that I want one of my siblings to realize before he decided to break his marriage.

Everyday, I see teenagers' lives ruined because of their parents separation. Huwag sanang pride ang pairalin kahit ano pa man ang nangyari sa pagitan nilang mag-asawa kasi mga bata ang magsa-suffer but I FAILED to persuade him.

And so, I wrote a story that would show how marriage could be fixed despite of and inspite of everything that happened. Hindi man magkakatotoo sa buhay ng kapatid ko sana may isang magulang na nagbabasa at isipin na kakambal ng pagiging magulang ang pagsasakripisyo sa sariling nararamdaman para sa kapakanan ng mga anak.

Gusto kong ipakita kung gaano kasakit para sa isang anak ang paghihiwalay ng magulang. At the same time, I want to show some teenagers whose parents have separated na nasa kanila kung aayusin nila ang buhay nila sa kabila ng paghihiwalay ng mga magulang nila. At the end of the day, buhay din naman nila ang masisira kung magrerebelde sila.

Again, I FAILED to make my nephews realize that. Kaya inisip ko na kung hindi ko maipaliwanag sa kanila ang bagay na iyon at least a reader might learn from it. Sana may maisalba man lang ako kahit isang kabataan lang na hindi magrebelde at isipin ang kinabukasan niya sa kabila ng nangyari sa mga magulang niya.

Lastly, (konting drama lang)

I hate it when people say wala kasi akong asawa kaya hindi ko alam ang pakiramdam nila.

[Putangina] Kaya nga ako hindi pa nag-aasawa at nagkakaanak kasi alam ko kung gaano kalaking responsibilidad ang pagiging asawa at magulang.

Hindi pagiging martyr ang pagsasawalang-bahala sa sariling kaligayahan 'pag naging magulang na, it is an UNSPOKEN RESPONSIBILITY that goes with it. Isang bagay na limot na ng kasalukuyang panahon. They've grown so selfish because of their so-called rights to be happy, too.

I often hear them rant, gusto ko ring maging masaya, makasarili ba ako?

[Shit!] Kapag nagkaanak at asawa kaligayahan mo dapat ang kapakanan at ikaliligaya nila.

Niloko niya ako. Ang sakit bes.

[Shit ulit!] Hiwalayan lang ba talaga ang solusyon? Bakit nagpakasal ka pa?

They are tainting the concept of marriage as lifetime partnership.

I might've not been married pero naiintindihan ko naman kung gaano kasakit ang maloko ng taong minahal at pinagkatiwalaan.

PERO, hindi ba puwedeng magpatawad ng paulit-ulit? Masyado na ba talagang nakakababa ng pagkatao kapag tinanggap mo ang isang tao na minsan mong minahal sa kabila ng lahat ng sakit?

It's not martyrdom. It is what it should be.

Besides, God accepts us despite our sinfulness.

We are not God but can we not be a little merciful to forgive and accept our partner who became distant and indifferent and have hurt us in the process?

EWAN ko lang ha, but I still hold on to that idea na kinaya ng nanay kong patawarin ang tatay ko kasi inisip niya kami.

My mother's not perfect. She's too far to be a saint but oh well minahal niya kami.

Lucky us...

How about making your children lucky, too?